De Waarheidsvriend cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van De Waarheidsvriend te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van De Waarheidsvriend.

Bekijk het origineel

Zending: daar en hier

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Zending: daar en hier

4 minuten leestijd

In januari 1998 werd de familie Paas vanuit Veenendaal uitgezonden naar Malawi. Dr. Steven Paas werd door de GZB beschikbaar gesteld aan de Presbyteriaanse kerk van Centraal-Afrika (CCAP). Hij ging aan het werk als docent kerkgeschiedenis aan de predikantenopleiding van Zomba Theological College te Zomba. Hieronder volgt één van zijn vele indrukken.

Kerkdiensten
Iedere zondagmorgen zijn er drie kerkdiensten in de CCAP-kerk van Zomba. Twee diensten in het ChiChewa en één in het Engels. Het gaat er allemaal een beetje anders dan in Nederland. Er wordt veel gezongen, er is altijd wel een koortje of groepje ter opluistering. Er is geen orgel. Soms zijn er wel andere muziekinstrumenten. Het collecteren heeft echt iets weg van 'offeren'. Enkele kerkenraadsleden, aangevuld met enkele gemeenteleden halen het collectegeld op. Tijdens het verzamelen, geeft het koortje een prachtig zanggeluid. Als het geld opgehaald is, wachten de collectanten op elkaar achter in de kerk. Gezamenlijk lopen ze naar voren, terwijl de gemeente moet gaan staan, vervolgens worden de collectezakken door de predikant op een presenteerblaadje in ontvangst genomen; enigszins omhooggeheven wordt het offer aan de Heere opgedragen. Het hele gebeuren heeft iets 'meer' dan het verzamelen van de plastic munten die al rammelend hun weg door de kerk vinden. Door deze manier van collecteren word je wel aan het na­ denken gezet: heb ik werkelijk geofferd of was het nog een restantje kleingeld dat ik toevallig op zak had? Zo langzamerhand ontdek je dingen in Afrika waar wij als gecultiveerde westerling nog van kunnen leren. Er is speciaal ruimte om de nood in eigen gemeente, in de stad en in het hele land aan de Heere voor te leggen. Tijdens de dienst wordt er gevraagd welke gemeenteleden willen voorgaan in gebed. Meestal zijn er drie personen die bidden. Ze zijn een afspiegeling van de gemeente, bijvoorbeeld een bejaard iemand, een persoon van rond de veertig en een jongere. Zij komen naar voren en doen gezamenlijk het gebed, beginnende bij de oudste. Meestal sluit de predikant het gebed af. De preekstoel is ook echt preekstoel. Alleen tijdens de preek wordt het gestoelte gebruikt en alle verdere handelingen: gebed, afkondigingen, zegenbede, geschieden op het open gedeelte voor de gemeente al of niet achter een katheder.
Na het uitspreken van de zegenbede gaat ieder gemeentelid weer zitten en gaat rij voor rij, beginnend bij de voorste, de kerk verlaten. Dit verloopt, heel ordelijk. Crèches kennen ze niet in de kerk, iedere moeder neemt haar zuigeling en/of peuter mee in de dienst. Doordat de deuren altijd open staan, is het ook heel gemakkelijk om even de kerk uit te gaan voor een 'plasje' of wat dan ook. Dit gebeurt dan ook regelmatig. Ook verwijderen zich soms moeders met hun baby's om deze te voeden buiten bij de open deur, maar wel zo, dat ze de preek nog kunnen horen.
Afrikanen hebben de tijd en de meesten hebben geen horloge, daar lopen we dagelijks tegenaan. Zo ook in de kerk. De aanvangstijd van de Engelstalige dienst waar wij naartoe gaan, is 08.30 uur. Zolang wij in Zomba wonen, is de dienst nog nooit om deze tijd begonnen. Meestal wordt het wel iets voor negenen. De dienst van 7 uur is nog volop bezig op de tijd wanneer de volgende moet beginnen. We kunnen dan nog even meegenieten van het prachtige ChiChewa-gezang, koor en solo, want dat is in die dienst nog wat heftiger dan in de Engelse. Het is ook geweldig om te zien hoe de mensen zich voor de zondag hebben aangekleed. Sommigen hebben gewoon de bruidsjurk weer voor de dag gehaald die ze misschien 10 jaar geleden ook aan hadden. Weer anderen met meters bonte stof om het hoofd gewikkeld, maar ook zie je ze (zondags niet zoveel) in schamele kleding en barrevoets. Van de kleine kinderen geniet je het meest. Kleine mannetjes van een jaar of drie in driedelig grijsgestreept, compleet met overhemd en stropdas, meisjes in kanten of zuurstokrose gewaadjes.
Wat de gemiddelde kerkganger betreft, is het niet veel anders dan in Nederland. Zij die aan de rand van de samenleving leven, komen niet in de kerk. Voelen ze zich niet thuis in het huis van God, waar toch zoveel van Zijn kinderen zitten? Moeten we hier misschien niet de hand in eigen boezem steken? We vinden het toch eigenlijk ook wel een beetje gek als een schooier of zwerver naast ons komt zitten om mee te luisteren naar de woorden van Jezus, die de predikant doorgeeft?

B. Stolk
Secretaris Missionaire Vorming GZB

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 7 januari 1999

De Waarheidsvriend | 16 Pagina's

Zending: daar en hier

Bekijk de hele uitgave van donderdag 7 januari 1999

De Waarheidsvriend | 16 Pagina's