Geroepen tot sprekers

Met Kerst is ieder in rep en roer. Of men nu christelijk is of niet, of men tot een kerk behoort of niet, aan Kerst doet iedereen. Met Goede Vrijdag en Pasen is het al heel wat stiller. De wereld doet dan niet meer mee. Hoogstens is er dan nog een Mattheüs passion, waar ook niet-christenen komen maar dan nog maar alleen de ingewijden. Maar in de kerk is er dan toch altijd nog de uitbundige jubel van Pasen: de Heere is waarlijk opgestaan! En rondom Pasen is er in de kerk nog wel heel wat te doen.

Maar met Pinksteren schijnt de kerk er ook een beetje het zwijgen toe te gaan doen. Dan geen wijdingen en bizondere diensten. Pinksteren is toch wel het stiefkind van de christelijke feestdagen. Dan wordt het stil. Terwijl nota bene juist op de Pinksterdag de tongen los kwamen. De discipelen werden vervuld met de Heilige Geest en begonnen in vreemde talen te spreken, zodat ieder in eigen taal kon horen de grote dingen van God. En op de eerste Pinksterdag gebeurde nogal wat: tekenen, wonderen, vuur, bezieling, gemeenschap. Met Pinksteren kunnen we er echt niet het zwijgen toedoen.

Wat hebben wij eraan?

Pinksteren, wat hebben we eraan? Zonder Pinksteren hadden we geen kerk, geen gemeente. Dat is toch wel het eerste wat gezegd moet worden. De Heilige Geest brak op de Pinksterdag door de grenzen van Israël heen. Het heil kwam tot de volkeren. De rivier groeide vanuit Israël aan tot een wereldwijde stroom. De rivier van God is vol water. In vele talen gingen mensen dezelfde boodschap horen, één sprake van de Heilige Geest.

Zo dééd de Heilige Geest ook ons land aan. Op het Janskerkhof te Utrecht staat een standbeeld van Willibrord, 'de man op het peerd'. Het is een stille getuige van de Heilige Geest. Ook hier kwam het evangelie. Ook hier kwam daardoor de gemeente van Christus. En die gemeente is er tot vandaag. In die gemeente kregen we een plaats. Mensen, die er honderd jaar geleden nog niet waren, vormen nu de gemeente van 1975, dank zij de Heilige Geest, die doorgaat met een gemeente uit de volkeren te roepen. In de gemeente ontvingen we de doop: Ik roep u bij uw naam, u bent van Mij! In de gemeente ontvingen we de boodschap van het Woord van God. De gemeente is de werkplaats van de Heilige Geest. Daar wordt door de Heilige Geest ook de gemeenschap beleefd met God en met elkaar. Daar is de gemeenschap zelfs met de kerk van alle tijden en alle plaatsen. Door Pinksteren raken de eeuwen elkaar en de continenten. Daarom, geen kwaad woord over de gemeente. De gemeente is het wonder van Pinksteren.

Wat heb ik eraan?

Maar Pinksteren raakt ook mijn bestaan, héél persoonlijk. Hoe ben ik een levend lid van de gemeente? Want dat is niet automatisch zo. De Geest en het leven horen bij elkaar. Ik bedoel de Heilige Geest zorgt voor geestelijk leven. Mensen worden in het diepst van hun bestaan aangeraakt door de Heilige Geest en worden wedergeboren tot een levende hoop, om het met een woord van Petrus te zeggen. De Heilige Geest legt het leven van ons mensen bloot, laat zien waar de dingen scheef zitten, rukt de maskers, waarachter we ons verbergen, af en geeft mensen geloof, waardoor ze op een Ander gaan vertrouwen, gaan leven uit Zijn verzoening. Door De Geest van Pinksteren is er leven, is er hoop, is er uitzicht, is er blijdschap.

Hoe werkt de Heilige Geest dan? Jezus heeft tot Zijn discipelen eens een diep woord gezegd. Als Hij hen voorbereidt op Zijn heengaan, zegt Hij: De Trooster, de Heilige Geest, Welke Mijn Vader zenden zal in Mijn Naam, Die zal u alles leren en zal u indachtig maken, wat ik u gezegd heb (Joh. 14 : 26).

De Heilige Geest brengt te binnen wat Jezus gezegd en gedaan heeft. Jezus is niet meer op de aarde maar de Heilige Geest houdt de woorden van Jezus, die tegelijk Zijn daden zijn of die naar zijn heilsdaden heenwijzen, levend. En zo is echt leven mogelijk. Uit Zijn leven leven de Zijnen. Dat schenkt de Heilige Geest.

Leven met de Heilige Geest, is de titel van een pas verschenen boek. Er is geen echt leven mogelijk dan leven met de Geest. Was Christus slechts opgestaan en ten hemel gevaren, en zou de Heilige Geest niet zijn uitgestort om ons de boodschap van genade en vergeving thuis te brengen, te binnen te brengen, we zouden nog in onze schuld en ellende zijn. Zonder de Geest zij we nog zonder God in de wereld. Hopeloze gevallen. Maar leven uit de Geest betekent weten uit welke hopeloze toestand we verlost zijn. De woorden van Jezus worden ons te binnen gebracht. En ons hart wordt er vol van, vervuld met de Geest.

Ik zet nog eens een dikke streep onder dat 'indachtig maken', te binnen brengen. Dat is niet spectaculair. Dat voltrekt zich in alle rust. Leven uit de Geest is niet per sé spectaculair, met veel uiterlijk vertoon, al kan in een christenleven de vlam wel eens in de pan slaan of het water over de randen lopen (bovendien laat de Bijbel ook ruimte voor de bizondere geestesgaven). Maar het werk van de Geest is toch vooral: te binnen brengen! Christenen zijn geen kluizenaars en geen kloosterlingen. Ze staan midden in hun tijd, in hun wereld(je). Maar er is ook het ingekeerde leven, het leven met de Bijbel, in de verborgen omgang met God, in gebed en meditatie. Dan brengt de Heilige Geest te binnen wat Christus heeft gedaan. Geestelijk leven heeft 'stille tijden' nodig, ook de zondag, om de Heilige Geest in ons te laten werken (Heidelbergse Catechismus, zondag 38). De eeuwige sabbat, het rusten voor God begint hier al.

Ik denk aan een verhaal, dat de dichter Van Randwijk vertelde. Hij zat in de oorlog met een vriend ondergedoken op een boerderijtje op de Veluwe. De vrouw des huizes zag de wereld niet veel verder dan de hoek van de weg, waar het kruidenierswinkeltje stond: Ze deed stil haar werk en verzorgde de onderduikers. Die twee dachten: wat is zo'n leven beperkt, wat heeft het voor zin? Maar toen ze gestorven was stond er op haar grafsteen: eindelijk thuis. Een vlucht uit de werkelijkheid? Integendeel, haar leven was dienen. Maar er was ook het ingekeerde leven, het leven uit de Geest, het luieren voor Gods Aangezicht, zoals Luther het eens tegenover Melanchton schetste.

Hoevele kinderen van God konden op hun sterfbed alléén nog maar met de vinger omhoog wijzen. Leven door de Geest en sterven door de Geest. Dank zij Pinksteren kunnen mensen over de dood heenzien. Want Christus leeft en wij met Hem.

De Heilige Geest is ook Trooster. Dat heeft ook alles te maken met het levensleed. Welk leven is er zonder verdriet? Maar ook in leed en lijden is er de Geest. Hij Troost en brengt te binnen hoe Christus geleden heeft maar ook opstond.

Een vader verloor in de oorlog drie zonen. Hoe kon u nog verder leven, vroeg iemand hem. Ik ken Iemand, antwoordde de vader, die er maar Eén had, en die Hem niet heeft gespaard maar heeft Hem voor ons allen overgegeven. Vandaar! De Heilige Geest is Trooster, ook al blijven het leed en het lijden, de ziekte en de dood bestaan. De Geest wijst op Christus. Zie het Lam Gods zei Johannes de Doper, toen hij de Geest op Christus had zien neerdalen als een duif.

Wat doen we ermee?

Leven met de Geest betekent niet het aardse leven ontvluchten. Het leven mag geleefd worden. Geniet van het leven met de vrouw die u liefhebt, zei de Spreukendichter. En de Spreukendichter was een wijs man, een door de Heilige Geest geïnspireerd man om die woorden op te schrijven.

Ons Lichaam is zelfs een tempel, maar dan een tempel van de Heilige Geest. Dat zegt ook wel alles over de waarde van ons lichaam maar het zegt ook alles voor het gebruik ervan. Ons lichaam een tempel! Dat wil zeggen: de Heilige Geest wil er bezit van nemen, erin wonen. En zo voltrekt zich in ons lichaam, in ons leven de dienst aan God en de naaste. Die tempel mogen we niet schenden zegt Paulus. Wie die tempel schendt, die zal God schenden.

Christen zijn is dan ook God dienen met ziel èn lichaam. Kan dat iets anders zijn dan leven naar de normen, die God in Zijn geboden geeft? De geboden zijn de paaltjes langs de weg van het leven om ons in de koers te houden. Die geven de norm aan als het gaat om de beleving van de lichamelijkheid, om de waardering van het leven en de eerbiediging daarvan, vanaf het prille begin tot het moment, dat God het geeft. Leven uit de Geest is God dienen in de tempel van de Geest, ons lichaam.

Maar leven is óók dienen Van anderen, van de naaste, die op onze levensweg komt. Na Pinksteren gingen de apostelen erop uit om de boodschap van bevrijding te brengen aan mensen die ten dode wankelden.

Pinksteren is dan ook feest van de zending. Het hoge Woord moet eruit. De volkeren moeten ervan horen. Pinksteren is de aanzet tot evangelisatie, tot zending, opkomend uit bewogenheid, om het heil van anderen. Dat is de hoogste dienst die aan de ander bewezen kan worden. Wie oog-en oorgetuige is van Jezus' daden en woorden moet ermee naar anderen. Getuigen veraf of dichtbij. U in uw klein hoekje en ik in 't mijn.

Maar woorden en daden horen bij elkaar. Zending was en is nooit alléén woordverkondiging. Het is ook dienstbetoon, in werken, van barmhartigheid. Leven met de Geest geeft ook sociale bewogenheid. De mens zal bij brood alleen niet leven, maar zonder brood zal het ook niet gaan, mag het niet gaan. Christen zijn is dan ook getuigen met woord èn daad. En dan komt de hele verantwoordelijkheid in het leven van elke dag, in het werk, in de samenleving, mede in het blikveld. En God vergeet de arbeid der liefde, die aan Zijn Naam bewezen werd, niet, zegt Paulus. De werken gaan zelfs mee tot in Gods Koninkrijk.

Voor ouderen en jongeren

Pinksteren mag dan een feest zijn, waarbij de wereld zich niets meer voor kan stellen, een feest zonder klank en kleur, voor christenen is het een feest van licht en kracht. De Heilige Geest verlicht ons hart en geeft kracht in het leven. We zien de Geest niet maar ervaren Zijn werk, als we de woorden van de Schriften horen en als we kracht krijgen in de dienst aan God en de naaste.

Ouden zullen dromen dromen, zegt Joel. Vroeger waren oude mensen mensen, die er bijna waren, zei iemand eens, en nu zijn het mensen die er voor het moderne levensgevoel bijna geweest zijn. Ik houd het voor christenen op het eerste. Ze mo­gen dromen, als ze terugkijken naar wat er was en ze mogen vooruit zien naar wat komt. Eindelijk thuis!

Jonge mensen zullen gezichten, visioenen zien, zegt Joel. Zij verwachten alles van het leven, hebben idealen en zien hun opdracht. Leven met de Geest!

Neen, Pinksteren kunnen we niet missen. Leven met en uit de Geest is pas echt leven. En zo woont God nu bij de mensen.

(Eerder geplaatst in het maandblad van de N.C.V.B.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen