Het huwelijk in bijbels licht 6

IV HET HUWELIJK 'VOLSCHAPEN'

Eenheid des geloofs

Als wij ons gehele leven naar de eis van het Woord zien in het licht van de levensheiliging, dan is het duidelijk, hoe bezwaarlijk een zogenaamd gemengd huwelijk is. Bij kerkelijke verschillen is het mogelijk, dat er principiële eenheid is, met andere woorden dat wel de 'kerkmuren' scheiden, maar niet de geloofsbelijdenis en de geloofsovertuiging. Dan moeten de kerkmuren maar geslecht worden; men is van één kerk, maar van twee 'kerkjes', zodat de eenheid des geloofs moet leiden tot eenheid van kerkgemeenschap. Vele en ook moeilijke vragen doen zich hier voor, maar die moeten mijns inziens opgelost worden ten bate van de onmisbare eenheid in het huwelijk. Het is al jammer genoeg, dat de verdeeldheid van Christus' kerk ook zoveel problemen op-, roept voor jonge mensen, die elkander liefhebben.

Moeilijker, ja onoverkomenlijk wordt het, wanneer er — zelfs wel bij doopleden van eenzelfde kerk — wezenlijke verschillen zich voordoen, of nog erger wanneer er sprake is van vrijwel algehele onkunde of onverschilligheid tegenover de dienst des Heeren. Zulke verlovingen zijn helaas af te raden. Men legt zichzelf een last op, die schier niet te dragen is. Men kan de levensvragen ten diepste niet samen dragen; de ander kan zelfs onze diepste levensvragen niet begrijpen. In de eerste spontane liefde onderschat men deze problemen doorgaans; men wil er zelfs niet diep op ingaan, maar de ervaring bevestigt het principe, dat eenheid des geloofs van onschatbare waarde is voor de huwelijkseenheid. Men aanvaardt elkander Voor levenslang! Ieder huwelijk brengt proble­men en spanningen met zich mede; als er dan geen innerlijke eenheid des geloofs is, als wij niet allebei rekenen met God, wordt het wel heel erg moeilijk.

Geen ander juk

In dit verband wordt menigmaal aangehaald het woord van Paulus in 2 Corinthe 6 : 14: Trekt geen ander juk aan met de ongelovigen'. Let er voor alles op, dat Paulus hier met geen woord spreekt over het huwelijk; hij heeft het over de samenleving met heidense medeburgers en waarschuwt tegen de gemeenschap met hen. Maar als wij in het algemeen geen hechte verbintenis moeten aangaan met heidenen, hoeveel te meer geldt dat dan binnen het huwelijk, de hechtste en de meest intieme levensband, die er bestaat. De christen staat reeds onder het juk van Christus, naast dat juk, dat gericht is op zijn redding, moet hij geen ander juk op zich nemen. Daarom staat er zeer nadrukkelijk: rek geen ander juk aan! Ieder waar christen is eigenlijk een 'verloofde' des Heeren, lid van Zijn bruidsgemeente en heeft daarom ook naar ziel en lichaam de Heere toe te behoren. Hoe kan dat gedeeld worden, met iemand, die dat niet verstaat en dat niet wil?

Liefhebben boven Mij

Zo alleen wordt het huwelijk geen strik voor onze ziel, maar wordt het ook geestelijk voor ons een levenssteun. Dan zijn wij, zoals Paulus het met nadruk van een weduwe wil, die weer hertrouwt; dan zijn wij gehuwd 'in de Heere' (1 Corinthe 7 : 39). Christus stelt al Zijn discipelen voor de eis, dat wie vader en moeder, man, vrouw of kinderen liefheeft boven Hem, Zijn discipel niet kan zijn, Mattheüs 10 : 37, 19 : 29, Lukas 14 : 26. Dus zelfs in de huwelijksband met elkander moet het zo zijn, dat de band met Christus sterker is. Hebben wij daarin elkanders hulp en elkanders geestelijke eenheid niet nodig?

Zo komen we tot het eigenlijke doel van ons laatste artikel: het huwelijk volmaakt, of, zoals wij het naar oude trant geformuleerd hebben: het huwelijk 'volschapen'.

Geen huwelijk meer

In de eeuwige volkomenheid, in de zaligheid van het eeuwige leven, zal de band des huwelijks ophouden te bestaan. Als wij niet beiden in Christus zijn en dus ook niet in Christus zullen ontslapen zal het een eeuwige scheiding zijn, maar als man en vrouw beiden in de Heere Christus , waren ingelijfd en beiden in Hem ontslapen zijn, zal de band des huwelijks weggesmolten zijn in de hoogste band, de volmaakte eenheid als kinderen van één Vader. In dit leven wordt meermalen de vraag gesteld: zullen wij elkander eenmaal wederzien? Zullen wij elkaar eenmaal herkennen?

Voor alle dingen staat vast, dat de aardse huwelijksband daar niet meer zal trekken. 'In de opstanding nemen zij niet ten huwelijk, noch worden ten huwelijk uitgegeven; maar zij zijn als engelen Gods in de hemel', aldus de Heere Jezus in Mattheüs 22 : 30.

Maar zullen wij elkaar daar herkennen? Die vraag wordt menigmaal gesteld en is door onze oude theologen doorgaans positief beantwoord. Men haalt daarvoor onder anderen de gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus aan, Lukas 16 : 19—31. Erg steekhoudend vind ik dit bewijs niet, omdat daar niet gesproken wordt van een herkennen, hoogstens van een weten van elkaar, een weten, dat Lazarus in de hemel is. Bovendien is het een gelijkenis, die niet zomaar in alle onderdelen als bewijsplaats voor leerstellingen mag gelden. Ik heb meermalen de verschillende 'bewijsplaatsen' onderzocht maar doorgaans leken ze mij niet overtuigend. Het meest sprak mij nog aan een 'bewijs', dat b.v. W. a Brakel noemt. Hij wijst erop, dat in de staat der rechtheid Adam Eva kende, hoewel hij haar nog nooit eerder gezien had. Hij kende, hij doorzag haar; zo, zegt a Brakel, zullen ook in de volmaaktheid de zaligen elkaar kennen; niet dus uit herinnering van vroeger, maar omdat zij daar wandelen in het volle licht der kennis en des levens. Ook als wij a Brakel hier volgen, wat ik gaarne doe, dan is het toch geen aards kennen vanuit onze aardse verhoudingen maar een volmaakt kennen, gelijk wij ook zelf gekend zijn.

Met Christus zijn

Het verlangen naar elkaar moet dus ook niet zo aards gekleurd zijn. Het is dan ook leerzaam, dat Paulus wel kent het verlangen om ontbonden te worden en met Christus te zijn, want dat is zeer verre het beste, Filippenzen 1 : 23, maar hij spreekt daar met geen woord erover, dat hij daar zijn vader en moeder of wie ook hoopt 'te ontmoeten'. Is dit alles niet veel te aards, te klein-menselijk gedacht?

Het zal zijn een schare, die niemand tellen kan. Openbaringen 7:9, en die dus ook niemand overzien kan. Zij zullen altijd bij de Heere zijn. Dat is de zaligheid. Johannes heeft er een vooruitzicht op, maar ook hij kan niet zeggen, hoe het allemaal zijn zal. Hij schrijft: Geliefden, nu zijn wij kinderen Gods en het is nog niet geopenbaard, wat wij zijn zullen; maar wij weten, dat als Hij zal geopenbaard zijn, wij Hem zullen gelijk wezen; want wij zullen Hem zien, gelijk Hij is' (1 Johannes 3:2).

Wij zullen Hem zien, gelijk Hij is; dat is volgens de oude belijdenis der kerk het eeuwige leven, de 'visie Dei', het zien van God van aangezicht tot aangezicht.

William Booth, de stichter van het Leger des Heils, had met zijn vrouw afgesproken, als een van hen beiden op het sterfbed zou liggen, dan zouden zij elkaar vragen of het vrede was en, als spreken onmogelijk was, zouden zij met de hand hemelwaarts wijzen, als het vrede was. Toen moeder Catharine stervende was, vroeg haar man het haar, of het vrede was en in plaats van één stak zij beide handen hemelwaarts. Het was volkomen vrede!

Dat grote einddoel moeten man en vrouw steeds voor ogen houden. Zalig, wie zo voorbereid is op de scheiding aan deze kant van het graf. Dat is de enige troost voor de stervende en voor de achterblijvenden.

Dan is het:

'En mij hiertoe door U bereid.
Opnemen in Uw heerlijkheid' (Psalm 73).

Dan zullen wij

'.. .ontwaakt Zijn lof ontvouwen.
Hem in gerechtigheid aanschouwen.
Verzadigd met Zijn'godd'lijk beeld'. (Psalm 17)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen