FEUILLETON

SCHETSEN UIT HET FRIESCHE DORPSLEVEN
— DOOR IDSARDI —
61)
Hoe is 't in de wereld mogelijk! Zoo'n mensch zal dieven en moordenaars moeten verdedigen! En vrouw Feikema heeft zelfs gehoord van vrouwelijke dominees!
Maar nu komt vrouw Gerritsen even in 't vuur. „'t Is ook zoo" — zegt zij — „in onze kerk hebben wij ze, maar ik zeg het jullie dat zij preeken kunnen. Fijn! 'k Heb er twee gehoord, maar het was stichtelijk hoor. Je kondt er wat van mee nemen, en een boel mannen, die van haar moesten afblijven".
„En stonden die dan ook op den preekstoel?"
„Ja, van zelf".
„En hoe waren ze dan gekleed?" ,,Wel, heel gewoon en eenvoudig. Een zwarte jurk, met een klein wit boordje, en manchetten".
„Een rare wereld; 'k deed maar een toga aan, als ik ze was" — zegt vrouw Radsma.
„In den bijbel staat anders dat de vrouwen in de gemeente moeten zwijgen" — merkt vrouw Fledderus op. Maar juffrouw Bakker, die allengs meer moed krijgt van wal te steken, vooral door de onverwachte hulp van vrouw Gerritsen, meent te weten, dat dit beteekent, dat zij de baas niet spelen mag. De vrouwen zwijgen immers nu ook niet in de kerk, en als het aan 't zingen toekomt, doen ze allen mee".
„Ik niet", zegt vrouw Radsma ; „ik kan niet zingen. En ik houd er ook niet van".
,, 't Neemt niet weg, dat het iets vreemds is", meent vrouw Buringa. „Als zulke vrouwen dan trouwen gaan, wat moeten de mannen dan?"
„Zij trouwen, denk ik, niet; precies als de pastoors, denk ik", zegt vrouw Folkerts, maar vrouw Gerritsen licht in, dat dit wel mag, maar dat zij dan ook weer kunnen ophouden van preeken. En een ander denkt dat het daar wel om te doen zal zijn, om goed aan den man te komen".
Maar hiertegen komt verzet. D'r zullen wel gevonden worden, die 't daarom doen, maar het is tegenwoordig ook vaak dat jonge meisjes zooveel mogelijk zien te leeren om zich later zelfstandig een weg door het leven te kunnen banen, meent juffrouw. Want wat zijn er een meisjes, die nooit komen te trouwen. Hier in Zorgvliet, maar vooral in de groote steden, moet dat getal reusachtig zijn. Daarom gaan daar zooveel meisjes op kantoren, of studeeren bij het onderwijs, of gaan hoogerop als zij het betalen en goed leeren kunnen. Als zij dan later klaar zijn, kunnen zij haar eigen brood verdienen en zijn lang niet zoo afhankelijk.
„Maar zij loopen ook liever met de boekentasch, dan met den melkemmer of het zeemleer".
,,Asschepoester" kan je ook altijd nog worden.
„Dat is maar gekheid; ik bedoel, dat een heele boel meisjes zich schamen voor een paar vuile handen of een werkschort. Wat moet er van zulke dametjes komen, als zij later een huishouding krijgen. Daar komt toch ook wel eens wat kijken en het zal spannen dat zij zich dan allen door een meid kunnen laten bedienen, aangenomen dat er nog meiden te krijgen zijn".
„Zeker, dat is verkeerd, en als iemand, onverschillig wie, zich schaamt voor eer­ lijken arbeid, dat is dom, maar voor de rest blijft elk ook zoo mogelijk in zijn eigen stand".
,,Stand? Wat, stand" — buldert vrouw Burenga, en vrouw Radsma is het hier volkomen mee eens, waardoor het haar blijkbaar ontgaat dat 't glaasje nog eens wordt vol geschonken, terwijl de anderen, door 't lepeltje op den rand te leggen, te kennen hadden gegeven dat zij niet meer begeerden.
Maar juffrouw Bakker meent, dat men dit hier nu wel zeggen kan, maar als het er aan toe komt toch niet in de practijk brengt. Geen enkele boer bijv., die graag zou zien dat zijn dochter met een arbeider trouwen ging.
Nu, dat waren allen weer roerend eens, wat vrouw Dantema wel eenigszins deed kleuren, aangenomen dat zij geen kleur had, omdat haar oudste dochter zeer tegen den wil der ouders reeds langen tijd omgang had met den zoon van hun werkman. Wel een nette jongen, maar die natuurlijk niets zou hebben bij te brengen als het op een trouwen ging. En dan komt er ook nog bij, dat elk mensch streeft naar vooruitgang. Juffrouw ziet niet in, waarom een kind van arme ouders niet zou mogen trachten een betere positie in het leven te krijgen. Elk staat naar meer en naar hooger. Dat is het ideaal van het leven en geeft kracht tot werken. Ons land heeft groote mannen en vrouwen gehad, die maar van geringe afkomst waren, doch met Gods hulp zich wisten op te werken tot een plaats in het leven waar zij voor de breede massa ten zegen konden zijn. Tenslotte was het toch ook zoo, dat de Christenen de wereld niet gelijkvormig mochten worden, maar zich ook niet uit de wereld hadden terug te trekken en overal zegen moesten zien te verspreiden. Dit was hun roeping en plicht!
Onder dit spreken is het stil geworden. De breinaalden hebben al langen tijd rust, omdat men nu uit is en daarbij zoo warm, dat 't ook niet recht wil vlotten. Maar bovendien is dit onderwerp van dien aard, dat allen beseffen hoeveel hier mee gemoeid is. Zoo niet voor haar zelf, dan misschien voor hare kinderen. Vrouw Rijpma vindt het spreken van juffrouw Bakker vooral daarom van zooveel beteekenis, omdat haar eigen dochter de huishoudsohool bezoekt en in 't geheel geen belangstelling voor de boerderij heeft, zoodat een andere plaats in het leven haar wellicht zal moeten wachten.
(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen