Weg met Hem!

Een mens plant een wijngaard, zet daar een omheining omheen, graaft een wijnpersbak, bouwt een toren, verpacht de wijngaard aan landlieden en vertrekt naar het buitenland. Na verloop van tijd stuurt de eigenaar een knecht naar die landlieden voor het innen van de pacht. Bij aankomst wordt hij hard aangepakt. Met lege handen wordt hij teruggestuurd. Dan zendt de eigenaar van de wijngaard een andere knecht, en nog een, en nog een... Ze worden allen geslagen, gestenigd, gedood.

Luistert u nog? Jezus vertelt deze gelijkenis en nu hoop ik niet dat u reeds op dit moment, al lezende, hebt afgehaakt. De hoorders rondom de Heiland in ieder geval niet! Bij hen groeit de boosheid. Ze begrijpen heel goed over wie Jezus het heeft. Met die wijngaard wordt het volk Israël bedoeld. Wat is aan dit volk grote zorg besteed. Nu mag toch ook vrucht worden verwacht? Het tegendeel is het geval. Keer op keer zijn profeten uitgegaan in de Naam des Heeren. Klonk de oproep om terug te keren tot God. Werden ze gewezen op hun verantwoordelijkheid. Als het volk van het verbond moesten ze tot zegen zijn voor de wereld.

In die prediking is het de profeten slecht vergaan. Ze zijn geslagen, gedood, gestenigd. Het volk van het verbond hield het in groten getale liever bij uitwendigheid en vormendienst. Die werkelijkheid laat Jezus doorklinken in deze gelijkenis. Maar waar nu de profeten halt moesten houden, trekt de Meester de lijnen verder door. In Zijn verhaal zendt de eigenaar van de wijngaard ten slotte zijn zoon. Als deze arriveert, zeggen de landlieden onder elkaar: Deze is de erfgenaam. Laten we hem doden en de erfenis zal van ons zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De zoon wordt gedood en buiten de wijngaard gegooid. Als een stuk vuil wordt hij afgedaan.

Deze zoon is de Zoon! Zoals het de profeten verging, zo zal het de Zoon vergaan. De hemelse Vader zond Zijn eniggeboren Zoon naar de aarde. Hij werd geboren in Bethlehem, groeide op in Nazareth en na de doop in de Jordaan begon Hij het Woord te prediken: 'Heden is de Schrift in uw oren vervuld!'

Dat getuigenis werd niet geaccepteerd, maar verworpen: Beweert die Zoon van Jozef en Maria, dat Hij de Christus is? Weg met Hem! Opgehitst door de geestelijke leidslieden heeft het volk Hem de stad uitgegooid, werd Hij aan een kruis genageld, is Hij verworpen. Ze hadden Hem niet nodig. Die Jezus sloeg al de zekerheden, die ze in de wet meenden gevonden te hebben, aan duizend stukken. Dat wilden ze onder geen enkele voorwaarde.

Is nu de gelijkenis ten einde? We zouden het haast denken, maar dan vergissen we ons. De pachters dachten de overwinnaars te zijn, maar hielden daarbij geen rekening met de eigenaar van de wijngaard. Wat doet hij? Hij zal komen, de landlieden verderven en de wijngaard aan anderen geven. De gedachte dat zij in het bezit komen van de erfenis blijkt een fatale misrekening te zijn. Ze zullen hun straf niet ontlopen en de toorn van de landheer zal hen treffen.

Zo is het Israël vergaan. Het woord van Christus is profetie. Binnen veertig jaar zullen stad en tempel worden verwoest. En eeuwenlang zal het volk worden verstrooid over de aarde. Intussen hebben de hoorders Hem heel goed begrepen. Ze lopen rood aan van kwaadheid. Wacht maar, hun tijd komt nog wel. Hij moet dood.

In deze weken overdenken wij het lijden en sterven van Christus. Altijd weer is nu het grote gevaar aanwezig dat wij de beschuldigende vinger uitsteken naar de joden. Laten we daar niet aan meedoen. Houd liever rekening met de heils-feiten. Wat heeft God ook aan ons veel aandacht besteed. Reeds vanaf het allereerste begin, toen Hij naar ons toekwam in het sacrament van de Heilige Doop. Wat heeft Hij ons Zijn liefde getoond. En wat hebt u daarmee gedaan? Veel liever gaan we onze eigen weg. We willen vrij zijn en eigen baas. Al te driest wordt dat in onze tijd gezegd. Wie daaraan wordt ontdekt, komt terecht onder de slagkracht van het Woord. 'Wat zal de heer van de wijngaard doen? ' Het antwoord is te erg om uit te spreken. En daarom... laat ons buigen onder de Zoon. Machtig is het om Zijn stem te horen en ons te verwonderen over Zijn genade.

Het gebeurde op een vrijdagavond. De zon ging onder. Ik stond op het plein bij de Klaagmuur. Vele joden waren aan het bidden. De sabbath brak aan en dat gaat niet ongemerkt voorbij. Ik zag mannen, ouderen en jongeren, veelal diep in het zwart. Zwarte broeken, zwarte jassen, zwarte hoeden. Gebedenboeken in de hand, de gebedsriem om de arm, het gebedskleed om de schouders. Toen ik dat alles zag, streden vele gevoelens bij mij om de voorrang. Ik gevoelde een diepe bewogenheid en verbondenheid met dit volk.

Wat hebben wij in de weg Gods veel aan dit volk te danken. Joden hebben de bijbel geschreven en vooral: Jezus was een Jood.

De zondagmorgen brak aan. Ik woonde een kerkdienst bij in de graftuin.

De predikant had het over Jezus. Met volle inzet sprak hij over de daden van de Heiland.

Een ogenblik keek ik, zittend onder het gehoor van die Engelse prediker, naar het graf waarin Jezus gelegen zou hebben. Of dat nu de exacte plaats is geweest of niet, dat was voor mij van minder belang. De woorden op de deur die toegang geeft tot het graf, zoveel te meer: 'Hij is hier niet, Hij is opgestaan'.

Zo is dat! Hij werd geslagen, gemarteld, gedood. Hij leeft! En met Hem allen die Zijn verschijning hebben liefgekregen.

G. C. de Jong, Sliedrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen