De roeping van de gemeente en haar leden

1

1. Een begrafenis

Nog erg goed kan ik mij één van de eerste begrafenissen herinneren, die ik in Vlaardingen had te leiden, (hoewel het inmiddels vijf en een half jaar geleden is). Dat was de begrafenis van een oud-ouderling, die een aantal jaren de kerk in dit ambt had mogen dienen.

Van huis uit was hij Rooms Katholiek geweest, maar door het Woord van God was hij 'uit dat diensthuis geleid' (zoals hij het zelf zei), en had hij het evangelie van Gods genade leren liefhebben en verbreiden!  Een aantal jaren als ouderling van de hervormde gemeente.

Hij was ruim in de zeventig, toen God hem riep. Het was één van mijn eerste begrafenissen hier, en misschien was ik er daardoor nog wat meer attent op, dan anders. Het was een kleine familie. We konden met elkaar in één auto. Maar ik dacht, dat er wel van de kant van kerkeraad en gemeenteleden belangstelling zou bestaan voor deze betrafenis. Dus verwachtte ik bij de begraafplaats nog een aantal mensen te zullen aantreffen.

De man, die we ten grave droegen, was tenslotte een oud-ouderling. Maar tot mijn grote verbazing bleven we met z'n zessen. Het regende heel hard. En misschien onderstreepte dat nóg meer onze eenzaamheid, toen we (heel even) rondom de geopende groeve stonden. Op de terugweg dacht ik aan de begrafenissen van oud-kerkeraadsleden in mijn vorige gemeente. Wat was dat een groot verschil. Dan voelde (en zag je!) de band, die er tussen een gemeente en haar leden was. En ineens realiseerde ik me, dat God me geroepen had om in een héél andere omgeving, onder heel andere omstandigheden 'ambtsdrager' te zijn.

Natuurlijk is dit voorbeeld ter inleiding wat eenzijdig. Ik heb hier ook wel andere begrafenissen meegemaakt van oud-ambtsdragers, waar wél vele zittende ambtsdragers en gemeenteleden bij aanwezig waren. Maar, tóch herinner ik me deze begrafenis nog heel goed.

En misschien zei die 'schokkende ervaring' meer over mijzelf, dan over de gemeente, die ik mocht gaan dienen.

In ieder geval is het duidelijk, dat ik me sindsdien vaak de vraag heb gesteld: 'op welke manier wordt het leven van de gemeente óók door de week, zichtbaar? '

2. Een kanselafkondiging

Meestal in de maand december, maar soms ook al in de maand november, wordt er op een bepaalde zondag een kanselafkondiging voorgelezen, uitgaande van de diakonie.

We hebben hier de (goede!) gewoonte, dat één van de ouderlingen de afkondigingen vóór de dienst leest en een beginpsalm opgeeft.

Daardoor kom ik er zelf niet toe in de gelegenheid.

Maar anders zou ik déze aankondiging jaarlijks weigeren voor te lezen. Kort gezegd is dit de inhoud: 'nu de dagen korten, en de wegen door sneeuw en bevriezing gevaarlijk worden voor zieken en bejaarden, wordt de gemeente verzocht om in voorkomende gevallen de vuilnisbak, van zieke of bejaarde buren buiten of binnen te zetten, en door het doen van boodschappen behulpzaam te zijn'.

Op een kerkelijke vergadering nog niet zo lang geleden heb ik gevraagd (niet in ernst!) of er niet een soort diakonaal weersbericht kon komen met elke zondag de weersverwachtingen, en de eventuele gevaren, die er in dat weer-type voor bepaalde groepen gemeenteleden kunnen schuilen.

Toch is dit een poging om gestalte te geven aan het leven der gemeente, en een oproep aan de gemeente om in te gaan op de vragen en noden van de eigen tijd.

Maar van deze poging zeg ik: nee, niet op deze manier. Natuurlijk moeten we als gemeente worden opgeroepen om onze taak en plaats in deze wereld te zien.

Natuurlijk heeft het christen-zijn consequenties voor het leven van elke dag.

Maar er zijn dingen, die zó logisch, zó vanzelfsprekend, zó voor de hand liggend zijn, dat er geen kanselafkondiging voor nodig is. Waar Woord en Geest van God werken, daar is genegenheid om hulp te bieden, en vrijmoedigheid om hulp te vragen.

3. 'Aparte' mensen

Bij begrafenissen doe je soms vreemde ervaringen op. Zo herinner ik me, dat ik werd uitgenodigd om de begrafenis te leiden van iemand, die de namen van de spelers van een bekende voetbalclub beter kende, dan bijvoorbeeld de namen van de zonen van Jacob.

Maar omdat de bijbel zegt, dat we moeten 'zaaien aan alle wateren' ging ik uiteraard graag op de uitnodiging in.

Toen ik de aula van de begraafplaats binnen kwam, hoorde ik een paar mensen tegen elkaar zeggen 'kijk nou eens, wist jij dat Jaap óók nog iets aan de kerk deed? '

Nee, inderdaad. Jaap had er in zijn leven niet zoveel van begrepen, dat we geroepen worden 'onze oude natuur de doden en in een nieuw Godzalig leven te wandelen'.

Aan dat Godzalige leven, dat in onze tijd toch ook steeds meer en steeds duidelijker een apart leven zal zijn, was hij niet toegekomen. Toch worden we daartoe op allerlei manieren in het Woord van God heel duidelijk geroepen.

In Handelingen lezen we hoe door de kracht van de Heilige Geest mensen worden veranderd en hoe dat zichtbaar wordt naar buiten. 'Ziet, hoe lief ze elkaar hebben' zeiden de mensen in Jeruzalem toen tegen elkaar. Er ging iets van uit. Dat was iets 'aparts'. In het 'gewone' leven kwam je zoiets niet tegen.

En zo werd het leven van de gemeente zichtbaar in de manier waarop ze met elkaar omgingen.

Daarom is de verdeeldheid van en in de kerk een bedroeven van de Heilige Geest, en ook een anti-reklame voor de Bijbel! Wij staan de loop van het Woord in de weg, als van onze gemeente niet zou gelden 'ziet, hoe lief ze elkaar hebben', maar 'ziet, hoe ze elkaar in de haren zitten'.

Paulus heeft het over 'leesbare brieven'. Maar hoe vaak zijn we als gemeente, en persoonlijk niet 'onleesbaar' in de wereld? Het is een veeg teken, als mensen met wie je dagelijks hebt gewerkt op je begrafenis zich verbaasd afvragen, als er een dominee bij is 'hé, ik wist niet dat Jan óók nog aan de kerk deed'.

4. Een stickertjes-geloof

Het komt er tegenwoordig steeds meer in, om op allerlei plaatsen bijbelteksten of woorden, waarin aan God herinnerd wordt, te bevestigen.

Dat wordt vanuit bepaalde 'pinkstergroeperingen' sterk gestimuleerd. Men wekt daar zelfs de indruk alsof het openlijk aanbrengen van allerlei teksten iets nieuws is. Dat lijkt mij niet juist.

Tenslotte is er, al vele jaren in kerkelijke kringen de (goede!) gewoonte om m huis aan de wand bepaalde teksten te bevestigen. Ik vind dat een goede gewoonte. Een ieder, die binnenkomt inoet maar onmiddellijk weten welk woord bij ons de toon aangeeft. Geen mensenwoord, maar Gods Woord! Zo is dat al jaren in vele huizen.

Daarom is het niet zo'n overgang, dat je het nu ook vaak aan de huizen ziet.

Zoals dat trouwens ook in het Oude Testament al was, aan de deurpost. Zelf heb ik al geruime tijd op de achterruit van mijn auto een dergelijke tekst geplakt. Er zijn hier in het Rijnmondgebied zóveel auto's, die via hun achterruit aandacht vragen voor één of andere voetbalclub, die voor hen de zondagsbesteding bepaalt. Daarom vond ik het ook juist om op déze manier openlijk te laten blijken, welke God mijn zondagsbesteding bepaalt en trouwens ook mijn door de weekse dagen. Bovendien was ik getroffen door een woord uit Zacharia 14, waar geschreven wordt, dat er eens 'op de bellen der paarden zal staan: De heiligheid des Heeren. Nu hoorde ik onlangs iemand, voor wie ik toch hoge achting en respect heb, wat smadelijk spreken over het zogenaamde 'stickertjes-geloof'. Hij had het niet zo erg op al die 'tekst-mensen'.

Ik ben het met hem eens, als hij daarmee bedoelde te zeggen, dat je ook hierin natuurlijk weer moet oppassen voor overdrijven.

Wij mogen de Naam van God niet 'ijdel gebruiken', of, zoals het letterlijk in het Hebreeuws staat 'lichtvaardig opheffen'. Daarom moeten we wel voorzichtig en weloverwogen ook in deze dingen te werk gaan.

Maar, laten we er voor uit komen. Ook in onze woorden en daden.

Anderen mogen best weten welke God recht heeft op óns leven En, ... op hun leven.

Vlaardingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen