Het geheim van de snelle groei

Het geheim van de snelle groei:
Rick Warren – doelgerichte gemeente [1]
Er zullen vast lezers zijn die gehoord of gelezen hebben van de Amerikaanse voorganger Rick Warren, die zijn gemeente in nog geen twintig jaar tijd zag groeien van enkele belangstellenden tot de snelst groeiende baptistengemeente uit de Amerikaanse geschiedenis, met meer dan tienduizend bezoekers. Wie is Rick Warren en hoe is de groei van zijn gemeente te verklaren?

Geroepen
Rick Warren werd, naar hij schrijft, op jonge leeftijd op bijzondere wijze door God geroepen, toen een bekende Amerikaanse prediker hem de handen oplegde en bad: ‘Vader, ik wil U vragen of U deze jonge predikant een dubbele mate van uw Geest wilt geven.’ Toen hij zijn opleiding aan het Baptistenseminarie in Texas had afgerond, hing hij een wereldkaart aan de muur van zijn huiskamer en begon met zijn vrouw te bidden of God hem wilde wijzen waar Hij hem wilde gebruiken.
Na een half jaar gebeden te hebben, maakte God hem duidelijk dat zijn plaats niet in het buitenland zou zijn, maar dat hij een nieuwe gemeente moest stichten in een van de grote stedelijke gebieden in Amerika. Opnieuw kwam er een kaart aan de muur, nu van de Verenigde Staten. Na veel gebed ontdekte hij dat de Saddlebackvallei in het zuiden van Californië de snelst groeiende regio van de Verenigde Staten was. ’Ik hoorde God duidelijk zeggen: Ik wil dat je dáár een gemeente sticht’.
Hij vertrok met zijn vrouw en hun vier maanden oude baby naar Californië, zonder geld, zonder huis en zonder iemand in Californië te kennen. De eerste de beste makelaar die hij ontmoette zorgde, nadat deze zijn verhaal had aangehoord, voor een appartement en zegde hem toe het eerste lid van zijn gemeente te worden.
Rick hield in dit appartement zijn eerste bijbelstudie, met het gezin van de makelaar en zijn eigen gezin, totaal zeven personen.

Eerste kerkdienst
De eerste twaalf weken ging Rick de huizen langs om met zoveel mogelijk, vooral niet-kerkelijke mensen, te praten. Op Paaszondag 1980 hield hij zijn eerste kerkdienst, speciaal voor niet-kerkelijken, na een open brief waarvan de eerste zin luidde: ‘Eindelijk! Een nieuwe gemeente voor mensen die geen heil meer zien in traditionele kerkdiensten.’ Er kwamen tweehonderdvijf mensen, van wie twaalf christen waren, de rest was niet-kerkelijk. Niemand zong mee, omdat men de melodieën niet kende.
In de preek die Rick hield, vertelde hij dat hij een droom had: dat de gemeente die hij voorstond, een plek zou worden waar lijdende, depressieve, gefrustreerde en verwarde mensen liefde, aanvaarding, hulp, hoop, vergeving, advies en bemoediging zouden vinden, dat er twintigduizend leden zouden worden verwelkomd die elkaar zouden liefhebben, met elkaar zouden leren, samen lachen en in harmonie met elkaar zouden leven, dat er in de hele wereld honderden fulltimezendelingen en gemeentewerkers zouden worden uitgezonden en dat alle leden van de gemeente die hij voor ogen had, zouden worden toegerust voor een persoonlijke levensmissie in de wereld.
’Ik verkondig u dit vandaag met de vaste overtuiging dat deze dromen werkelijkheid zullen worden, omdat ze geïnspireerd zijn door God’, waren zijn

Snelle groei
De gemeente groeide snel. Binnen tien weken na de eerste dienst met Pasen gaven tweeëntachtig mensen, zoals Rick schrijft, hun leven aan Christus. Spoedig volgden er meer. De nieuwe gelovigen werden gedoopt in zwembaden, in de Stille Oceaan, in doopbaden van andere gemeenten of in privézwembaden, waarbij de dopelingen werden aangemoedigd om zoveel mogelijk niet-gelovige vrienden uit te nodigen om getuige te zijn van hun doop. Eén keer werden er op één enkele ochtend 367 mensen gedoopt. In 2004 werden er meer dan tweeduizend mensen gedoopt, een absoluut hoogtepunt in het bestaan van de Amerikaanse Baptistenkerk.
De eerste jaren beschikte de gemeente niet over een eigen kerkgebouw. Ze maakte gebruik van schoolgebouwen, wijkgebouwen, restaurants, kantoren, grote huizen en zelfs stadions. Ten slotte werd een grote en sterke tent neergezet met 2300 zitplaatsen, die elk weekend tijdens alle vier diensten vol zat. Toen besloot men tot de bouw van een eigen gebouw.

Open gemeente
Wat is het geheim van de snelle groei van de Saddlebackgemeente? Is dat het charisma van een voorganger, in dit geval Rick Warren? Rick zelf bestrijdt dat.
Groei kan niet worden voortgebracht door mensen, zegt hij, de groei die de gemeente heeft doorgemaakt, is een soevereine daad van God. Maar mensen kunnen wel een klimaat scheppen, waardoor groei mogelijk is en bevorderd wordt. De Saddlebackgemeente wil dat bereiken door een open gemeente te zijn voor iedereen. Kleding is niet belangrijk: ’We hebben liever dat ongelovigen in een korte broek en een Heineken-T-shirt onze dienst bezoeken dan dat ze thuisblijven of naar het strand gaan’.
Aan de bezoekers wordt gevraagd een welkomstkaart in te vullen: waarom men kwam, hoe men van de gemeente wist, of men er voor de eerste of een volgende keer is, enzovoort. Men wordt gevraagd na afloop van de dienst ook een formulier in te vullen: wat de algehele indruk is, wat goed is en wat beter kan, enzovoort. Deze kaarten en formulieren worden zorgvuldig geëvalueerd.

Cursussen
Het tweede geheim van de snelle groei is, aldus Rick, een toegewijd leven van alle leden van de gemeente. Daartoe moeten alle toekomstige leden een lidmaatschapscursus volgen en zijn ze verplicht een lidmaatschapsovereenkomst te tekenen. De cursus is een cursus van vier uur, die op één dag wordt gegeven, waarin antwoord wordt gegeven op vragen als: Weet ik zeker dat ik christen ben? Wat geloven we? Wat zijn we van plan te doen? Wat moet ik doen, nu ik lid ben? Wat is mijn volgende stap, nadat ik me heb aangesloten? De lidmaatschapsovereenkomst houdt onder meer in dat men een financiële bijdrage zal leveren, actief zal worden in een bediening, het geloof zal delen met anderen, zal delen in de verantwoordelijkheid van de gemeente, niet-kerkelijken zal meevragen naar de gemeente en zal leven op een manier die God welgevallig is. Andere voorwaarden zijn een persoonlijke belijdenis dat Christus Heer en Verlosser is, en de doop door onderdompeling als publiekelijk symbool van zijn of haar geloof.
Nieuwe leden verplichten zich ook extra cursussen te volgen. Daarbij tekent men een zgn. groeiovereenkomst, om wekelijks de tienden te geven, dagelijks stille tijd te houden en wekelijks deel te nemen aan een huiskring. Ook de voorganger zet zijn handtekening. Rick verwijst daarbij naar Nehemia 9:38: het volk sloot een geestelijk verbond, dat schriftelijk werd vastgelegd en door de leiders als getuigen werd ondertekend.
Omdat de nieuwe gelovigen vrijwel geen enkele bijbelkennis hebben, is de belangrijkste en meest uitgebreide cursus een bijbelstudiecursus van negen maanden. Daarnaast is er onder andere de cursus Ontdekken wat mijn bediening is’ die maandelijks gedurende vier uur op een zondag wordt gehouden. Ook deze cursus wordt afgesloten met een overeenkomst, beginnend met de woorden: ’Ik heb mezelf toegewijd aan het lidmaatschap en aan de gewoonten die van essentieel belang zijn voor geestelijke groei, ik stem in met de bedieningsvisie van Saddleback en wijd me toe aan ...’ (volgende verschillende items).

Aantrekkelijke diensten
De diensten van de Saddlebackgemeente zijn vooral aantrekkelijk, wat onder andere blijkt uit de muziekstijl, de onderwerpen van de preek, de wijze waarop gepreekt wordt, de getuigenissen die gegeven worden en de speciale bijdragen in de dienst. Bewust wordt er naar gestreefd zoveel mogelijk belemmeringen weg te nemen, zodat christenen hun ongelovige vrienden zonder veel gêne mee kunnen nemen naar de dienst.
Komt men er zo niet gauw toe om water in de wijn te doen? Dat mag beslist niet het geval zijn. Rick zegt: ‘Er mag nooit afbreuk gedaan worden aan de boodschap. Ik beschouw persoonlijk de onfeilbaarheid van de Bijbel als een overtuiging waaraan niet valt te tornen. Bijbelse leerstellingen, theologische standpunten en het evangelie van Christus mogen niet losgelaten worden, evenals de roep om bekering en toewijding niet mag worden afgezwakt om menigten te kunnen aantrekken. Zou dat gebeuren, dan gaat de gemeente te gronde.’

Geoliede gemeente
Als ik van al deze bedrijvigheid lees, moet ik onwillekeurig denken aan een goed geolied bedrijf, met duidelijke regels en waar zoveel mogelijk iedereen ingeschakeld is. Is dat erg? Staat het op gespannen voet met wat een gemeente van Christus is?
Ik lees in ‘De visie van Saddleback voor een volwassen gemeente in 2020’: ’Het is onze droom dat vijftienduizend leden zich hebben toegewijd aan de Groei-overeenkomst: het houden van dagelijkse stille tijd met God, het wekelijks geven van tienden aan God (…). We dromen van een netwerk van duizend huiskringen, waarin onze leden ondersteuning en bemoediging ontvangen, terwijl ze ernaar streven steeds meer op Christus te gaan lijken. We dromen van het Levensgroeiproces voor onze leden, in kennis, inzicht, overtuiging, vaardigheden en karakter’.
Kunnen we van de methoden van de Saddlebackgemeente leren? Zijn het methoden die ook toegepast kunnen worden in gemeenten in ons land? Laat ik meteen maar zeggen dat ik een heel aantal vragen heb. Maar eerst moeten we in een volgend artikel nader naar de methoden en inhoud kijken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen