IN DE TEMPEL

Hebt u Hem al gevonden? Hebt u Jezus gevonden? Zijn ouders waren Hem kwijt; zij verkeerden drie dagen in een grote en toenemende angst. En maar zoeken en maar vragen; waar is Hij. Onverstandigen en tragen van hart, hoorden de Emmaüsgangers zich toevoegen. Zij zochten Hem tevergeefs. Wat zoekt gij de Levende bij de doden, sprak de engel. Hij is hier niet. Nu, dat zou tot Jozef en Maria gezegd kunnen zijn. De drie dagen zijn donkere dagen, en in het donker zoeken, dat valt niet mee. Gelukkig, na drie dagen wordt er licht ontstoken in hun duisternis: En het geschiedde na drie dagen, dat zij Hem vonden in de tempel. Dat hadden ze kunnen bedenken! De tempel was het huis Zijns Vaders, Hij was er als Kind niet vandaan te slaan. Zij waren weggegaan, zonder Hem. Hij loopt hen niet na, zij keren terug naar de tempel. Wij willen zo vaak Jezus vinden in onze omgeving, op de weg, die wij gaan, onder onze vrome medereizigers. Slagen we daar niet in, dan worden we moedeloos: Hij is er niet. Hij is te vinden, waar Hij gebleven is, in de tempel. Daar openbaart Hij Zijn heerlijkheid.
Misschien denkt iemand, die dit leest, waar hebt u het eigenlijk over? Mag ik een wedervraag doen: Mist u Jezus nooit? Velen zijn zonder Hem onderweg, en ze hebben er geen erg in. Zij zoeken Hem niet, omdat ze Hem niet missen, en zij missen Hem niet, omdat ze Hem niet kennen. Zonder Hem onderweg, dat is een doodlopende weg. Hij is immers de Opstanding en het leven. Wanneer Hij in het Evangelie langs komt, kijkt Hij u aan: Waar gaat u heen, en zou het gaan, zonder Mij. Ontdekkend is dat. Wij moeten er ons dan rekenschap van geven, wie Hij voor ons is, en of wij zo onze weg durven vervolgen. Hij nodigt ons uit, nader met Hem kennis te maken, op onze schreden terug te keren, en ze tempelwaarts te richten.
Daar vinden ze Hem. Waarschijnlijk in een van de bijgebouwen, waar de wetgeleerden, iedere weetgierige graag in hun kennis doen delen. De wet wordt er dagelijks overdacht, en uitgelegd; belangstellenden zijn welkom, ouderen en jongeren. Met ijver en vuur wijden de wetgeleerden zich aan hun taak, om de wet onder het volk te bewaren, van geslacht tot geslacht. Zij voegen er ook eigen vindingen aan toe, spitsvondigheden vaak, en weven die samen met de wet tot een netwerk van vroomheid waarin menigeen verstrikt raakt. Zij zijn de deskundigen, en het volk houdt hen hoog. Onder hun gehoor zijn ook jongeren, die leergierig luisteren. On­der hun gehoor zit Jezus, een zoon van Israël! Zij vinden Hem zittende in het midden van de leraren. Leraren zaten; leerlingen zaten in een kring omi hen heen.
Jezus is belangstellend als geen ander, de wet gaat Hem ter harte. Hij draagt haar in Zijn hart. Daar zullen wel zonen van Israël geweest zijn, die er geen zin in hadden, om naar die gebaarde leraren te luisteren. Het gaat altijd maar over de wet, daar worden ze niet wijzer van, naar ze menen. Ze spelen liever, ze begrijpen er trouwens niet veel van. Dat was toen al net als nu, denk ik. De geheiligde nieuwsgierigheid naar wat de Heere zegt ontbreekt bij oud en jong. Je kunt je kinderen er maar moeilijk toe krijgen, in de kerkgang en de catechisatie. Daaraan is mede het gebrek aan kennis te wijten, een gebrek dat zich wreekt in de gemeente. Jongens en meisjes, neemt de gelegenheid maar waar, doe als Jezus deed. Niet om daarmee de vrome jongen en het vrome meisje te worden, en later de rijke jongeling uit te hangen. Wordt liever arme volgelingen van Jezus, die in het huis des Heeren naar het Woord des Heeren hoort.
Wij moeten hier niet aan schoolonderricht denken, zoals wij dat kennen. Veel meer aan een gesprek waaraan leraren en leerlingen deelnemen. De Heere Jezus maakt van de gelegenheid gebruik om vragen te stellen; het gesprek gaat over en weer; Hem wordt telkens wat gevraagd en dan antwoordt Hij. Hij zoekt de wet Gods te verstaan, al pratende wordt Hem wijsheid geopenbaard door de Heilige Geest. Het is opmerkelijk, dat vlak voor, en vlak na deze geschiedenis vermeld wordt: Hij werd vervuld met wijsheid en nam toe in wijsheid. Daar in speelt dit gesprek een rol. Wij mogen gerust aannemen, dat het kinderlijke vragen geweest zijn, en kinderlijke antwoorden. Christus is als een Kind geworden, Hij, die de eerste in het Koninkrijk der hemelen is.
Hen horende en hen ondervragende. Hij is leerling en leraar. Dat blijkt wel: en allen, die Hem hoorden, ontzetten zich over Zijn verstand en antwoorden. Het gesprek kon in een steekspel ontaarden, vragen werden strikvragen, antwoorden werden raadselspreuken. Maar in dit gesprek waait de wind van de Geest. Jezus antwoordt! Een goed antwoord, mompelen de geleerden en dat voor een knaap. Zij nemen Hem eens nauwkeurig op: Wat is dat voor een jongen? Dat is, de Leraar der gerechtigheid, door God gezonden niet om de wet uit te pluizen, maar om haar te vervullen. Gaat het over de dingen van het Koninkrijk Gods, dan kunnen onze kinderen ons versteld doen staan met hun vragen en antwoorden. Zij zijn ter zake en kenmerken zich door de eenvoud, die aan de waarheid eigen is. Later worden ze daar liever niet aan herinnerd, zij zijn dan al zo groot! Toch bereidt de Heere zich uit hun mond sterkte! Wie echter is als deze Jezus? Als Kind reeds leraar. Hoort Hem. Hoort Hem om uws levens wil. Hij is de eenvoud en waarheid Zelf. Zijn naam is wonderlijke raad, wijsheid van boven. Daarvan dragen Zijn woorden het kenmerk. Wat wijzen en verstandigen verborgen is, wordt de kinderen door Hem geopenbaard.
Zijn antwoorden komen niet overeen met de wijsheid van deze wereld, ook niet met de wijsheid der wetgeleerden. Hij bindt er al vroeg de strijd mee aan: Maar Ik zeg u. Dat begint hier in het midden der leraren. Waar haalt Hij het vandaan? . . . Deze dingen spreek Ik gelijk Mijn Vader Mij geleerd heeft. Dien God gezonden heeft, Deze spreekt de woorden Gods. Dat is het geheim van Zijn antwoorden, en de leraren van Israël vermoeden daar niets van, al ontzetten zij zich over Zijn verstand. Is het dan toch een wonderkind, vroeg-rijp en scherpzinnig? Nee, tenminste niet in de gebruikelijke zin van dat woord. Wel een Wonderkind. De knechts des Heeren, op Wien de Geest des Heeren rust, de Geest van wijsheid en verstand. Verstand betekent dan niet: redelijk denken, maar het samenvoegen van de waarheid tot een geheel, en vandaaruit leven en spreken. Het is een gave, die David Salomo toebidt: De Heere geve u verstand. Het is bij uitstek een gave, die de Messias heeft ontvangen. Daarom is Hij de meerdere van Zijn leraren.
Dit zich ontzetten is meer dan een verwondering. Ze zijn er verbaasd over, verbijsterd, bijna. Ze zijn er tegelijk wat bang voor. Ze horen uit de mond van dit Kind, woorden, die niet overeenstemmen met hun meningen. Het staat hun allerminst aan, dat dit Kind zo antwoordt, zo vrijmoedig, zo indringend. Ze raken er van uit hun doen. Hij valt hun zekerheid en hun waardigheid aan. Hun geleerdheid verbleekt bij Zijn wijsheid. Dan is hier het eerste weerlichten, van een onweer, dat weldra over Hem zal losbreken. De leraren zullen Hem ter dood brengen. Want wie zich niet gewonnen geeft aan Zijn waarheid, die is niet slechts ontzet, die verzet zich.
Ziet Hem tussen de leraren, zet u aan de voeten van dit Kind, kiest Hem tot uw leraar. Vinden wij Hem, dan moet het ons van het hart: Tot Wien zullen wij heengaan. Gij hebt de woorden van het eeuwige leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen