De twijfel liturgisch gevoed

ik geloof niet meer in een God
van christenen
of een God voor
joden alleen
ik hóóp op
een God die niet
uitverkiest
ik hoop op een God die
geen projectie is
maar levende werkelijkheid
ik hoop op
een God
die de schimmen leidt
door de grauwe, gevreesde
verkillende mist...

ik geloof niet meer in een Jezus
die Christus genoemd wordt door
mensen die
eenheid verdelen en
anderen buitensluiten...

Jezus, ze zeggen
dat jij ons
het leven voor eeuwig
kunt geven
en ze spreken van daden
en ze spreken van woorden
die je nooit hebt gedaan
die je nooit hebt gezegd
want jij was
ook maar een mens
maar je was
een gróót vriend
van mensen
en je was
een groot denker
en nooit had een mens
groter geloof
dan jij, Jezus...
je was een Leraar, een Meester...
maar: je stierf

of was je toch méér...?
maar wie
moet ik geloven
nu jij er niet meer bent?

het antwoord
op onze vragen
de Ziel
van de geest
de Kern
van het midden
die trekt... en die leidt...

want nóg is er licht
en nog brandt er vuur
nog spreken er tongen
niet alles is verstard
luister God,
we hopen nog...
luister God,
we wachten nog...
verwachten nog...

We menen dat commentaar hier overbodig is. Het Getuigenis sprak van een prediking, die meer de twijfel voedt dan de zekerheid. Er is van alle kanten geroepen om aan te wijzen waar de symptomen die in het Getuigenis worden genoemd voorkomen. Mag dit er dan misschien een voorbeeld van zijn? Hier krijgt de twijfel vlees en bloed in de liturgie. In het Apostolicum lezen we: Ik geloof. Hier wordt alleen maar beleden: Ik geloof niet meer... en wat wel geloofd wordt wordt niet beleden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen