Vrede

De vrede, waarvan de engelen zongen in den heiligen Kerstnacht, is niet het gemakkelijkste stuk uit de engelenzang. Met de 'ere aan God in de hoogste hemelen' zal men het niet zo moeilijk hebben, om dit te verstaan. Het is duidelijk, dat de Vader Die Zijn Zoon uit den hoge deed nederdalen in de volheid van den tijd, nadat Hij die komst van Zijn Zoon door alle eeuwen heen voorzegd heeft, geëerd moet worden. De engelenscharen zingen die lof in de velden van Efratha, en zij zingen die lof in den wensenden zin, zodat elk die dit lied hoort en zich over Jezus' komst verheugt, opgeroepen wordt deze lof op den Vader over te nemen. De herders gaan dan ook na het bezoek aan den Geborene in de stal heen, lovende en prijzende God. Dezelfde woorden worden gebruikt, die voor de engelen door Lukas gebezigd zijn. Zij nemen dus voorshands den toon over en de kerk der eeuwen zingt Gods lof over het zenden van Zijn Zoon. Geen kerstlied is zo algemeen als het 'Ere zij God'.

Met het zinsdeel 'in mensen een welbehagen' heeft men ook niet veel moeite. Men mag dan vertalen: in de mensen van het welbehagen', maar dat maakt niet veel uit. In deze vertaling komt de verkiezende genade zelfs nog sterker uit. De eerste vertaling is wat universeler. Met beide vertalingen kunnen wij uit de weg, beide vertalingen bevatten bijbelse noties. Heel wat meer moeilijkheden geeft het middelste deel van de engelenzang: 'Vrede op aarde'. Men kan niet zeggen, dat dit deel van het verheven lied sinds jaar en dag te veel op den hemel betrokken is, men kan wel zeggen dat het in dezen tijd te veel op de aarde betrokken wordt. Laat mij duidelijker zijn. Stellig zal men nu oordelen dat men voorheen de vrede op aarde hoofdzakelijk zag als een vrede op aarde, maar met God. Zo in den zin van 'de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uwe harten en zinnen bewaren in Christus Jezus'. Filippenzen 4:7. De vrede met God en de vrede van God is Christus Jezus. Velen in dezen tijd zullen stellig zoeken dit woord uit de engelenzang te doen slaan op intermenselijke vrede, bepaald en alleen op de aarde, en dan nog wel liefst op een vrede tussen natiën nabij en verre.

Het is misschien goed in deze kersttijd deze beide zaken te bezien. Twee opmerkingen mogen voorafgaan. Hoe men ook over den vrede denkt, ze kan uit de context, de ere Gods en het welbehagen in mensen, niet losgemaakt worden. Zij heeft zeker en allereerst betrekking op God. Zij moet wel zijn een vrede van God en een vrede mèt God, al is dat dan zeer bepaald op aarde. De engelen en straks de herders zingen toch Gode lof, verheerlijkend, prijzende God, dus duidelijk over Zijn eer, over Zijn vrede, over Zijn welbehagen. De tweede opmerking moet zijn dat de vrede geenszins losgemaakt, los gezien kan worden van Christus, en dan van dien Christus, Die Zijn volk zalig maakt van hun zonden. Zo en niet anders is het toch in Mattheüs 1 : 21, de inzet van het Evangelie, de inzet van het kerstgebeuren, door den engel gezegd: Gij zult Zijn naam heten Jezus, want Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden'. De hele engelenzang is natuurlijk Christologisch te verstaan. Zij wordt gezongen in de velden van Bethlehem. Zij wordt gezongen bij Zijn geboorte. Zij wordt gezongen terstond na en aansluitend op de engelenboodschap aan de herders. Dat neemt niet weg, dat de engelenzang ook en bepaald theologisch van aanleg is. Het lied richt zich op God den Vader. Met Hem wordt door Christus de vrede gemaakt voor zondaren. Men kan het ook andersom zeggen: Met zondaren wordt door Christus de vrede gemaakt voor Hem. Ik kies liever voor de eerste lezing. De zonde is, hoe men het ook wendt of keert, de grote onvrede tussen God en mens. En de zonde is dan ook de oorzaak van alle onvrede onder de mensen onderling. De eerste en de grote oorzaak van alle leed is, dat wij tegen God gezondigd hebben. De onvrede tussen God en mens is der wereld zondeschuld, die ligt op den bodem aller vragen. Komt nu Christus, dan geeft Hij God de eer, herstelt Hij de vrede met God op de aarde naar het welbehagen, dat God heeft in mensen. Maakt de vrede los van God, als een louter aardse zaak, en ge zijt heel de verzoening met God kwijt. Zo zijt ge nog in uw zonden, en ge hebt behouden de oorzaak van alle kommer, van alle jammer, van alle ellende. Nu is Christus gekomen en nu heeft Hij, welke opvattingen men ook maar over de vrede hebbe, vrede op aarde gebracht, vrede met God, vrede door Zijn bloed.

De kribbe is het voorteken van het kruis. En Hij maakte vrede met God, vrede dien die nabij waren en die verre waren. Van deze vrede tot Gods eer naar Zijn welbehagen in mensen, zingen de herders de engelen na. Van die vrede gewaagt Simeon tot zijn heengaan in zijn lofzang. Die vrede hebben Oosterlingen, die verre waren, aanbeden in de kribbe. En de kerk belijdt in Efeze 2 : 14 'Hij is onze Vrede!'

Buiten Christus en buiten Zijn gezegend werk geen vrede. Maar in Hem bekomen wij grote vrede. Dat is die vrede, waarvan de bijbel zegt in het daareven genoemde Filippenzen 4 : 7, dat zij alle verstand te boven gaat! Die gaat zo hoog, dat God in Christus bevredigd is over zondaren. Dat is niet te zeggen, dat is niet te doorgronden, als de vrede Gods op zondaren nederdaalt. Dat is niet te zeggen, als op de gemeente na de dienst des Woords en der verzoening genade en vrede nederdalen. Die komen van dien God, Die is. Die was. Die wezen zal. Die komen van Jezus Christus, de Overste van de koningen der aarde. Die ons heeft lief gehad en ons van onze zonden gewassen heeft in Zijn bloed. Dat is een vrede, die werkelijk alle verstand te boven gaat: gewassen van de zonde, gedrenkt in Zijn liefde, om dan nu God lief te hebben boven alles en den naaste als ons zelven, naar het gebod, dat Hij ons Zelf gegeven heeft.

Maar nu dan ook dat tweede deel: de vrede op aarde en die dan in intermenselijke verhoudingen en zelfs in de verhoudingen tussen de natiën der aarde. Men heeft wel doldriftig gevraagd: 'Waar blijft dan die vrede na twintig eeuwen christendom? ' Men heeft zich bijzonder gestoten aan oorlogen, die gevoerd werden uit godsdienstige motieven. Men heeft zich bijzonder gestoten aan het bidden om zege (zonder n) en aan het zegenen van wapenen door kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders. Stoot men zich misschien ook aan het profetische woord van Jezus in Mattheüs 24 : 6, in Marcus 13 : 7, Lukas 21 : 9. 'En gij zult horen van oorlogen en van geruchten van oorlogen, maar wordt niet verschrikt, want dit moet geschieden, maar nog is het einde niet? '

Niettemin is er de vrede, als gevolg van de vrede met God of de vrede van God ook een vrede in het horizontale vlak. De vrede van de verticale lijn deelt zich over het gehele vlak mede tot aan de horizonten. Zij is er vooreerst in de gemeente Gods. De vrede Gods straalt van Bethlehem uit overal waar maar dit evangelie loopt: van de engelen op de herders, van de herders op de bevolking in het gebergte van Judea, tot aan de wachters op de vrede in Jeruzalems tempel, tot aan de aanbidders zelfs uit Babel. De vrede gaat lopen met de kruisgezanten naar Noord, naar Zuid, naar Oost, naar West. Waar de vrede Gods op de gemeenten gelegd wordt, gaat die werken vanuit die gemeenten tot in alle levensverbanden. En hunner is de belofte uit Mattheüs 5 : 9. 'Zalig zijn de vreedzamen, want zij zullen Gods kinderen genaamd worden.' Men kan ook vertalen: 'Zalig zijn de vredemakers'. Men moet daarin staan, om dat te ontdekken. Genade zien is geloofswerk! Vergeving zien is geloofswerk! Vrede zien is ook geloofswerk. Hoe meer men ervan heeft, hoemeer men ervan geeft. Hoe meer men ervan geeft, hoemeer men ervan ziet. De vrede Gods loopt nog tot aan 's werelds einden. Die vrede hebben met God, maken ook vrede met hun naasten. Zij hebben ook hun vijanden lief!

Het valt mij altijd op dat zij, die een niet in Christus gewortelde vrede voorstaan, zo ontzaggelijk fel zijn. Daar zijn zoveel roepers om vrede, die tot de tanden toe gewapend zijn. Alle geroep om vrede, die niet in God geworteld is, die niet vloeit uit Bethlehem, uit Golgotha, uit het Evan­gelie, uit de blijde boodschap, zal blijken te zijn vijandschap tegen God, vijandschap tegen zijn naaste. En daar verschijnt dan voor u de voorzegging van Jezus in Mattheüs 24 : 6, Marcus 13 : 7, Lukas 21 : 9, zich verhevigend met het voortschrijden der eeuwen naar wat Openbaring ons toont in de gruwel der verwoesting. En daar doorheen, temidden van dat alles, een volk dat zijn zwaard in de schede steekt, omdat het weet, dat allen, die het zwaard nemen door het zwaard zullen vergaan. Vergeet u niet, dat de overste dezer wereld, de Satan het eerst het zwaard heeft opgenomen. Hij zal het ook het laatste neerleggen. En vergeet u vooral niet, dat God, dat Christus verzoening en vrede gebracht hebben als eersten en zij zullen dat zeker doen als laatsten.

Het loopt alles uit op het rijk van den eeuwigen vrede. Dat predikt in het hart van de eeuwen kerstmis. Daarvan zingen engelen en mensen. Daarvan zingt ook stil en vredig mede ons hart: Micha 4 : 1~3:

'Maar in het laatst der dagen zal het geschieden, . . .dat vele heidenen zullen heengaan en zeggen: Komt en laat ons opgaan tot den berg des HEEREN en tot het huis van den God Jacobs, opdat Hij ons lere van Zijn wegen en wij in Zijn paden wandelen. . . en Hij zal onder grote volken richten en machtige heidenen straffen tot verre toe, en zij zullen hun zwaarden slaan tot spaden en hun spiesen tot sikkelen; het ene volk zal tegen het andere volk geen zwaard opheffen, en zij zullen de krijg niet meer leren'.

Want Hij was — Vrede. is — en zal zijn: onze vrede.

Hij de Vredevorst.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen