FEUILLETON

Kleine Luijden
SCHETSEN UIT HET FRIESCHE DORPSLEVEN
— DOOR IDSARDI. —
76)
„En ik zou wel eens willen weten", zei Jetze, „hoe het dan komt, als zij ons geen loon meer geven, wanneer wij het vragen. Want wij kunnen nu wel wat op touw zetten, maar het moet ook kunnen. Ik heb ook wel eens hoord van werkstakingen, maar daar krijg je dunkt mij ook niet veel van in je maag, en als je dan 's Zaterdagsavonds geen geld op tafel legt, waar moet moeder de vrouw dan van huishouden? En als wij nou zoo'n vereeniging met elkaar maken, zooals Sjoerd zei, kost dat ook geld? En hoeveel. En wie krijgt dat?"
„Nou, dat is vanzelf", zei Sjoerd, „zonder geld heb je niets, maar dat zal menheer jullie wel zeggen".
„Mag ik ook iets zeggen?" — aldus dominé Randwijk.
,,0 wee, — dacht Symen — nu komt 't".
Aanstonds keerden al de aanwezigen zich om, in gespannen verwachting van wat komen zou. 't Heeft velen alzoo verwonderd waarom dominé zich tot hiertoe stil gehouden heeft, zonder zich ook maar tegen iemand over deze vergadering uit te laten, maar blijkbaar is dat met opzet gebeurd, om voor dezen avond te bewaren wat hij te zeggen heeft. 
„'k Weet niet" — zei Sjoerd, en, dan tot den spreker: „mag dominé hier ook iets zeggen?"
„Zeker, zeker" — zei menheer, die evenwel alles behalve op zijn gemak scheen te zijn.
„'t Moest er ook nog bij komen", merkte Freerk Zantema op, die thans voor goed wakker was, — „daar staat immers in de krant van „vrij debat!"
„Slaap jou maar" — snauwde Sjoerd. „Dus het woord is aan dominé".
't Hield eerst heel wat in om alles stil te krijgen. De kleine woordenwisseling tusschen den leider der vergadering en zijn medearbeiders, verwekte algemeene hilariteit, waartoe de potsierlijke gestalte van Sjoerd, zooals hij daar stond, het glimmend aangezicht al maar met z'n rooden zakdoek afvegend, niet weinig bijdroeg. Vooral de jongeren vonden dat korte debat nog wèl zoo mooi als de rede van den geachten spreker, zoodat, wanneer dominé niet het woord gevraagd had, de kans groot was geweest dat de heele vergadering in het honderd liep.
„Mijne vrienden" — aldus dominé dan „ik wil graag zeggen dat veel van wat hier dezen avond gesproken is, mijn volkomen instemming heeft. Toen de spreker het had over de rijken, dat zij van hun bezittingen menigmaal 'n afgod maken, sprak hij een waarheid uit, die niemand wil ontkennen, want wat is ons allen meer eigen, dan dat wij ons zélf, met alles wat wij hebben, al is het ook nog zoo weinig, tot het middelpunt van al ons denken en begeeren maken. Ongeveer zooals iemand het genoemd heeft, dat de menschen — en daar behooren wij óók toe — liefhebbers zijn van zichzelven.
Toen daarbij gezegd werd, dat de begeerte naar geld en goed nooit verzadigd wordt, en er altijd weer uitgezien wordt naar méér, was ook dat uit mijn hart gegrepen en zagen wij daarin hoe de spreker zich ook wel bewust is, dat in aardsche schatten dus geen bevrediging en geen verzadiging en geen voldoening te krijgen is. Dat komt, omdat ons hart veel te groot voor de aarde is en leeft voor de eeuwigheid, 't Is een bevestiging van 't woord: „wat baat het een mensch, al gewon hij de geheele wereld, en leed schade aan zijn ziel!"
Ook kan ik van harte instemmen met den spreker als hij schetst den vloek van 't onrechtvaardig verkregen geld, en hoe God, de Rechtvaardige, dat eenmaal in het gericht zal brengen. Heel de Schrift bewijst 't hoe de Heer het opneemt voor alles wat zwak of klein of arm of zonder helper is. Daar is geen Boek in de geheele wereld als onze Bijbel, waarin zoo wordt opgekomen voor al het ellendige, maar waarin ook zoo vele vertroostende beloften hun geschonken worden, als zij met al hunne ellende zich begeven naar Hem, die den nooddruftige redden wil, en die geen helper heeft. En toen de spreker het had over den nood der ellendigen, en wat er menigmaal door hen geleden wordt, voelde ik zoo dat dit alles waar was. 't Zou volstrekt niet moeilijk vallen daar nog veel aan toe te voegen, te meer, waar mijn arbeid hier en in vorige gemeenten vooral mij daaromtrent veel te zien gaf. Meer nog. Ik schaam het mij niet om te zeggen, voortgekomen te zijn uit een arbeidersgezin, waar de nood van 't leven wel terdege bekend was.
Trouwens, dat er nood is bij velen en dat in dien nood voorzien moet worden, is nergens beter bekend dan juist in de gemeente waarom er dan ook, zoo menigmaal wij op 's Heeren Dag samenkomen, gelegenheid gegeven wordt milddadigheid te oefenen en den armen te gedenken. Omdat de armen de nalatenschap des Heeren vormen.
Deze barmhartigheid en liefdadigheid beoefent de wereld niet in hare samenkomsten, maar dat is het werk der gemeente des Heeren, en wie zal zeggen hoeveel schatten door haar al niet bijeengebracht zijn om daarmede te helpen en te steunen! Daar is geen organisatie, die zooveel voor de ellendigen gedaan heeft en nóg doet, dan de Kerk, waarop de spreker, — wellicht uit onkunde — dezen avond meermalen gesmaald heeft. Maar wat de groote fout van den spreker is geweest? Dat hij allen rijkdom, dus alle bezit, genoemd heeft als iets dat op onrechtmatige wijze verkregen werd en waardoor wij allen, zooals wij hier zijn, met den spreker incluis, in staat van beschuldiging gesteld worden. Omdat hier niet één gevonden wordt, die niets bezit, en elk van ons ook recht meent te hebben op wat hij heeft. Zoodat, wanneer b.v. onze buurman, hier naast ons, pogingen zou willen doen om het onze te nemen, wij ons allen daartegen zouden verzetten.
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen