Uit de Afdeelingen.

LEIDEN.
Woensdag 10 October trad voor onze afdeellng op Ds. W. Bieshaar van Den Haag, met 't onderwerp : De Bouw van Gods Kerk, naar aanleiding van Eph. 2 : 22.
Israël hadgeen verwachting meer — aldus spr. in zijn inleidend woord. Alle verwachting was afgesneden. Want Sion zegt : de Heere heeft mij verlaten en de Heere heeft mij vergeten. Verlaten te zijn is hard, maar verlaten en vergeten door hen die men lief heeft is nog veel erger, is verschrikkelijk.
Maar de ontrouw van Israël kon de trouwe Gods niet verbreken en de ondankbaarheid en de beleedigende verdenkingen des volks heffen de genadige beschikking van den Bonds-God niet op. Veeleer worden deze door dit alles in nog veel schooner licht gesteld. Dat blijkt als de Heere zegt : „Kan ook een vrouw haren zuigeling vergeten, dat zij zich niet ontferme. Ofschoon deze vergate, zoo zal Ik u toch niet vergeten o mijn volk. Zie ik heb u in de beide handpalmen gegraveerd, uwe muren zijn steeds voor mij."
Beide handpalmen, zegt spr., want indien het onmogelijke mogelijk ware, dat eene hand zou kunnen worden afgesneden, zoo zal God nog Zijn volk niet vergeten, want ze zijn in beide handpalmen gegraveerd. En de muren ? Ze liggen toch in puin, nochtans zegt God, uwe muren zijn steeds vóór mij. De aardsche tempel van Salomo ligt verwoest, en in puin, alle doode steenen ; de Heere vergadert zich een gemeente ten eeuwigen leven, een eeuwigen tempel, niet met handen gemaakt, van levende steenen.
Zoo komt spr. tot zijn eigenlijk onderwerp. Ook onze tempel, de vaderlandsche kerk, ligt in puin, en in plaats te bidden voor Zion's gruis, werpt men liever met steenen, waar geen behoefte aan is. God heeft de Ned. Herv. Kerk nog geen scheidsbrief gegeven. De menschen van 1834 en 1886 hebben haar als zoodanig opgegeven en verlaten: „er is geen verwachting, alle verwachting is afgesneden" ; doch als er geene verwachting is, zegt de Heere : „Zie Ik heb u in beide handpalmen gegraveerd, uwe muren zijn steeds voor mij."
Z.Eerw. ontwikkelde achtereenvolgens drie gedachten : 1°. het fundament tot dien bouw ; 2°. het materiaal voor dien bouw, en 3° de voltooiing van dien bouw.
Christus is het eenige fundament voor dè Kerk des Heeren. Waar de levende Christus gepredikt wordt, is God bezig Zijn Gemeente te bouwen. Er wordt in de gansche geschiedenis een tweeërlei bouwen opgemerkt. En bouwen mèt en zonder fundament. De bouw zonder fundament is in een ommezien gereed. Revo1utie-bouw, en direct bewoond. Naast de revolutiewoning bouwt een ander, zwaar en deip, karrevrachten worden weggereden als onbruikbaar, alvorens het fundament gelegd is, eindelijk is de bouw voltooid. De revolutiebouwer lacht om zijn geploeter in de diepte. Maar de finale ? Want de slagregens kwamen en de winden beukten en zijn tegen dat huis aangevallen en zijn val was groot, want het bezat geen fundament en was gebouwd op een zandgrond. Zoo zal het zijn met 'n iegelijk die bouwt op eigen deugd en vroomheid en de tichel tot een voetstuk heeft.
Anders is het met hen die op God bouwen en vertrouwen. De dichter zong er van:
Welzalig hij die op U bouwt En zich geheel aan U vertrouwt.
De vastigheid en het eenige fundament is en kan alleen zijn : C h r i s t u s en dien gekruist.
De dingen die men ziet zijn tijdelijk en dragen geen wezen in zich. Alles waggelt en dreigt inéén te storten. Groote woorden en klinkende meetings pogen 't gebouw nog staande te houden, doch God zal strafrechterlijk ingrijpen en de trotsche zelfverheffing terneerwerpen. Het Godsgebouw zal dan rijzen, want dat is eeuwig, samengevoegd uit levende steenen, vergaderd uit alle volkeren en natiën en tongen. Van ons kan God niets gebruiken. God voorziet zichzelven van het materiaal. Wat geeft het al of men zich geeft voor den naam en de zaak en men is los van 't eenige fundament; dan is men slechts steigerhout. Als het gebouw is voltooid, de laatste steen toegevoegd, dan zal Zion in al haar schoonheid blinken, het steigerwerk is dan voor het vuur.
Die bouw gaat schijnbaar langzaam, zooals bij elken goeden bouw. Lang kan men aan het fundament werken eer men begint op te trekken. Alles wordt in den grond opgeruimd. De diepere steenen (de wereld) lachen, zij hebben geen moeite en worden niet geplaagd, doch het Godsgebouw rijst steeds hooger en is ook alreede bewoond. Gods Geest woont in dien ouden vervallen tempel van onze Vaderl. Kerk en waar Gods Geest werkt komt éénheid tot stand in de verdeeldheid van onze dagen.
Er is dus een gestadige groei van dien tempel. De Kerk des Heeren wordt niet in elkaar gehamerd ; 't gaat langzaam, maar zeker, want God is er borg voor. Christus zal de gemeente bouwen.
Dan valt ten slotte het steigerwerk weg. Dan zal men Sion zien in volle schoonheid. Dan zullen zij. Hem kennen, het eenige fundament Jezus Christus.
Door een zeer talrijk publiek werd met stille aandacht de gloedvolle leerrede van den gevierden spreker beluisterd. Duidelijk werd nog eens weer in het licht gesteld welke positie de Gereformeerde Bond in de Ned. Herv. Kerk inneemt trots alle verwijt. Het parool blijft : verdediging en verbreiding van de waarheid in de Herv. Kerk. Bij den uitgang werd een collecte gehouden voor den Geref. Bond.

De Secretaris, Fr. L.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen