Onze hedendaagse didrachmen

Op vergaderingen inzake ons kerkelijk leven en de plaats die wij behoren in te nemen, komt het vraagstuk van de tien gulden voor de generale kas nog al eens in discussie. Nu is het een opmerkelijke zaak dat de rechtzinnigheid er een gewetenszaak van maakt wat er gebeurt met ons geld en ik dacht dat het ons geen overschillige zaak mag zijn en we dit verder dus maar op zijn beloop kunnen laten.

Toch ben ik van mening, dat wij meer behoren te zoeken naar datgene wat de Schrift hier leert, dan dat wij met redelijke en plausibele argumenten trachten te verklaren dat dit geld op indirecte wijze ons toch weer ten goede komt. Ik dacht dat datgene wat in Mattheus 17: 24—27 staat geschreven voor ons genoeg moet zijn, namelijk de billijkheid van de tempelbelasting. En dan zie ik een directe overeenkomst met wat men thans noemt de vrijwillige bijdragen voor de kerkvoogdij (waar die ƒ 10, — onder begrepen is) en de didrachmen ten tijde van onze Heere Jezus.

De praktijk van Christus is voor ons beslissend en alhoewel Hij als Zoon over Zijn eigen huis in rechte vrijstelling moest hebben, heeft Zijn vrijwillige gehoorzaamheid, als van een die onder de wet gesteld was. Hem ertoe geleid om geen aanstoot te geven en de belasting te betalen.

Kunnen wij nu zeggen, dat de instandhouding van de joodse eredienst ten tijde van Christus een zaak was die alleen maar direct ten goede kwam aan die bedienaars van het heiligdom, die nauwkeurig wandelden in al de inzettingen van Aaron? Het is er verre vandaan en de hogepriester als de voornaamste representant van de oude bedeling was qua persoon een notoire vrijzinnige, behorende tot de sekte der Sadduceeën. Van deze Sadduceeën heeft onze Heere Zelf getuigd dat het dwaallichten waren, niet wetende de Schriften noch de kracht Gods. Zouden wij nu op een zelfde wijze trachten te redeneren als onze afgescheiden broeders wel pogen te doen, dan zouden wij het zeer simpel kunnen maken door dit probleem naar ons gevoelen te hebben opgelost, hetzij door hen te hebben uitgezuiverd, hetzij door onszelf te hebben uitgezuiverd. Het probleem zou dan eigenlijk geen probleem meer zijn geweest en wij zouden er met een grote boog omheen kunnen lopen. Toch wel wonderlijk, dat Christus met hen in die zelfde nationale kerk bleef, de confrontatie niet schuwde, geen blad voor Zijn mond nam en toch ook geen pogingen deed om samen met hen op weg te gaan op zoek naar een nieuwe oecumene, terwijl Hij de juridische billijkheid der didrachmen nooit heeft aangevochten, hoewel hij heus wel wist hoe zulks de facto in de praktijk uitpakte. Men zou bijna gedrongen worden te zeggen dat onze Zaligmaker hoewel Hij een heilig mens was, er geen zaak van wilde maken dat Hij de kosten van het proces, dat leidde tot Zijn eigene terdoodveroordeling, uit eigen zak moest betalen. Deze overwegingen gaven mij volkomen vrijmoedigheid om na 30 jaar omzwerven weer in de gemeenschap der oude nationale kerk terug te keren, met de belijdenis dat ik het al die tijd zo niet heb zien zitten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen