Pastorale van Dijon

Voor de veertiende keer is van 6 t/m 9 april in de oude abdij van La Bussière-sur-Ouche, dichtbij Dijon, de vierdaagse conferentie gehouden. Franssprekende protestanten uit de hele wereld kwamen opnieuw bijeen om zich met een uiteenlopende reeks van onderwerpen bezig te houden, elkaar te leren, te bemoedigen en de contacten te versterken.
Verreweg de meeste deelnemers kwamen uit Frankrijk, verder ook uit Zwitserland, Hongarije en Roemenië, Burkina Faso (Afrika) en Nederland.
Patrie Chenaux, predikant te Reims, gaf een interessante lezing over Dominicus, een priester uit de 12e eeuw, die in zijn preken zich sterk afzette tegen de leer van de Katharen. Deze leerden dat de schepping het werk was van een demon. Zij verwierpen het Oude Testament, de sacramenten en het huwelijk en geloofden sterk in de reïncarnatie.
Het lichamelijke is volgens hen duivels…
Dominicus die leefde van 1171-1221, bestreed dit alles en stichtte zelfs een klooster om vele dwalenden en zoekenden op het bijbelse spoor te brengen. Hij nam de augustiniaanse kloosterregels over van armoede, ascese en gebed. Opvallend is dat hij veel weg heeft van wat we later bij de reformatoren vinden: hij beroept zich steeds op de Schrift alleen! Zo exegetiseerde Augustinus ook. Je zou van hieruit zelfs kunnen verdedigen dat hij als een soort reformator is geweest. Deze vader van de dominicanen, later ook gevolgd door de beroemde Thomas van Aquino (1228-1274) is onze belangstelling blijkens deze uiteenzetting nog zeer waard!
Pierre Courthial, bekend theoloog uit Aix-en-Provence, hij was ooit decaan van de theologische faculteit aldaar, sprak over de verhouding tussen Gods eeuwige raad en Zijn verbond met de mens. In zijn visie is de mens.vrij en verantwoordelijk in zijn handelen, maar niet autonoom. God handelt, aldus Courthial, op verschillende wijzen ten opzichte van mensen. Hij verandert, en blijft intussen toch de Onveranderlijke. Zijn raad staat boven de geschiedenis, maar Zijn handelen voltrekt zich in de geschiedenis. Ons geloof kan 'katholiek' worden genoemd omdat het geheel van de openbaring is afgeleid. De ware katholieke kerk is universeel en eeuwig. Ons geloven is gereformeerd omdat het getuigen en bevestigen van het Woord is.
Met betrekking tot het verbond: het is bilateraal (tweezijdig) maar God biedt het als eerste aan. De mens neemt het verbond aan. Hij citeerde de bekende Nederlandse theoloog Herman Witsius met de stelling dat het gevaarlijk is veel over Gods raad en over de uitverkiezing te spreken. Je moet wat distantie houden van 'dit terrein van God'. Voor mensen is dit terrein eigenlijk ook ontoegankelijk. Daarom richt de spreker zich liever tot de zichtbare kerk, de gelovigen. Gelovigen mogen dagelijks hopen door Christus gered te zijn, maar moeten ook dagelijks bidden om ontferming. Wie zó gelooft en bidt wil God in Zijn verbond opnemen. Trouwens, door de doop is dit opnemen al geschied. De zichtbare kerk is naar een uitspraak van Calvijn: onze moeder! Zij kan streng zijn, maar toch in liefde een goede moeder.
In een tweede lezing ging Courthial in op de katholiciteit van de Heilige Schrift. De Bijbel is volgens hem een eenheid die door de mens niet mag worden gescheiden.
Er is een heilige tekst, door de Heilige Geest geïnspireerd. Hel Nieuwe Testament mag nooit als vervanging van het Oude Testament gezien worden. Hoewel er geen manuscripten van Paulus zijn overgeleverd mogen we geloven dat God Zelf voor de overlevering van Zijn Woord zorg heeft gedragen. De kerk heeft een waarachtig heilig geschrift! In de methode van de historische kritische school ziet Courthial de autonome rede van de mens aan het werk.
Ds. Francis Foucachon, predikant te Lyon, legde de deelnemers het vuur na aan de schenen met de vraag: 'Hoe vaak hebt u het Evangelie de afgelopen week aan een ongelovige uitgelegd?' Hij legde de vinger bij de praktijk: zou onze levenspraktijk wel kloppen met wat we doorgaans preken? Naar het bevel uit Mattheüs 28 is ons opgedragen héél de wereld het Evangelie te verkondigen. In onze cultuur zijn we genoodzaakt de wijze van brengen aan te passen, maar de inhoud uiteraard niet. Hij wees ons op het gebruik van internet, de site van de Pastorale is liefst 1300 keer bezocht! Verder pleitte hij voor meer gebruik van audio-visuele middelen en het opzetten van wijkbijbelkringen.
Ds. Colin Porteous uit La Roche Noire, gaf twee bijbelstudies over Psalm 2 en Psalm 110 die hij Jachin en Boaz noemde.
Het zijn de in het Nieuwe Testament meest geciteerde psalmen. Het Nieuwe Testament geeft volgens hem de bedoelde spits van deze psalmen aan: Christus! Juist ook de opstandingsprediking en het geloof dat daarop rust vindt zijn diepe inhoud en troost in deze twee pijlers van psalmen.
Verder spraken nog Vincent Bru, predikant te Générargues, over de algemene en bijzondere verlossing en niet te vergeten dr. Paul Welles, hoogleraar te Aix-en-Provence over: het betwiste offer. Hij begon te attenderen op de talloze offerdieren die nodig waren voor de viering van de moharmnedaanse feestdagen. Daarna spitste hij zijn betoog – het leek meer op een getuigenis! – toe op het unieke van Christus éénmalige offerande aan het kruis van Golgotha.
Ook dit jaar namen studenten aan de conferentie deel. Voor hen hield Hans Diepeveen uit Veenendaal, student in Utrecht, een interessant betoog over de strijd tussen Voetius en Descartes. Hoofdstelling was: Voetius bepleitte dat niemand na de zondeval vrij is van dwaling, en men Gods werken niet met menselijke maat mag meten. 'Voetius beschouwde de menselijke rede niet als kembron maar als een zwak instrument. Gods Woord daarentegen heeft onbeperkt gezag', aldus Hans Diepeveen.
De andere Nederlandse bijdrage werd gedurende de avonden geleverd door ds. J. H. Gijsbertsen te Elburg. Hij hield de 'cultes du soir'. Samen bidden en zingen uit de oude psalmen en enkele bekende Franse gezangen waaronder het bekende lied À Toi la Gloire.
De meditaties waren geconcentreerd op 1 Korinthe 5 : 6-8. Vanuit het fundament van de prediking en het geloof, nl. de opstanding van Christus, werd het praktische christenleven belicht. Het gevaar van de oude zuurdesem die het hele deeg nog kan doortrekken werd in verband gebracht met de tolerantiegeest die de kerk in Frankrijk en ook in Nederland bedreigt. Zonde heet geen zonde meer… Maar wanneer Christus ons liefgeworden is in Zijn Borgwerk op Golgotha en na de opstanding kan het leven onmogelijk op de oude voet verder gaan. Niet alleen in persoonlijk opzicht maar ook in het geheel van het gemeenteleven kunnen we zelfonderzoek niet missen om te leren het oude uit te zuiveren. Tolerantie staat de verootmoediging vaak in de weg. En als die wordt geblokkeerd kan het leven ook geen feest worden. Een opgewekt leven is tot eer van God en heil van alle medemensen.
Een van de deelneemsters, mw. Palland, docente in de Franse taal te Amersfoort, assisteerde bij de meditaties. Zo konden bv. gebezigde Nederlandse woordspelingen in het Frans niet tot misvattingen leiden.
De deelnemers zien met groot genoegen op deze conferentie terug en kunnen voor een volgende keer belangstellenden alleen maar aanbevelen ook eens deel te nemen. Bovendien is hiermee onze band met Franstalige protestanten opnieuw aangehaald en zijn wellicht meer contacten voor hulpverlening gelegd. Kerkenraden nemen daarom natuurlijk goede nota van het belang van financiële ondersteuning voor het werk in Frankrijk!

J. H. Gijsbertsen, Elburg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen