In memoriam ds. W. de Bruyn

op dinsdag 21 januari is van ons heengegaan ds. W. de Bruyn. Hij werd geboren 1 november 1917 en diende de gemeenten Otterlo, Lexmond, IJsselmuiden en van 1953 tot 1 juni 1978 de gemeente Ermelo. Op die datum ging hij met vervroegd emeritaat om gezondheidsredenen. Daarna is hij nog werkzaam geweest als ziekenhuispredikant in Salem.

In vele funkties - hij was o.a. jarenlang praeses van de classis Harderwijk - heeft hij de kerk gediend. Een kerk die hem bijzonder lief was.

Maar belangrijker dan deze uiterlijke levensgang, was de inhoud die hij aan zijn leven heeft mogen geven. En dan denk ik aan de drie letters die achter zijn naam staan op de rouwcirculaire v(erbi) d(ivini) m(inister): dienaar van het Goddelijke Woord. Dat is hij ten volle geweest. Hij is met inzet van heel zijn persoonlijkheid prediker geweest van de volstrekte genade Gods, waarbij de mens het nooit verder brengt dan een bedelaar. Daarbij hebben Luther en Kohlbrugge, naast anderen, een belangrijke invloed gehad op zijn denken en prediking. Hij was een man die de studeerkamer liefhad en die zijn studie dienstbaar wist te stellen aan de gemeente.

Het is niet mijn bedoeling om ds. De Bruyn te verheerlijken. Heel zijn prediking was een scherp protest tegen iedere vorm van mensverheerlijking. Maar als we zijn werk overzien, dan dringt zich toch onweerstaanbaar een man aan ons op, die gewoekerd heeft met de gaven die hij had ontvangen. Naar vermogen, ja boven vermogen! Want een groot deel van zijn leven heeft hij moeten doorbrengen met een zwakke gezondheid. Zo zwak, dat hij soms zittend op de preekstoel het Woord verkondigde. Boven dit 'In memoriam' had ik het woord van Paulus kunnen zetten: wij dragen deze schat in een aarden vat.

Broos was zijn lichaam, maar sterk zijn geest. Echter nog belangrijker was dat die geest geleid, gesterkt en verlicht werd door de Heilige Geest. Daardoor heeft hij kunnen en mogen volbrengen waar zijn hart naar uitging. En zeer velen denken met dankbaarheid terug aan de troost en bemoediging die ze door zijn prediking en pastorale, arbeid hebben mogen ontvangen.

Daarbij was hij een man des vredes, die steeds probeerde, indien enigszins mogelijk, de eenheid in Christus te bewaren of te herstellen. Hij zocht naar hetgeen samenbond om vandaar uit de verdeeldheid reeds in kiem te smoren.

We verliezen in hem een goede vriend, die ondanks eigen moeilijkheden altijd met belangstelling vervuld was voor andermans zorgen en die waar het maar even kon bereid was om te helpen.

Dus toch mensverheerlijking? Neen, stellig niet, want zijn leven is samen te vatten in de tekst op de rouwcirculaire: Het was Gods kracht, die in zijn leven het doel bereikt heeft.

Daarom gaat onze dank uit naar God, Die door hem die zóveel vriendschap, trouw en pastorale zorg aan anderen geschonken heeft.

Daarbij gaan onze gedachten in de eerste plaats uit naar zijn vrouw. Samen hebben ze de hoogte- en de dieptepunten van het leven doorgemaakt. Moge het haar en haar kinderen gegeven worden om door diezelfde genade Gods, zonder Wim en zonder vader, voort te gaan. Dan zal het kunnen, want Gods genade is genoeg, ook voor hen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen