Arminianen, verkiezing en zending

Het Seminario Evangélico de Lima (SEL) is de enige theologische hogeschool die nog niet aan alleen maar één kerk gebonden is. Er is hier nl. een sterke tendens dat iedere kerk, die zichzelf respecteert, zijn eigen theologische opleiding wil hebben. En dan te bedenken dat de protestantse kerken hier maar betrekkelijk klein zijn (in totaal is slechts 3% van de 20 miljoen peruanen protestant). Helaas is er op dit gebied dus ook veel individualisme: iedere kerk werkt voor zichzelf. En dankzij de forse hulp van de zendingen kan iedere kerk een eigen theologisch instituut beginnen. Op eigen financiële kracht zou dat absoluut niet gaan. Maar als ze de zendingen lief aankijken en smekend zeggen dat ze zo graag èchte baptisten of èchte calvinisten willen worden, dan weten de jonge kerken wel dat er geld komt.
In ieder geval ben ik blij dat het SEL er is en dat studenten van verschillende kerken elkaar daar kunnen ontmoeten. Vooral de lessen met de 'doctoraal' studenten lenen zich daartoe. Ik gaf een serie lessen over 'Het O.T. en de zending'. Voor 't eerst van mijn leven ben ik echt in gesprek gekomen met arminianen. Die zijn er in Nederland niet zoveel, vandaar. Door het interesante boek van dr. Graafland over de verkiezing was ik er al achter gekomen dat niet alle arminianen per definitie ongelovigen waren en naar de hel gingen. Dat wordt ook bevestigd in Peru: het merendeel van de protestante kerken heeft een arminiaanse inslag, maar is erg ijverig in het evangelisatiewerk en zoekt serieus een heilig leven voor Gods aangezicht te leiden.
In mijn groep was ook bijna de helft arminiaan. En bijna aan 't eind van de les zei een student tegen me: 'Dank je wel, het was de eerste keer dat we een èchte calvinist hebben ontmoet, die bovendien ook nog trachtte onze mening te begrijpen'. Enerzijds voelde ik me eerlijk gezegd enigszins gevleid, want dat je een èchte calvinist bent, wordt niet elke dag tegen je gezegd. Anderzijds schrok ik ervan: Dus zijn er dan zo weinig theologen die calvinist en gereformeerd trachten te zijn? Ik zal u nog iets van het gesprek meedelen: Het begon pas goed toen we ingingen op de vraag waarom Abraham nu net uitgekozen werd door God en waarom nu net dàt volk Israël het uitverkoren volk werd. Was daar enige reden voor? Had Abraham de afgodendienst al vaarwel gezegd in Ur en daarom… Of was het zo'n goede man dat God dacht: die kies ik uit? Deut. 7 : 7 zegt echter: 'Gij waart het kleinste van alle volken' en Ezech. 16 : 3: 'Uw vader was een Amoriet en uw moeder een Hethietische', geroepen heidenen dus.
Ik legde uit dat het voor mij zo belangrijk was geworden dat we die God leren roemen die ons verkoos en riep, zonder enige reden in ons te vinden. Wij worden er niet groot mee, met Gods verkiezing, maar we worden er klein van. We worden er zendingsgezind van.
Gunnend, zeiden ze vroeger. Solidair, zeggen ze tegenwoordig. Je staat nooit boven andere zondaren, maar er naast. De verkiezing van God zet je in een dienstverhand. Het 'OPDAT' van 1 Petrus 2 : 9 en 10 bevestigt dat heel duidelijk. Abram werd verkoren met het oog op alle geslachten der aarde. Wij worden verkoren om alle volken der aarde ten dienste te staan in verkondiging en dienstbetoon.

Zo is de verkiezing de bron van de zending
Ik erkende dat in het calvinistische kamp dit niet alijd zo geleerd noch beleefd is en dat het heel goed mogelijk is dat dit karikatuurbeeld van de gereformeerde verkiezingsleer vooral is blijven hangen en dat het gebrek aan zendingsijver in het gereformeerde kamp dit karikatuurbeeld in de praktijk bevestigd heeft. In de les erkende ik van mijn kant dat het voor mij heel moeilijk te verwerken is dat bekeerde mensen toch na een tijdje kunnen afhaken. De leer van de verkiezing lijkt dan niet meer te kloppen. Hangt er zoveel af van het volhouden van de mens? Toch klopt in de verkiezingsleer het Vaderhart Gods en het hart der kerk, als het gelovige hart maar grenzen stelt aan het beredenerende verstand, dat het systeem rond wil krijgen.
Als we maar blijven zingen van de verkiezing zal het geen obstakel worden voor de zending. Integendeel.
Ik zal daarom ook niet gauw vergeten dat de les – door Gods Geest geleid – uitliep op een lofprijzend gebed tot de Goede God, die verkiest. Een ècht gesprek met arminianen kan tot noodzakelijk nadenken stemmen en kan wellicht uitdraaien op een samen verwonderd raken over en leren zingen van de verkiezende God, die met zending begonnen is en haar voortzet.
Als we dat lied in de gemeenten steeds weer (op)nieuw leren zingen, is het misschien ook niet zo moeilijk meer mensen te vinden voor het zendings- en evangelisatiewerk.
Dan melden ze zich vanzelf wel aan.

Ds. L. W. Smelt
Lima, Peru

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen