Mijn rechterhand

Ik gleed uit, ik dreigde te vallen, mijn voeten hielden mij niet. En toen? Toen greep God mijn hand. Daarvoor dank ik Hem: Gij hebt mijn rechterhand gevat; Wat gebeurde er, waar gebeurde het? U raadt het nooit. In het heiligdom. Daar trad ik binnen, daar stond de stilte ineens om mij heen, daar naderde ik tot Hem. Wat is er nu in het heiligdom te halen? Wij lopen eerder de straat op om te protesteren. Wij zoeken bij de mensen begrip. Wij kruipen in een hoek, om onze wonden te lekken. Het heiligdom. De woonstede Gods; daar is verzoening èn onderwijzing. Ik kreeg wat inzicht en wat uitzicht. God was er weer en ik wist het weer. O nee, mijn eigen overleggingen en gevolgtrekkingen hielden mij niet staande en gaande. Het was Gods hand. Ik liep over de spitse rand van pijnlijke vragen, ik kon mijn evenwicht niet bewaren, ik greep in de lucht. Toen was daar de Heere. Hij liep al lang naast me, maar nu strekte Hij zijn hand uit om mij te helpen. Zoals een vader dat doet. Het was een stevige hand; Hij omklemde mijn rechterhand. Hij ontrukte mij aan het gevaar om te vallen. Hij. .. openbaarde zich.

Mijn voeten, een wankel geval, ik wist tevoren niet hoe wankel. De weg was steil — het had geregend — glibberig. Gij hebt mijn rechterhand gevat. Toen leed en nood mij overmanden, mocht ik U in het heiligdom terugvinden. Uw woord en Uw hand. Uw woord was Uw hand, wat deed het een kracht. Asaf roept eigenlijk allen, die bijna uitglijden, naar het heiligdom. Niet zonder God over God denken en spreken. Niet achter Gods rug, kwaad van Hem denken en spreken. Komt, nadert voor Zijn aangezicht. Daar wil Hij het geloof werken en versterken, door Woord en Sacrament. Daar vat Hij uw hand, geruststellend en uitreddend. Mijn ziekenkamer werd een heiligdom. De Heere was er. Ik wist niet meer hoe het moest: Gij hebt mijn rechterhand gevat. Ik kon niet meer verder: Gij hebt mijn rechterhand gevat. Dat doet de Heere nog. Daar weet ieder, die met duizend noden en doden worstelt, en die het om God te doen is, van mee te praten. Deze psalm wordt in menig leven gespeld, uitgeschreven door de Heilige Geest. En wat is het bevinden anders, dan dat het Woord in de harten geschreven wordt. Grijpt de Heere onze hand, dan houdt Hij ons overeind. Dan trekt Hij ons naar zich toe.

Gods openbaring is wat anders, dan mijn vrome bespiegeling. In mijn bespiegeling ga ik zover mijn voeten mij dragen. Als ze bijna uitglijden is dat niet ver meer. Gods openbaring is: Gij hebt mijn rechterhand gevat. Ik was ontstemd, zegt Asaf, toen werd ik afgestemd op de openbaring Gods. Toen zag alles er anders uit, dat van die goddelozen en dat van die rechtvaardigen. Heb ik daar zo'n moeite rnee gehad? Ik zocht een oplossing, ik vond verlossing. Bij de Heere is veel verlossing. Openbaring is geen opheldering, het is openbaring van hoger orde; ik kijk er niet doorheen, door al die vragen, ik kijk er wel anders tegenaan.

Gods openbaring, in Christus Jezus. Het kruis in het heiligdom, is niet mijn kruis, het is Zijn kruis. Ons levenskruis. Zijn stervenskruis. Wat een weg, die weg van Christus. Wat een donkerheid rondom het kruis, wat een raadselen. Wie praat hier over begrijpen? Kregen de goddelozen geen gelijk, en kreeg de rechtvaardige geen ongelijk? Kom daar maar eens uit. Christus kwam er uit. Hij hield aan God vast, al had Die Hem verlaten. God greep Hem bij de rechterhand, in de opstanding uit de doden. Ziet u een uitweg? Ik zie de weg, die ten leven leidt en ik mag die aan Gods hand gaan.

Gij hebt. Asaf kijkt dankbaar naar de Heere op; hij drukt Hem even de hand. Heere, U en ik, wij gaan samen verder. Wij horen het hem getuigen; Gij hebt mijn rechterhand gevat. Uw hand Heere, sterk en teer. U hebt mij vastgehouden toen ik bijna viel. Toen al, dat weet ik nu. Daarom kon ik niet met U breken, en de kant van de goddelozen kiezen, al was ik er na aan toe. Wat hield mij terug? Het was een zwak verweer: dan zou ik ontrouw worden aan het geslacht van Uw kinderen. Dan zou ik verloochenen wat zij als de kracht van hun leven hadden beleden, geslacht na geslacht.

Uit de mist die mij omringde, kwam even mijn vader tevoorschijn, mijn moeder. Ontrouw worden. De Heere was het. Hij pakte mijn hand. De God van mijn doop, die mij bij mijn naam geroepen had. Ik werd, in de gemeenschap der heiligen, bewaard voor afval. Daarom is de hand des Heeren, als de gemeente, een gemeenschap van geloof en gebed, die ons vasthoudt. Daarvoor willen wij danken. We hebben meer aan haar voorbede en voorbeeld te danken, dan wij weten.

Zo breekt dan de blijde zekerheid dóór: Aan U heb ik houvast, omdat U mij vasthoudt. Hoe anders? Gods greep, waarin Hij mijn rechterhand omvat, verslapt niet. Het is een houdgreep. Ik ben in Uw houdgreep. Ik ga de weg van het geloof niet in eigen kracht. Wat daarvan terecht komt, heb ik aan den lijve ondervonden. Ik schenk mijn voeten geen vertrouwen meer. Ik zet mijn vertrouwen op de Heere, Heere. Hij is de rotssteen van mijn hart. Leest u het eens na, leest dit lied eens uit. Het einde is de lof Gods. Die zingen we pas uit in ons leven, bij onze laatste snik. Die zingen we pas uit in de eeuwigheid en er is geen einde aan.

Gij hebt mijn rechterhand gevat. Nu zie ik er weer gat in. Dat wordt wijder: ik zie de weg voor mij. Nog wijder: ik zal wandelen in de ruimte. Poorten gaan open, waar muren mij ieder uitzicht benamen, iedere doortocht belemmerden. Wat is er toch veranderd? Mij aangaande, het is mij goed nabij God te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen