FEUILLETON

door IDSARDI.
23)
O, kon hij maar gelooven zooals vroeger zooals zijn moeder, die, niettegenstaande den smartenweg dien zij langs moest, vast hield aan God en in het Woord hare vertroosting bleef vinden, maar voor hem was het alles nacht. En nu zou hij predikant worden. Dus het volk, als iemand die het weet, eenmaal moeten vóórgaan in den godsdienst. Daarvan spreken. Daarin onderwijzen, de jeugd en de grijsheid, alsof het voor hem alles volkomen zekerheid had! Maar al wat gebeuren kon, dat nooit! Nooit een huichelaar worden. Nooit gaan zeggen, wat hij zelf niet geloofde! Liever alles, dan dat! Al zou het dan ook gaan ten koste van zijn toekomst!
Zoo is hij indertijd naar Utrecht gegaan. 't Was een zwaar afscheid van huis geweest. Heel anders dan hij zich eenige maanden geleden had voorgesteld. Moeder was zoo vreeselijk ontroerd geweest. Hij had haar nog nooit zoo gezien. Nog heel anders, dan toen vader stierf, 't Was alsof zij nu haar zoon verloren had. Maar dan voor altijd, omdat hij geen houvast meer had aan de eeuwige dingen. Wat zou er van haar jongen worden in die groote wereld, vol verleiding en zonde, als hij niet staan bleef op den vasten bodem des geloofs en zijn steunpunt in God verloor?
„Of hij haar beloven wilde, nimmer het bijbellezen te zullen nalaten, en dagelijks te vragen om het licht, dat hij noodig had".
— Zoo had zij hem den morgen van zijn vertrek gevraagd, en hoewel niet van harte, had hij daarop zijn jawoord gegeven. En toen is hij naar de academiestad afgereisd. In den beginne was het hem hier alles vreemd. Van den dwazen groentijd met zijn vernederende eischen en soms walgelijke tooneelen, had hij een diepen afkeer, al onderwierp hij zich aan al de voorschriften, die hem gegeven werden, omdat anders zijn studentenleven, naar men zei, nooit worden zou wat het wezen kon. Soms was het hem alsof hij leefde in een roes, zonder zich rekenschap te geven hoe het ging en wat het worden zou. Maar dan kwam ook weer met verpletterende zwaarte het gewicht van 's levens ernst op hem drukken, wanneer hij in kalme oogenblikken zich voorstelde wat over enkele jaren zijn levensroeping werd.
Zoo werd hij geslingerd tusschen allerlei begeerten en gevoelens, nu eens met volle teugen drinkend uit den zwijmelbeker, die in nachtelijke bacchanaliën aan den mond werd gezet, dan weer teruggetrokken op zijn kamer, verdiept in de groote levensproblemen, waarover alle denkende geesten voor en na in diepe peinzing zijn.
't Was op een nacht.
In gezellig gekout met een paar vrienden, waren de avonduren omgevlogen. De gesprekken waren over alle mogelijke onderwerpen gegaan, waarbij vooral de Bijbelcritiek aan de orde kwam. Of de Heilige Schrift was geïnspireerd, en zoo ja, of dit dan organisch of mechanisch had plaats gehad. Of de schrijvers zich dus ten volle bewust waren wat zij schreven, of dat de Geest Gods hen dicteerde wat ver boven de bevatting van eigen verstand ging. En indien dit laatste niet het geval was, of er dan wel zekerheid bestond dat de bijbel geen samenraapsel van leugen en verdichting was, hoogstens berustend op verbeelding, indien niet de vrucht van lage begeerten en berekening.
En de een had dit er van gezegd, en de anders weer iets anders, maar geen van allen die afdoende bewijzen had voor hetgeen door duizenden als een vanzelfsprekend iets werd aangenomen. Tenslotte was men het hierin eens geworden, dat alleen de Heilige Schrift in staat is de bevrediging van den innerlijken zielenood te geven, ook al gaat het boven het begrip, en dat er bij overboordwerping van het overgeleverd geloof, er niets voor in de plaats gegeven werd dat beter was of meer voldoening schonk. Want wat de wereld gaf, zelfs hare edelste gaven, liet in het eind zoo innerlijk leeg.
Zoo was gesproken, en daarbij had men zich voorloopig neergelegd, om vervolgens over sport en spel te gaan boomen. Daar speelde het carillon uit den naast bijzijnden toren, even voor middernacht:
Het is bestemd in Godes raad.
Dat men van al wat hier bestaat
Moet scheiden.
En als antwoord op die prediking, daar hoog in de lucht, waren de vrienden ingevallen met hetgeen verder volgt:
Hoe dierbaar menig hart ons zij,
Ééns komt het uur voor u en mij
Van scheiden. Ja scheiden.
Daarop was Egbert plotseling stil geworden. Onbewust werd een pasgeslagen wond weer opengereten, en eenigszins verlegen namen de clubgenooten afscheid. Bij hem was evenwel nog geen slaap. Een heerlijke bloemengeur, vol zoete aroma, waaide hem tegen uit de open geworpen ramen, en voor hij ter ruste ging wilde hij nog even genieten van de buitenlucht. Een plechtige stilte heerschte rondom. Af en toe ging een zachte ritseling door 't loover der eeuwenoude boomen, wier kruinen alle overhingen naar den waterkant, als fluisterden zij elkander de nachtelijke geheimen toe. Hier en daar vloog verschrikt een vogel op van tusschen de takken. Schier geen geluid werd vernomen, 't Was alsof de natuur in aanbidding zweeg, terwijl het gesternte met tallooze flonkeroogen vanuit het maatloos ruim lonkten, als om het nachtelijk tooneel wijding te geven en in devotie te doen knielen voor Hem, die, naar het oude Scheppingsverhaal, deze allen het aanzijn gaf en hen bij name riep.
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen