Met verwondering...

Door een witbesneeuwde wereld rijd ik naar Dalfsen, waar in het grote complex van het conferentiecentrum 'De Bron' een kerstconferentie voor jongeren vanaf 17 jaar wordt gehouden. Het is al de tiende keer dat het Jeugdevangelisatiecentrum 'De Windroos' (uitgaande van HGJB en IZB) een dergelijke bijeenkomst belegt. Vanuit het hele land komen honderden jongeren naar dit vijf dagen durende gebeuren in de kerstvakantie.

Op de weg die naar 'De Bron' leidt, kom ik al verschillende deelnemers tegen, die (al dan niet hand-in-hand) na dagopening én ontbijt even een luchtje scheppen. Dat is geen luxe, want ze hebben er al drie dagen met een intensief programma op zitten en ook deze vierde dag zal weer heel wat van hun uithoudingsvermogen vergen. Dat maak ik op uit het mapje, dat voor de deelnemers is gemaakt. De conferentie is op vrijdag na kerst begonnen met de eerste bijbelstudie door jeugdevangelist Gert van den Bos. De tweede bijbelstudie volgde zaterdag. Die dag stond er ook een groot aantal keuzeprogramma's op het programma, terwijl er 's avonds een politiek forum was met prominenten uit de christelijke partijen.

Zondag was er 's morgens een dienst in 'De Bron' (want waar kun je met 600 extra kerkgangers een dienst bezoeken zonder de koster in grote problemen te brengen...) en werd er 's avonds een zangdienst gehouden. Tussendoor zijn er dagelijks de bijeenkomsten van de deelnemers in kleine groepjes van ongeveer zeven personen. Op die manier wordt voorkomen dat de 575 deelnemers zich verloren gaan voelen in de massa. Dit groepsgebeuren wordt vanuit de organisatie van de conferentie ook zorgvuldig begeleid. Door zo intensief met de bijbel en met geloofsvragen bezig te zijn als hier, wordt er ook heel wat losgemaakt bij jongeren. Daarom word je hierin ook niet aan je lot overgelaten.

Hoewel er ook ontspannende programmapunten zijn - zelfs de sporthal in het dorp is gehuurd - zie je op deze vierde conferentiedag al heel wat witte gezichten. Er wordt ook in de kleine uurtjes buiten het programma om nog heel wat af gepraat, niet in het minst door de leden van de werkgroep die deze conferentie voorbereid hebben. Eén van hen vertelt dat je in zo'n grote groep conferentiegangers twee stromingen ziet. Enerzijds zijn er degenen die al eerder een kerstconferentie of een Windroos-weekend meemaakten en het gebeuren hier intens meebeleven. Anderzijds zijn er heel wat nieuwelingen, die moeten wennen aan de manier waarop je hier wordt aangesproken.. Dat kan heel confronterend zijn: Geloof je? Ben je eerlijk met de bijbel bezig? Waaruit komt jouw twijfel voort? Het maakt het er voor de organisatie niet eenvoudig op om een qua leeftijd, opleiding, achtergrond en geloofsbeleving zo verschillende groep aan te spreken.

De grote conferentiezaal biedt een kleurige aanblik als ik er binnenkom. Het thema van de conferentie 'Dat is leven!' hangt in grote letters op het podium, waar een aantal deelnemers hun muziekinstrumenten aan het stemmen zijn. Het programma van deze ochtend begint met samenzang. Er wordt enthousiast meegezongen, zonder dat er echter een 'sfeertje' ontstaat, wat met zoveel jongeren in een zaal niet zo moeilijk zou zijn.

De bijbelstudie begint. Zeshonderd bijbels ritselen als de teksten opgezocht worden die Gert van den Bos noemt rond het dagthema 'Getuigend leven'. Hij laat niet na ervoor te waarschuwen teksten buiten hun verband te lezen.

Vanmorgen wordt vooral het begrip 'vrijmoedigheid' behandeld. Waarom hebben we die niet of maar zelden? Hij noemt een aantal argumenten: 'Ik durf niet getuigen. Ik voel me niet zeker. Ik heb niet veel kennis. Ik ben niet zo'n prater. Ik kan niet getuigen'. In een rustig verhaal worden zaken en woorden ontleed, waarbij hij o.a. zegt: 'In de bijbel gaat het bij vrijmoedigheid niet om een gevoel, maar om een recht dat je hebt. In de tijd van het Nieuwe Testament had iedere vrije burger het recht om op een volksvergadering zijn mening te zeggen. Vrijmoedigheid is ook geen karaktereigenschap, maar een recht dat door een ander, van een andere kant aan jou verleend wordt. Het heeft te maken met gerichtheid op God. Het is niet psychologisch, maar theologisch. Vrijmoedigheid is ook geen stemming, maar heeft te maken met een be-stemming, die God voor je heeft. Het recht om vrijmoedig te zijn heeft Christus verworven. Door het geloof in Hem heb je het recht om vrijmoedig te zijn. Vrijmoedigheid heeft niets te maken met goed en vlot kunnen praten. Het betekent met volmacht, namens de Ander, iets zeggen'.

Al luisterend dwaalt m'n blik door de zaal. Er wordt goed geluisterd, maar je zou willen weten hoe deze woorden landen. Je hoopt en bidt dat wie dit hoort, ook (aan)geraakt wordt. En hoe moet het als ze straks thuiskomen? Kun je wat je hier beleeft, delen met je ouders, in je gemeente? Word je daar begrepen als je vol bent van wat je hier hoort en meemaakt? Jammer, dat er niet een kerstconferentie voor alle gemeenteleden is, want zijn de vragen, die Gert van den Bos aan het begin van zijn bijbelstudie stelde, niet volop van toepassing op heel de gemeente? 'Vrijmoedigheid? Ik durf niet, ik voel niet, ik heb niet, ik ben niet, ik kan niet...' De bijbelstudie wordt afgesloten. 'Hoe moet je getuigen, vrijmoedig zijn?' vraagt Gert. Zijn antwoord is: 'Zie maar!' Onmiddellijk vult hij het aan: 'Zie maar op Jezus'.

Na een bijeenkomst van de deelnemers in kleine groepjes en de lunch heeft ieder de keus uit zo'n twintig programma's, variërend van 'Leven in de computermaatschappij' tot 'Kijken naar kunst'. Ik vind het moeilijk om te kiezen en beland min of meer toevallig bij 'Man en vrouw in bijbels perspectief'. Daar blijkt veel belangstelling voor te zijn: er zitten ruim 50 deelnemers, uiteraard vooral meisjes. Ds. Koeman leidt het pas verschenen boek over dit onderwerp in, dat praktisch niemand (nog) gelezen blijkt te hebben. Bij de discussie merk je duidelijk het verschil in niveau van de deel­nemers: er zijn er voor wie het allemaal wat te moeilijk dreigt te worden én er zijn er die blijkbaar meer aan het onderwerp geroken hebben en het de inleider niet gemakkelijk maken.

Na deze uitwaaiering naar verschillende programma's komen de deelnemers weer bij elkaar rond de thee. Er wordt gepraat, in groepjes bij gitaren gezongen, gebreid, enzovoort. Ik vraag zo hier en daar om reacties op het programma. De geluiden zijn positief: 'Hier kan ik weer een hele tijd op teren', 'Dit betekent voor mij groeien in het geloof', 'Ik leer hier heel veel', 'Het was eerst wel even moeilijk omdat ik hier alleen naar toe kwam, maar er is hier echt oog voor elkaar'...

De bel voor de warme maaltijd gaat. Het is een verbazend gedisciplineerd gebeuren en er wordt gegeten met begeleiding van een geroezemoes van stemmen. De stemming is goed en het is alsof iedereen denkt: we hebben nog maar een halve dag met elkaar en moeten de tijd uitbuiten. Na de maaltijd is er het dagelijks weerkerende ontspanningsprogramma. Allerlei voor de conferentie specifieke dingen worden luchtig op de korrel genomen. Mij als buitenstaander ontgaat het een en ander: een heel verhaal rond erwtensoep met roggebrood dat blijkbaar op het menu stond. Maar dit luchtige halfuurtje anti-vermoeidheid en pro-zelf-spot valt duidelijk in de smaak bij de aanwezigen. Lachen mag hier ook!

Hoofdpunt van de avond is een verwerking van de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan door een groep studenten van 'Felua' uit Ede, o.l.v. de heer C. van Iterson. Een indrukwekkend gebeuren.

De dagsluiting betekent een moment van stilte en inkeer aan het einde van een dag die het mee-beleven waard was. Er wordt een psalm gelezen, voorbede gedaan, gezongen. Vanuit deze rust gaat men de nacht in.

Voordat het licht uitgaat, gaat de friteskraam open. Er is nog tijd voor een uurtje ontmoeting, gesprek en gezelligheid. Ik rijd, na ook nog wat van die gezelligheid én de frites geproefd te hebben, de nacht in. Wat hier gebeurt, vijf dagen lang, met zo'n kleine 600 jongeren, is iets dat wel gevolgen moet hebben! Gevolgen voor de jongeren zelf, maar ook voor de gemeenten waaruit zij komen.

Je zou wensen dat - temidden van alle sombere geluiden in en over de kerk - wat hier gebeurt óók eens naar buiten zou komen. Niet alleen oni het beeld van de kerk en van de jongerenwereld te veranderen. Ook omdat dit werk onder jongeren roept om gebed. Vandaar dit verslag!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen