Globaal bekeken

Het woord aforisme zal wel niet in het woordenboek van wijlen ds. Joh. van der Poel hebben gestaan. Nochtans staan in het boek dat dezer dagen over deze charismatische predikant verscheen van de hand van J. M. Vermeulen ('Het wonderlijkste wonder'. De Groot, Goudriaan/Kampen) vele puntige gezegden, die we als aforisme plegen aan te duiden. Hier volgen er enkele:

• Hoewel preken mijn liefste werk is, moet ik meestal zonder liefde beginnen.
• Wie leraar wil worden, moet eerst leerling worden.
• Er moeten vandaag meer mensen dominee worden, dan bekeerd worden.
• Ik ken een dominee die zelf zijn preken wel tienmaal afkeurt. En als een ander het doet, dan stolt zijn domineesbloed.
• Gelovende preken en prekende geloven is hemels banket.
• Er is niet te preken tegen mensen die een vooroordeel hebben.
• Preken moet niet gemaakt, maar geboren worden.
• Als de olie begint te vloeien, vloeit de prediker weg.
• Om voor meisjes te preken die modeziek zijn, moet men zijn hart kennen als een modehuis.
• Waarschuwingen en vermaningen worden van een preekstoel makkelijker aangehoord dan van de huiselijke stoel.
• De gulzigste mensen zijn de dominees! Bijzondere preken, bijzondere kerken, een bijzonder loon en een bijzondere pastorie.
• Als een predikant meent dat hij klaar is met een preek, loopt het meestal onklaar op de preekstoel.
• De predikantshorloges lopen maar zelden goed.
• Een godsdienstig mens wil een heel ernstige dominee, een zakelijk gebed, een zakelijke preek en dat alles moet in anderhalf uur geschieden.
• Elke dominee wil het beste preken. Maar om goed van Christus te preken, moet men zelf het slechtste zijn.
• Vele kerkscheuringen worden tegenwoordig gerechtvaardigd met leerstukken, maar de wortel der verbittering zit in de kopstukken.
• Die op de preekstoel nog mogen stichten, verwoesten en verscheuren elkaar vaak onder de preekstoel.
• Dominees willen nogal eens graag vechten. Zondaars vechten ook, om den beelde des Zoons in lijden gelijkvormig te worden.

In 'Kracht naar Kruis' troffen we het volgende gedicht van dr. H. F. Kohlbrugge 'Van de kracht des geloofs':

Hij zorgt voor mij, die Wonderman,
Die elke smart verzachten kan
door 't bloed uit Zijne wonden.
Bij Hem mag ook mijn toevlucht zijn
in lichaamspijn, in zielepijn,
in al mijn bange stonden.

Hoewel ik zwak en zondig ben,
zo ik mijn kommer Hem beken
wil Hij mijn noden sussen.
Hij is zo vriendelijk en zo goed.
Ik werp mij neder aan Zijn voet
en durf die vrolijk kussen.

Dat vlek'loos Lam is mijn behoud,
mijn Heer, mijn God, 'k ben Hem vertrouwd,
'k mag mij de Zijne noemen.
Hij is 't die troost in 't harte kweekt.
Waar is hij die 't mij tegenspreekt?
Wie kan mij nog verdoemen?

Daar leef ik in en ben Gods kind.
En wat ik ook nog in mij vind
van alle smet en zonden,
dat klaag ik Jezus. Want Zijn hart
kent mijn verlangen, weet mijn smart,
en waar 'k aan ben gebonden.
v. d. G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen