De kracht van Zijn opstanding

Op een catechisatie voor jongeren van boven de zestien jaar werd deze vraag gesteld: 'Jongelui wat is het verschil tussen rechtzinning en vrijzinnig in onze kerk? ' Even was het stil. Toen zei er één: 'Dat zit in de opstanding; mensen die vrijzinnig zijn geloven niet in de opstanding van de Heere Jezus Christus'. De dominee vroeg verder. 'Maar waarom is de opstanding voor ons zo belangrijk.' Toen werd het muisstil. Allemaal hadden ze gehoord van de opstanding, maar toen er naar gevraagd werd, toen het er op aan kwam zaten ze met een mond vol tanden. Misschien is uw eerste reaktie: 'ach, het zijn jongeren .. .' De vraag is dan maar of we wanneer we ouder zijn wel een antwoord kunnen geven. Het enig goede antwoord! Bij één van onze hervormers heb ik eens zo treffend gelezen: 'Het is te weinig wanneer men Christus erkent als gestorven en van de doden opgewekt, zonder de vrucht er van te kennen'. Christus wordt dus pas recht gekend wanneer we verstaan wat Zijn dood en Zijn opstanding vermogen en hoe ze bij ons werkzaam zijn. Pasen vieren is weten dat Hij is opgestaan uit de dood. Dat is het eerste. Het graf is leeg. Hij is de Levende. Dat hebben de discipelen geroepen tegen ieder die ze tegen kwamen. 'De Heere is waarlijk opgestaan en is van Simon gezien.'

Maar Christus was voor hen niet alleen de Levende, Hij was ook de levendmakende. Zij hebben Hem niet alleen maar gezien als de Levende. Zij hebben ook Zijn levendmakende kracht ervaren. De graflucht in het graf van Jozef van Arimathea was weggenomen, ook de graflucht in hun harten was weggedaan. Christus was sinds die morgen niet meer een dode in het graf, maar ook niet meer een dode in harten. Dat leven van Christus doortrok heel hun leven. Het stuurde hun gedachten, het vulde hun hart, het opende hun mond, het richtte hun voeten. Ze hebben Zijn levendmakende kracht persoonlijk ervaren. Ik dacht dat wij hier veel te weinig oog voor hebben. We doen vaak alsof Christus alleen een zaligmakende leer heeft gebracht. De vergeving van zonden, gerechtigheid en genade, het is door Hem verworven. Hij deelt het uit. Dat is zeker. Het is Zijn liefste werk. Maar er is meer. Daar is alles niet mee gezegd. Door de geloofsvereniging met Christus ontvangen wij ook deel aan Zijn leven. De apostel Paulus drukt het in Filippensen 3 : 10 zo uit: Opdat ik Hem kenne, en de kracht van Zijn opstanding. Direkt daarvoor in vers 9 heeft hij gezegd dat het hem te doen was om de gerechtigheid van Christus. Die zoekt hij. Nu gaat hij verder. Zijn doel ligt nog hoger. Hij wil niet slechts de genade weldaden van de Heere Jezus Christus, hij wil ook Zijn Persoon. Het gaat hem om de meest innige en tere verbinding met Hem. Het is de apostel hierom te doen dat Christus hem vervult en beheerst. Hem kennen in Zijn opstandingskracht. Opdat die kracht die in Christus werkt en woont door en na Zijn opstanding zich ook in hem zal doorzetten. Dat delen in de opstandingskracht, het gaat voor de apostel samen met een delen in Zijn lijden. Het één is niet los van het ander. Hij wenst ook deel aan het lijden van Christus. Niet om door dat lijden nog eens aan te vullen het lijden van Christus. Alsof Zijn verzoeningswerk niet af zou zijn. Het offer van Christus is volmaakt (Hebr. 10:14). Wat hij hier bedoelt is de uitwerking van het lijden des Heeren zoals het in de gelovigen de zonde doodt en hen aan de zonde doet sterven. Die twee gaan samen: met Hem lijden, met Hem sterven, om met Hem op te staan. In Rom. 6 vat de apostel het als volgt samen: Want indien wij met Hem één plant geworden zijn in de gelijkmaking zijns doods, zo zullen wij het ook zijn in de gelijkmaking Zijner opstanding'. Daar hebt u het: een plant met Hem worden!

Daar is — en dat zult u wel begrepen hebben — een diepe gemeenschap tussen Christus en de Zijnen. De bijbel gebruikt daarvoor allerlei beelden. Ik noem u er enkele. Jezus is de wijnstok, de gelovigen zijn de ranken in Hem. Dat leest u in Joh. 15. Jezus is het Hoofd van het lichaam, de gelovigen zijn de leden van Zijn lichaam. U leest dat in 1 Cor. 12. Jezus is het levende fundament, de gelovigen de levende stenen op dat fundament gebouwd. Dat leest u in de eerste brief van Petrus. Verschillende beelden. Maar elk van die beelden laat ons iets zien van de innige gemeenschap tussen Christus en de Zijnen. De nauwe verbondenheid wordt door iedere van deze beelden weer anders omschreven. Die nauwe band is het geloof. Het geloof is op velerlei manier te omschrijven, maar ik zou in dit verband willen zeggen: het is de levensader met Christus. Christus wordt noodzakelijk en gekend als de Levensbron. Als het fundament. Als de levendmakende wijnstok. En als wij door dat werk van de Heilige Geest worden afgesneden van de eigen giftige levenswortel en worden ingeënt in Hem, dan stroomt Zijn Geesteswerking in ons door, zoals de levenssappen van de wijnstok doorstromen in de ranken.

Dan woont en werkt de Geest, die in Hem woont, ook in Zijn lidmaten. Dan gaat dat leven van Christus ons doortrekken. Dan is het: Niet meer ik, maar Christus leeft in mij'. Ik vermag alle dingen door Christus die mij kracht geeft. Onze catechismus zegt het zo: Door Zijn kracht worden wij opgewekt tot een nieuw leven. In heel ons leven gaat Hij de toon aangeven. Daar blijft niets van buitengesloten. Mag ik u een voorbeeld geven. Misschien een wat vreemd voorbeeld. Het'zoute water van de Noordzee dringt bij Rotterdam steeds verder landinwaarts. En het gevolg? Dat heel het land er omheen langzaam verzilt. Het wordt doortrokken van het zoute water. Zo is het ook met het leven van Christus. Het trekt door heel Zijn gemeente, door al zijn leden. Dat is de kracht van Zijn opstanding. Door Zijn kracht worden wij opgewekt tot een nieuw leven. Een ander voorbeeld. Stel dat er een huis wordt gebouwd van staalblokken op een fundament van magnetisch ijzer. U voelt wel, de magnetische kracht van dat fundament trekt door heel het gebouw heen, tot in de verste hoeken. Zet u het fundament onder electrische stroom dan is dat in heel dat gebouw voelbaar en merkbaar. Een levend bijbels voorbeeld is die vrouw uit Markus 5. Wat zegt ze? Als ik maar Zijn kleed mag aanraken! En dan het gevolg . .. Jezus voelde bij Zichzelf de kracht die van Hem uitgegaan was. Die levensgemeenschap met de Opgestane bepaalt heel het doen en laten. Daar weet de Schrift ons veel van te vertellen. De       le­vensinstelling wordt anders: 'Stelt uw leden Gode tot wapenen der gerechtigheid' (Rom. 6 : 13)'. Het levensdoel wordt anders. Het is een wandelen in nieuwheid des levens (Rom. 6:4). De levensrichting wordt anders. Er komt een bedenken van de dingen die boven zijn, waar Christus is, het Hoofd (Coll. 3:1). Dat geeft de spanning en de strijd. Een christen kent tweeërlei leven: het eigen leven, dat is het oude leven dat vaak sterk is. Maar tegelijk is er het nieuwe leven. Dat is uit Hem, de Opgestane. Dat is de kracht uit de opstanding van Christus, gewerkt door het Woord. En dat is de kracht die opwekt tot een nieuw leven. Worden wij dan iets? Kohlbrugge zegt: De leer dat de mens na de wedergeboorte iets kan en vermag, voert tenslotte slechts tot huichelarij of tot wanhoop. Maar de belijdenis dat wij midden in de dood liggen, drijft tot het ootmoedig gebed: Heere maak mij levend door Uw Woord! En dit behoudt in het leven'. Lees dat en herlees het! Het houdt u klein en het maakt u groot in Hem. Dan blijven we aangewezen op de Levendmakende Christus. Zal er vrucht gedragen worden, zo moet er kracht uit Hem komen. Wij zijn in onszelf onbekwaam tot enig goed en doortrokken van alle kwaad. Waar dat niet alleen dode lippetaal is maar werkelijke beleving daar bidt u met de apostel: Opdat ik Hem kenne en de kracht van Zijn opstanding...'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen