Stichtelijke natuuroverdenking.

II.

Stemme des donders ... inzet tot het machtwoord Gods, tot Zijn eeuwige wet, ons op den Berg Zijner heiligheid gegeven.

Karakteropenbaring van Jehovah, die den schuldige geenszins onschuldig houdt.

Revelatie, die het geloovig menschenhart doet sidderen, wanneer het gebracht wordt tot de positie dezer rondomwoners van de heihge rots, die zich thans versteken in hunne tenten.

Zoek van het schouwspel, zoo machtig, het pendant, en gij vindt het straks ook weer afgeteekend in de heelalruimte.

't Was de eerste dag der nieuwe wereld. Vernielend en wegvagend al het verdorvene der eerste, was over de aarde heengegaan de groote vloed, 't Was de eerste dag, en het menschenbeweeg op Ararats hoogten bewees, dat toch niet al vernielend de Toorn had gewoed. Hij was nog des ontfermens gedachtig geweest. En toch ... Zou God Zijn gena vergeten? Want zie, nauw richt zich éen geslagen aarde sidderend weer op uit haar vernedering, of daar pakken weer samen de wolken, die geduchte elementen der bestraffing I En een angstig Noach's gelaat zoekt door de donkerte, die dreigt, het aangezicht eens ontfermenden Gods. En hij vindt, wat hij zoekt: Daar breekt het zonlicht in de dreigende wateren. Daar zet zich op de voetbank Zijner voeten, op de aarde, de regenboog. Kom uit uwe schuilplaats, daar kleurt zich de regenboog af in volle schoonheid, het teeken des verbonds, 't zegel des behouds. Neen, geen lust tot verderven, al wist Hij het, dat 's menschen hart boos was van der jeugd af aan. Niet dus om den mensch, dat menschen welbehagen. „Ik zal deze aarde niet meer verwoesten", en dat verdrag niet afgesloten met menschen, maar gesloten boven de woonplaats des donders, boven den afdruk van Zijn regenboog, in de Heilige plaats Zijner woning, boven lucht en wolken. Regenboog.... verbondsteeken van het verdrag geteekend in de stille eeuwigheid tusschen een heiligen Vader en een heiligen Zoon, die het uitsprak: Zie, ik kom om Uw welbehagen te doen, o God.

En ook de Zoon gebruikt het scheppingsgewrocht des Vaders om de bemoedigende tijding af te drukken tegen een verontrusten hemel. De sombere wolken spannen hun tranengordijnen, en door de mistroostige omhulling van een gevloekte aarde om der zonde wil, teekent de Verbondsengel met één trek Zijner offerende liefde, de overeenkomst Zijner schuldoverneming. Aanschouw toch, mensch, dit Verbond, als de schoone tegenhanger van den vlammenden ernst, waarin God zich openbaarde als een verterend vuur om de kille rotshoogte van Sinaï. Wet en Evangelie, ziedaar beide geteekend in de schepping voor hem, die het geloof heeft uit het Woord. Zou de psalmist deze beide momenten, waarom alles zich beweegt, in hun verband ook hebben aanschouwd, als hij Ps. 24 dichtte?

Zou hij ook het goddelijk bedoelen begrepen hebben, om zelfs de natuur Zijn heilige gedachten van gerechtigheid en verzoening te vertolken? Ga de gedachten eens na in dit verband van den zanger. Lees dan: De aarde is des Heeren, mitsgaders hare volheid.

Maar: wie zal klimmen op den berg des Heeren ?

En dan: Heft uwe hoofden op, gij poorten, ja heft op, gij eeuwige deuren, opdat de Koning der eere inga!

Hoe blij schallend klonk dat lied van die eeuwige deuren op tegen muur en poort van Jeruzalem, toen de ark des Verbonds naderde. „Verhoogt, o poorten, nu den boog, want de Koning komt inrijden. Weest blijde, o afvalligen, uw ark des Verbonds nadert en spreekt u toe van nieuwe genade, van ophef uit schande. Gods tegenwoordigheid in de symboliek der ark komt weer in uw veste. De donkere onweerswolk van scheiding vaagt weg. Zing, Israel, dat Zijn goedheid hemelhoog is, Zijn waarheid tot den wolkenboog reikt. De ark, dat sprekend getuigenis van wat eenmaal rustte op den Ararat. Ook toen een ark, hoog boven het stofgewemel uiten nog hooger de boog in de wolken, de regenboog. En dat teeken, aangewezen door den Heere om te zijn een zegelring, die alle eeuwen door zou prediken van Vrije Ontferming, ondanks menschelijke zonde.

O ark op Ararat, o ark des Verbonds, o regenboog! Christus is de inhoud, de Verzoener is de uitgedrukte gedachte, die telkens opnieuw daarin spreekt en ook spreken zal als de schaduwen verdwijnen, als het kennen ten deele achterblijft en de hemel zich opent voor Gods kind. Want ook daarboven: een regenboog rondom den troon.

Regenboog — eereboog, eerepoort, waardoor de Koning der Eere van de plaats Zijner heerlijkheid zou inkomen tot... een verloren menschdom, om dan de blijde boodschap te brengen van het: Ik heb verzoening gevonden !

„Aanschouw toch uw verbond!" roept de Heere u toe in Zijn Woord. Welnu, aanschouw ook dit teeken des Verbonds in de natuur. Het zij u tot troost, want die 't al geschapen heeft is nooit met zichzelf in tegenspraak, nooit. Ook dit natuurtafereel, aanschouw het als o zoo heerlijk en gewichtig, want ziet, als Johannes op Pathmos mag inblikken in den hemel, en gadeslaat alles wat daar zich groept om den troon van het Lam, als eertropheën van dien Verbondsmiddelaar, dan ontwaarde zijn oog een.... regenboog rondom den troon.

't Is, als de kleurenboog zich eens spant van hemelstreek tot hemelstreek, alsof die aarde hangt als aan een machtige magneet... Ziet, 't is de volle kracht van dat verbond; door Zijn verbondsbediening wordt de geheele wereld gedragen in het geheng Zijner onveranderlijke trouw. Ter wille van dat werk geniet alles, ook het gevloekte, nog gemeene gratie. Gaat er één jaar voorbij, dat de Heere niet meerdere malen zelfs. Zijn regenboog af teekent tegen de wolken? Blijde geruststelling zichtbaar afgeteekend, dat Jezus Christus gisteren en heden dezelfde is, totdat.... er geen zon meer zal zijn.

Dat is het einde, dan zal ook de regenboog niet meer kleuren, dat kan niet. Dan is het einde gekomen, dan heeft ook 't Verbond een einde, dan wordt de redder rechter, dan zal geen zon meer stralen, want ziet, de Zon zal verschijnen als een bliksem, uitgaande van het Oosten, en schijnende in 't Westen....

Dan zullen de gezaligden toetreden tot den troon, waarop hun Goël hen ontvangt, en ja, donderen en bliksemen zullen uitgaan van Zijn troon, maar .... niet tot verschrikking, want Johannes zag weer: de regenboog rondom den troon. Sion zal juichend toetreden, en haar kronen voor Hem nederwerpen, omdat ze nu ten volle ervaren, dat zij verlost zijn door gerechtigheid.., . „Gij hebt ons Gode gekocht met Uw bloed."

Maar nog is die ure niet, want de zon straalt nog aan den hemel, en zij plant nog regenboog na regenboog. Nog straalt de Zonne der gerechtigheid en alzoo heeft het verbond geen einde.

Menschenkind, ja kind van God, wat zijt ge vaak koud voor uw verbondsteekenen, door een .ontfermend God geschonken aan Zijn Kerk, Maar leer dan maar uit de natuur het vaste verband van teeken en zaak. Ziet ginds de regenboog, wendt u om, daar aan de andere zijde de zon. Ze moet er zijn, ze is er, al schuift ook een wolk zich tusschen uw oog en het hemellicht.

(Slot volgt.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen