Samenspel als Godsdienst?

De Nederlandse Zendingsraad en de Nederlandse Missieraad geven samen een kalender uit. In de kalender van 1973 lees ik bij de maand januari onder meer het volgende: 'Blij fluistert de wind uit vele streken der aarde over broederlijke ontmoetingen tussen mannen en vrouwen met verschillende belijdenis en levensopvatting. In dienst van hun God hebben zij elkaar oprecht de hand toegestoken in gezamenlijke zorg om lijdende medemensen. ..

In Zuid-Amerika, in Afrika, in Azië heeft dezelfde bekommernis katholiek-christenen en protestant-christenen tot elkaar gebracht en inspireert zij de samenwerkingsverbanden tussen boeddhisten, chris­tenen en mohammedanen. Sociale bewogenheid vormt daarbij het forum waarop het gesprek kan plaats hebben over dat wat verenigt en dat wat (nog) gescheiden houdt...'

Zo gaat de tekst van het stuk nog even verder en dan wordt tenslotte gezegd dat 'men in de eenvoud van een dorp' nog zou kunnen vermoeden 'dat men elkaar eerder als buren dan als belijders van andere godsdiensten tegemoet treedt' maar dat daarom de samenwerking aan de 'top' van hindoeïsme, islam, katholicisme en protestantisme in Indonesië temeer zal aanspreken, 'waar de bereidheid tot interreligieus samenspel mede voortkomt uit vaderlandslievendheid'. Deze citaten spreken dunkt me voor zichzelf. Ze typeren hoe ver de vermenging van de godsdiensten in de zendingstheologie doorgewerkt is. Bij de actie Kom over de Brug hadden wij onze uitgesproken bezwaren vanwege de samenwerking met rooms-katholieken. Hier zien we hoe vanuit de Nederlandse Zendingsraad nog veel verder gedacht wordt dan aan samenwerking met Rome. Men spreekt over de andere wereldgodsdiensten, over dat wat daarbij verenigt en nog gescheiden houdt. Met andere woorden: het is nog maar een kwestie van tijd. Kennelijk is er nauwelijks verschil meer tussen de wereldgodsdiensten. Dat men tot deze gedachte kan komen is alleen te verklaren uit een visie waarin godsdienst gelijkstaat met sociale bewogenheid. Deze godsdienst staat intussen ook gelijk met pure vrijzinnigheid. Bij het lezen van de eerst aangehaalde zin over het fluisteren van de wind moest ik denken aan wat een notoire vrijzinnige in onze kerk eens stelde, namelijk dat je God kunt ontmoeten in het waaien van de wind onder een eikeboom. Zo vond hij God. In dit soort godsdienst ontmoet je God in het sociale. Godsdienst is: sociale bewogenheid.

We kunnen blij zijn dat het hier zo onverhuld gesteld wordt. Duidelijk wordt de kloof zichtbaar tussen déze zending en die zending waarin het erom gaat de enige Naam uit te dragen in de wereld ook onder de aanhangers van andere godsdiensten. William Booth, de stichter van het Leger des Heus heeft eens gesproken over een godsdienst zonder God en een christendom zonder bekering. Hebben we dat hier niet ten voeten uit? Het behoeft dunkt me geen nader betoog dat we ons in deze oecumenische zendingsidee niet kunnen vinden en dat we daaruit dan ook de consequenties moeten trekken als het gaat om wat momenteel gezamenlijk door de kerken ter hand genomen wordt.

Veel is de laatste weken in de kranten ook geschreven over de zendingsconferentie van de Wereldraad van Kerken in Bangkok. Het thema 'Salvation Today', dat wil zeggen het heil vandaag suggereert al dat dit heil thans anders is dan vroeger. Welnu, uit wat de verslagen gaven bléék dat wel. Het heil was ook hier uitsluitend sociaal, economisch, politiek heil. Tot een waarachtig christelijk Getuigenis over de verlossing die in Christus is kwam het niet.

Ik las in een uitgebreid verslag in het Nederlands Dagblad dat één der deelnemers aan deze conferentie, die het waagde om tijdens een rondleiding door een boeddhistisch klooster een boeddhistische monnik te wijzen op de Heere Jezus Christus, na de excursie door dr. Samartha werd berispt. Zo'n getuigenis strookt niet met de dialoog. En intussen wemelde het tijdens de conferentie van uitspraken die opkwamen uit voorliefde voor het marxisme, uit ideologieën die de vestiging van de heilsstaat hier en nu zien. Gesteld werd zelfs dat in de politieke, economische en sociale omwentelingen in China sinds de maoïstische machtsovername in 1949 zich de weg van het heil aftekende. Maar genoeg hierover. Onze kerk is hier, mede verantwoordelijk. Ze is aangesloten bij de Wereldraad van Kerken en in de officiële organen van onze kerk wordt al wat uit de Wereldraad komt te vuur en te zwaard verdedigd. Niet in het minst door de nieuwe secretaris-generaal. Wanneer zullen de ogen eens opengaan voor dit kerk-onwaardige bedrijf?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen