Een keuzeprogramma

De kerstconferentie van 'De Windroos' is anderhalve dag oud. De eerste bijbelstudie over 'Luisterend leven' is achter de rug. Nu komen de zogenaamde keuzeprogramma's aan bod. 28 jongeren blijken hun keus te hebben laten vallen op het programma: 'Over leven en sterven'. De ondertitel hiervan is: Mag ik bang zijn voor de dood?

Iedereen beseft dat het allerminst eenvoudig is om op een goede wijze over dit tere onderwerp met elkaar te spreken. Het is immers bekend dat zowel ouderen als jongeren de neiging hebben om de gedachte aan het levenseinde van zich af te schuiven. De angsten die wij kennen op dit punt laten we liever maar niet toe tot ons bewustzijn, maar duwen die bewust weg. Natuurlijk geen échte oplossing! Ondergronds werken ze door en leggen beslag op ons leven.

De vraag die ik mij die middag stelde, was: Wat brengt deze jongelui ertoe om juist voor dit programma te kiezen? Zit daar louter nieuwsgierigheid achter? Of zijn hun vragen en hun angsten op dit punt zó groot dat ze er graag eens met anderen over praten? In ieder geval is voorzichtigheid en teerheid geboden!

Het gesprek

Dan ontspint zich een gesprek. Vanaf het eerste moment is het duidelijk dat hier geen jongeren bijéén zijn die vanuit een zekere nieuwsgierigheid met deze dingen bezig zijn. Er wordt openhartig en indringend met elkaar gesproken. Anderhalf uur zijn dan ook zó voorbij. Er zijn zelfs deelnemers die verder willen gaan. Dat gebeurt dan ook op een wat later tijdstip. Als ik erop terugzie, dan ben ik dankbaar voor deze middag. Niet dat het eenvoudig was, maar het gesprek bleef niet aan de oppervlakte. Wat jongeren werkelijk bezig houdt, waar zij mee worstelen in hun leven, dat kwam aan de orde. Is dat geen zegen om zó samen bezig te zijn. Om samen te zoeken naar antwoorden. Bladerend in de bijbel, op zoek naar een écht antwoord, contact zoekend met de goede Herder, zó waren we bij elkaar. In de wetenschap dat mensen elkaar ten diepste niet van de angst kunnen afhelpen. Losmaking van wat ons bedrukt èn benauwt, vindt alleen plaats waar ons leven komt te liggen in de handen van Christus. Zijn handen zijn immers doorboorde en helende handen.

De rode draad van het gesprek

Het is niet mijn bedoeling een verslag te geven van wat die middag aan de orde kwam. Ik probeer alleen de rode draad van het gesprek weer te geven. Het cirkelde die middag om de vraag: Mag ik als christen nog wel angst hebben voor de dood? Ik mag mét de Heidelbergse Catechismus in het geloof weten, dat ik met ziel en lichaam zowel in leven als in sterven het eigendom van mijn getrouwe Zaligmaker Jezus Christus ben, en tóch constateer ik bij mezelf dat ik bang ben voor het moment van sterven alsook voor wat achter de dood ligt. Eén van de jongeren formuleerde het zó: 'Wie garandeert mij dat ik na mijn sterven tóch niet in een diep zwart gat val? Wie garandeert mij dat Christus mij opvangt in Zijn armen?' Een ander zei: 'Sterven is het eenzaamste uur van mijn leven. Niemand is dan écht bij mij. Hoe weet ik dan zeker dat de Heere Jezus bij mij is en mij door de dood hééndraagt?'

Hier waren jongeren aan het woord die het contact met Christus kenden, die wisten van een levende band aan Hem, die bewust als kind van Hem wilden leven en vanuit de overgave van het geloof in deze wereld stonden. En tóch die geloofonzekerheid, tóch die kwellende vraag, die telkens de kop op stak: Ben ik wel volstrekt zeker? Kan ik wel écht op Hem aan?

Het was voor hen niet eenvoudig deze dingen te verwoorden, want zij schaamden zich. Ze proefden er een belediging in aan het adres van Christus. Door hun angst en twijfel deden zij hun Heiland tekort!

Niet op zichzelf staand

Wat die jongeren die middag aan ongeloof, twijfel, geloofsonzekerheid verwoordden, is niet een probleem van hen alleen. Zij zijn geen eenlingen. Gebrek aan vertrouwen op Christus is iets wat in het leven van ontzaglijk veel jongeren leeft! Dat blijkt duidelijk uit het feit dat er vanuit 'De Windroos' reeds jarenlang weekenden georganiseerd worden waar juist deze problematiek aan de orde wordt gesteld. En deze weekenden kunnen rekenen op veel aanmeldingen. Trouwens, wie als catecheet, clubleider of predikant een echt en openhartig gesprek met jongeren voert, stuit vaak op deze problematiek. Overigens, in wiens hart leven deze vragen niet? Is er geen herkenning bij u die dit leest?

Hoe gaan we met deze vragen om?

Het is een geweldig voorrecht een écht gesprek met jongeren te mogen hebben. Daar knap je van op, hoe intensief het vaak ook is. Maar duidelijk is dat we het niet mogen laten bij het verwoorden van de dingen. Jongeren verwachten een aanzet tot een antwoord. Beter is het om te zeggen dat jongeren van ons geestelijke leiding verwachten! Ik denk dat ik hier aan een teer punt raak. Geven wij als predikanten, als kerkeraden, als catecheten en clubleiders ook geestelijk leiding aan onze jongeren? Gaan wij als predikanten werkelijk in op de vragen van jongeren? Wijzen we óók in de prediking wegen aan voor jongeren die tobben met de geloofsonzekerheid?

Geestelijke leiding

Geestelijke leiding is ten diepste GEESTelijke leiding! Oók in de vragen rondom de geloofszekerheid zal het de Geest moeten zijn die ons verder brengt. Hij alleen kan de zekerheid van Christus werken in ons hart. De zekerheid dat we volstrekt op Christus aan kunnen in dit leven, in het uur van onze dood én in datgene wat achter de dood ligt, die zékerheid werkt de Heihge Geest 'middellijk'. Daar heeft Hij middelen voor. Twee middelen wil ik hier noemen. 

Zekerheid van een persoon krijg ik alleen in een ontmoeting met hem. Zó ligt het ook bij Christus. Je wordt zeker van Hem wanneer je Hem ontmoet en dat geschiedt in de omgang met Hem. De verborgen, stille omgang met Christus door het gebed, door Zijn Woord! Laten we in de prediking én in het contact met jongeren daar nader op ingaan. Omgang mét Christus, stille tijd, bewust Hem zoeken, zó werkt de Geest.

Als tweede middel in de handen van de Geest zou ik de geloofsgehoorzaamheid willen noemen. Te denken valt aan Abraham, de vader der gelovigen. Hij ging toen God hem riep uit Ur. Hij gehoorzaamde. Maar op die weg van de gehoorzaamheid heeft hij ervaren dat hij daadwerkelijk op God aan kon. Zó ontdekte hij dat de Heere hem gegarandeerd vasthield.

Tenslotte

Zo geeft een werkelijk gesprek met een aantal jongeren je een gevoel van blijdschap. Maar het roept tegelijk een aantal vragen op. Naar jezelf, naar ons als predikanten, kerkeraden, catecheten, clubleiders én ouders. Ik hoop van harte dat deze vragen ons onrustig maken, zodat we er niet meer onderuit kunnen én het gesprek aangaan met onze jongeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen