Multiraciaal of multinationaal

3

Als men vijf weken in Zuid-Afrika heeft vertoefd, het land heeft doorkruist van noord naar zuid en van oost naar west, gesproken heeft met allerlei personen en instanties van allerlei rassen, allerlei toestanden en verhoudingen heeft geobserveerd, dan is het vreemd bij aankomst in Nederland te moeten opmerken hoe geheel anders men hier tegen de situatie daar aankijkt. Onvolledige en eenzijdige voorlichting ? Of verschil in interpretatie van de feiten ? Ik dacht dat beide zaken in het geding zijn: Men kent de feiten niet en waar ze wel bekend zijn worden ze op verschillende manieren geïnterpreteerd. Het is voor de gemiddelde Nederlandse krantenlezer wel heel moeilijk geworden een waarheidsgetrouw oordeel over de Zuidafrikaanse situatie te vormen als men in het grootste gedeelte van de Nederlandse pers slechts bestrijders van Zuid-Afrika aan het woord laat met hun ideologische gekleurde meningen en beschouwingen. Toch is het mogelijk enige orde aan te brengen ten aanzien van de standpunten pro en contra Zuid-Afrika. Maar dan moet men niet met de standpunten beginnen. Wij laten eerst de feiten spreken om daarna de tweeërlei interpretatie van de feiten weer te geven.

De feiten

Zuid-Afrika heeft een groot grondgebied. In Nederland vergist men zich wel eens en meent dat het land aan de zuidpunt van Afrika ongeveer even groot is als Nederland en België samen. Het grondgebied beslaat een oppervlakte gelijk aan West-Duitsland, Nederland, België, Denemarken, Frankrijk en Portugal.

Op dit uitgebreide gebied wonen twaalf volkeren: de blanken (Engels en Afrikaans sprekend), de kleurlingen, de indiërs (of aziaten), de zwarten onderverdeeld in 8 volkeren (zoeloe's, xhosa's, venda's enz.). Tenslotte nog enkele tienduizenden hottentotten en bosjesmannen. Deze twaalf volkeren hebben nooit een nationale eenheidsstaat gevormd, men heeft nooit een geïntegreerd sociaal-politiek bestel gekend omdat de culturen te ver uit elkaar lagen van het stenen tijdperk tot de moderne westerse samerdeving toe. Eigenlijk is Zuid-Afrika geen staat, omdat een staat een aantal voorwaarden veronderstelt waaraan het statelijk samenleven van de inwoners moet voldoen (politiek begrip, historisch inzicht enz.).

Horen de blanken in Zuid-Afrika thuis ? Wat doen ze daar ? zo vraagt men. Laten ze Zuid-Afrika verlaten en Afrika aan de zwarten overlaten! zo redeneert men.

Deze redenering is even absurd als wanneer men zou zeggen laten de Amerikanen Amerika verlaten, de Australiërs Australië, de Nieuw Zeelanders Nieuw Zeeland, want deze immigranten hebben bezit van deze landen genomen nadat de blanken zich vestigden aan de Kaap in 1652. Deze blanken zijn geen kolonisten als de Portugezen in Angolo en Mozambique, de Engelsen in Rodesia, de Nederlanders in Indonesië enz. Deze hielden de banden met het moederland aan en gingen daar telkens weer heen terug. De blanken in Zuid-Afrika vestigden zich aan de zuidelijke punt van Afrika op onbewoonde gebieden en bleven daar, ze hadden alleen contacten met rondzwervende nomadenstammen 326 bosjesmannen en hottentotten. Pas na 1780 kwamen de eerste contacten met de zwarten, bantoes, die van Midden-Afrika wegens de voortdurende stammenoorlogen naar het zuiden trokken. In de negentiende eeuw kwam het tot grensoorlogen tussen de naar het noorden trekkende voortrekkers en de naar het zuiden trekkende stammen. Na 1840 werd de grond verdeeld tussen de zwarte stammen en de voortrekkers. De zwarten bezetten grote gebieden die nu als thuislanden worden aangeduid. Scheiding van volkeren en grondgebied was de natuurlijke aanwijzing om met elkaar in een vreedzame coexistentie te leven. Boerenrepublieken werden er gesticht met hun eigen blanke regering naast de zwarte volkeren die hun eigen zwarte leiders hadden. Over en weer was er geen sprake van overheersing of onderdrukking, de bantoe's hadden en hebben nog hun eigen bantoe-recht, de boeren hun hollands-romeins recht. Over en weer was er contact door de arbeid, die de zwarten aan de boeren aanboden en zorg en steun die de boeren aan zwarten verleenden.

Langzamerhand voelden de boeren zich 'Afrikaners'. Het woord werd het eerst gebruikt in 1710. Het woord betekent dat ze geen ander moederland kenden dan Afrika. Daar stond hun wieg, daar leefden hun ouders, grootouders, en voorouders, daar hoorden zij thuis. Zo ontstond de eigen identiteit van het boeren-afrikanerschap. Zij meenden evenveel recht op hun grondgebied te hebben als de zwarten op hun grondgebied, de Amerikanen op Amerika enz. Zij waren en zijn geen kolonisten en het kolonialisme ging Zuid Afrika vanuit de boerenvisie betreft voorbij.

Brits imperium

Maar de Republiek van Zuid-Afrika is toch één republiek, één staat met één regering ? Accoord maar dat komt omdat Zuid-Afrika politiek en staatkundig gezien een erfenis is van het Britse imperium. In de negentiende eeuw wilden de boeren geen kolonialisme maar eigen vrije republieken. De Engelsen maakten van het hele gebied één Engelse kroonkolonie onder Engels bewind. En onder dit bewind moesten twaalf volkeren maar samenwonen. Het ging hun niet om de verheffing van de volkeren, maar om het goud van Johannesburg en de diamant van Kimberley. Daardoor werd een conglomeraat van volkeren in het keurslijf van één kolonie samengebracht.

Tegen dit kolonialisme verzetten de boeren zich in de oorlog 1899-1902. Ze verloren de oorlog en ook hun republieken werden ingelijfd onder het Britse imperium. In 1910 kwam de Unie van Zuid-Afrika tot stand toen de vier koloniën de Kaap, Natal, Oranje Vrijstaat en Transvaal krachtens een Wet van het Britse Parlement werden verenigd. Deze Unie kreeg de status van zelfbesturend dominion binnen het Britse rijk net als Canada, Australië en Nieuw Zeeland. In 1961 maakte Z. Afrika zich geheel los van Engeland en riep de republiek uit.

In 1910 werden van het oude grondgebied van Brits Zuid-Afrika drie gebieden buiten de Unie gehouden; Lesotho, Botswana en Zwaziland. Dat werden Britse protectoraten die in 1963 onafhankelijk werden...

De grote fout is door het Britse parlement toen gemaakt n.l. om niet méér zwarte gebieden buiten de Unie te houden, gebieden, die nu met de term 'thuislanden' worden aangeduid. Deze gebieden werden aan de blanke Zuid-Afrikaanse regering gelaten, die nu met deze erfenis van het Brits kolonialisme zit.

Conclusies

Uit deze historische feiten kunnen de volgende conclusies getrokken worden!

— de boeren hebben hun eigen blanke identiteit in eigen zelfstandige republieken op eigen grondgebied drie eeuwen lang willen behouden.

— zij wilden vreedzaam samenwonen met de zwarte volkeren erkennende hun eigen identiteit, hun eigen regeringsvorm en hun eigen grondgebied.

— door het engels imperialisme en kolonialisme van de 19e eeuw werden twaalf volkeren kunstmatig samengevoegd. — deze kunstmatige samenvoeging toen vormt nu de bron van volkerenspanningen, van terroristische agitatie en ideologische infiltratie.

Hoe moet het nu met Zuid-Afrika ? Dat hangt af van de interpretatie van de gegeven feiten. Er zijn duidelijk twee opvattingen, twee beginselen, twee perspectieven n.l. de multiraciale opvatting en de multinationale opvatting.

De multiraciale opvatting

De multiraciale opvatting wordt gehuldigd door alle tegenstanders van het Zuid-Afrikaans beleid: de progressieve oppositie in Z.-Afrika, de wereldpers, de Wereldraad en de Verenigde Naties. De redenering is eenvoudig: er is één land Z.-Afrika met allerlei multi-rassen, die recht hebben op grondgebied en politieke macht. Geeft alle rassen hun rechten in één allen omvattend parlement en laten de rassen een voorbeeld voor de wereld zijn voor vreedzaam samenleven. De uiterste visie verdedigt het standpunt van 'one man one vote': eén man één stem. M.a.w. gelet op, de aantallen zwarten, blanken, kleurlingen en indiërs is de verhouding ongeveer 18 : 4 : 2 : 1. Dit betekent in feite een meerderheids regering van de zwarten van 18 tot 7, mits de zwarten gemeenschappelijk optrekken.

De progressieven durven deze uiterste consequentie niet aan, want het grootste gedeelte van de zwarten is nog onderontwikkeld en begrijpt van het stemrecht niets. Daarom staan zij een gekwalificeerd stemrecht voor: men moet minstens een jaar of vier op school zijn geweest om te kunnen stemmen, wat door hun tegenstanders — de nationalisten — als discriminatie wordt gekwalificeerd. Ook Dr. Beyers Naudé, met wie ik een persoonlijk ge sprek had, verklaarde dat hij op dit ogenblik een tegenstander was van de 'one man one vote' opvatting omdat millioenen zwarten in stamverbanden nog niet weten wat er aan de hand is, zulks in tegenstelling van wat over hem in Nederlandse kranten wordt meegedeeld. Uiteindelijk leidt ook de parlementaire vertegenwoordiging met gekwalificeerd stemrecht, gezien het aantal, tot een zwarte meerderheidsregering van de zoeloe's (ruim 4 millioen) over zwarte minderheden (xhosa's, sotho's enz.), blanken (bijna 4 millioen), kleurlingen (2 millioen) en indiërs (800.000). De multiraciale opvatting is een idealistische visie, die uitgaat van het vreedzaam samenleven der betreffende volkeren. Hebt u vertrouwen in een zwarte meerderheids regering, die in de toekomst een economisch verantwoord en vreedzaam beleid kan voeren over zoveel volkeren ? heb ik gevraagd. Dat moeten wij maar afwachten was het antwoord.

De multinationale opvatting

Dat vertrouwen hebben wij niet, zeggen de aanhangers van de nationale regering ronduit. Zij huldigen een meer realistische opvatting. Volgens hen is er niet alleen sprake van een veelrassige samenleving (blank, zwart en bruin) maar van een samenwonen van vele volkeren, de zwarten vallen ook uiteen in volkeren, die elkaar slecht verdragen. Er zijn nu al spanningen tussen Buthelezé de leider van de zoeloe's, het grootste aantal zwarten, en Matanzima de leider van de xhosa's, (3 millioen). Zij wijzen er op hoe de geschiedenis der naties bewijst dat 't kunstmatig samenvoegen van volkeren altijd tot ongelukken heeft geleid: Cserus (Grieken en Turken), Ulster (Protestanten en Roomsen). Israël en de Palestijnen, Pakistan en India, West Pakistan en Oost Pakistan (Bangladesh), Libanon heden ten dage tussen Christenen en Mohammedanen. Als er al moeilijkheden zijn tussen twee of drie volkeren, hoe moet het dan met twaalf volkeren, waarvan de beschavingen zich uitstrekken van het stenen tijdperk tot de moderne samenleving? Voor Afrika wijzen zij op de praktijk van de V.N. waar 44 zwarte staten zijn erkend. Waarom niet één zwart Afrika als lidstaat van de V.N., zoals er ook één lidstaat is als de Verenigde Staten ? Er zijn er zwarte lidstaten onder van slechts 200.000 en 300.000 inwoners! Het is een wereldschandaal dat waar men de volkerensamenvoeging aan andere vokeren niet durft op te leggen, dit juk wel oplegt aan Z.-Afrika. De nationalisten hebben geen vertrouwen in het regeringsbeleid van zwarte staten omdat de hedendaagse praktijk weinig goeds belooft: van de 44 zwarte staten worden er 15 door militaire machthebbers geregeerd, 24 zijn één-partijstaten en slechts 5 hebben een regering, die enigermate lijkt op onze democratie (o.m. Ivoorkust). Zuid-Afrika wil de praktijk van de V.N. ook toegepast zien op eigen grondgebied: geen rassendiscriminatie maar volkerenscheiding ter wille van de opbloei van de eigen identiteit van ieder volk afzonderlijk. Reeds op 22 mei 1917 verklaarde Generaal Smuts met verziende blik in Londen: 'Zo zullen er op de lange duur in Zuid-Afrika grote gebieden zijn, die door zwarten bewerkt en door zwarten bestuurd worden, waar zij in al hun vormen van bestaan en ontwikkeling voor zichzelf zullen zorgen, terwijl in de rest van het land blanke gemeenschappen zullen zijn, die zichzelf afzonderlijk besturen naar aanvaarde Europese beginselen'. Wij willen niet, zeggen de nationalisten, dat een meerderheid over een minderheid, het ene grote volk over het andere kleine volk heerst. Wij willen een gemeenschap van zelfstandige onafhankelijke volkeren, zoals er ook een Europese Gemeenschap is van volkeren die met elkaar economisch verbonden zijn. En voor zulk een Zuid-Afrikaanse volkerengemeenschap, die lijkt op de Europese Gemeenschap (de E.E.G.) willen wij strijden, willen wij als blanken onze financiële offers brengen, willen wij met onze 'know-how' de minder ontwikkelde volkeren begeleiden, helpen, steunen. Multiraciale integratie blijft een voortdurende bron van spanningen en overheersing van de minderheid door de meerderheid.

Multinationale differentiatie leidt tot een vreedzaam samenleven der volkeren in een economische gemeenschap met elkaar, met eigen identiteit, eigen zelfstandigheid en eigen onafhankelijkheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen