En als het niet goed gaat… (1)

De Hervormd-Gereformeerde Jeugdbond (HGJB) doet – zoals bekend – het een en ander voor ouders. Schriftelijk door middel van boekjes over geloofsopvoeding en artikelen in kerkelijke bladen. Maar ook via toerustingsavonden voor ouders en grootouders probeert de HGJB een handreiking te bieden.
Met name op genoemde bijeenkomsten komen we nogal eens ouders tegen, die verzochten: 'Het lukt bij ons niet. We hebben geprobeerd onze kinderen het Woord van God mee te geven en voor te leven, maar… ze gaan hun eigen weg!' En het verdriet daarover is soms op de gezichten van zulke mensen af te lezen. Geen wonder, want het geeft ook ontzettend veel verdriet en teleurstelling als je ziet dat je kinderen kiezen voor een weg die van God afleidt, in plaats van naar Hem toe. En… dan komt ook de schuldvraag gemakkelijk boven: 'Zijn we tekortgeschoten? Is het onze eigen schuld niet?' Met het oog op deze vragen en zelfverwijten proberen we in drie artikelen in 'de Waarheidsvriend' enige pastorale steun te geven.
We zijn ons daarbij zeer wel bewust dat we geen pijn kunnen wegnemen, hooguit enigszins verzachten en dat we geen drukkende schuldgevoelens kunnen wegpoetsen, op z 'n best wat relativeren.
Wat we wel kunnen is, proberen goed te luisteren naar elkaar en samen te luisteren naar wat God ons in Zijn Woord hierover wil zeggen.

Het gaat niet goed!
'Het gaat niet goed!' Dat is een klacht die nogal wat ouders uiten als ze letten op de levensgang van hun kinderen.
En dan doelen ze op de kerkgang die verwatert, op een onverschillige houding ten opzichte van het Woord van God, op allerlei zaken in levensstijl die zo anders is dan van huis werd bijgebracht en meegegeven. Soms is het voor ouders ook moeilijk om aan te geven, waar het precies op vastzit. Het is een algeheel gevoel van onbehagen, onmacht, dat het beste kan worden samengevat in die simpele, maar veelzeggende woorden: 'Het klikt niet (meer)!'
Rondom deze verzuchting wil ik wat kanttekeningen rnaken.

Wat gaat er precies niet goed?
De eerste opmerking die ik wil maken is deze:
Het is van belang dat we onderscheid maken tussen, wat ik zou willen noemen, primaire en secundaire zaken. Het lijkt wat schools als ik dat zo neerschrijf, maar het is wel van groot belang om dit onderscheid te maken.
Wat bedoel ik precies?
Dit: het maakt een groot verschil of onze kinderen het Woord van God niet meer opendoen, de kerkgang niet meer maken, niet meer bidden óf dat ze bepaalde tradities (met een kleine letter) niet meer handhaven. Dan denk ik aan kleding, bepaalde vormen van ontspanning, een andere opvatting van wat op zondag wel en niet mag, enzovoorts.
Er zijn nog al wat mensen die genoemde zaken op één lijn zetten. Dat moeten we niet doen. Er is een wezenlijk verschil tussen het negeren van het Woord van God gepaard met een leven los van Hem en het veranderen van bepaalde van huis uit meegekregen leefgewoonten. Het één kan met het ander samenvallen, maar dat is lang niet altijd het geval!

Contact houden
De tweede opmerking die ik wil maken gaat over het contact.
Daar kan ik niet duidelijk genoeg over zijn: Houdt alstublieft contact!
Er zijn ouders die heel snel klaar staan met de woorden: hij of zij komt er bij mij niet meer in!, of: mij zien ze bij hem of haar niet meer!
Dat is onbijbels.
Hier gaat het er juist om dat we in praktijk brengen wat Jezus ons heeft geleerd over 'de minste te willen zijn'.
Professor Velema schrijft in het Reformatorisch Dagblad van 14 november 1998 in de rubiek 'Wel beschouwd':
'Laat uw kinderen weten dat u bepaalde opvattingen en handelwijzen niet deelt. Dat moet u er niet toe brengen het contact te verbreken. Kinderen moeten niet kunnen zeggen: mijn vader en moeder waren christenen, maar van mij wilden zij niet weten'.

Niet zo'n grote verrassing
Als derde zou ik willen zeggen: laten we ons als ouders steeds realiseren dat onze kinderen veel hebben meegekregen van onszelf. Wie leeft bij het Woord van God, zal niet anders kunnen dan belijden dat, zoals het doopformulier zegt, wij met onze kinderen in zonden ontvangen en geboren zijn en daarom samen de reddende kracht van het bloed van Christus nodig hebben.
Als we dat bedenken dan worden"we bewaard voor een hoogmoedige houding, waarin we laag neerzien op de 'misstappen' van onze kinderen. Dat zijn we ootmoedig en staan we ook niet direct klaar met felle verwijten richting onze kinderen omdat we heel goed weten waar de neiging tot het verkeerde vandaan komt!
Ds. C. G. Geluk, één van de vroegere directeuren van de HGJB, zegt in zijn boek 'Hoe houden we de jongeren bij de kerk?' daarover:
'Mijn kind doet wat ten diepste ook in mijn hart leeft en wat in mijn leven misschien op dezelfde wijze in gedachten aanwezig is of op een andere manier naar buiten treedt. Hierin ligt een – ik zou zeggen: hechte – band met onze kinderen, die op zich al reden genoeg is om hen – hoe zij hun leven ook leiden – nimmer af te schrijven door het contact met hen te verbreken'.

Bij deze drie kanttekeningen laten we het voor deze keer. In een volgend artikel wil ik opnieuw een aantal opmerkingen maken rond de klacht van ouders: 'Het gaat niet goed!'

A. J. Terlouw, staffunctionaris HGJB, Zeist

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen