Krachten of machten?

Magnetisme, een wijd verbreid verschijnsel! Mensen hebben de mogelijkheid pijnen bij mensen weg te nemen door 'passes', strijkende bewegingen van de handen. Psychische en lichamelijke klachten worden verholpen, al wordt niet altijd de oorzaak ervan weggenomen. Diegenen, die al heel wat af gedokterd hebben, zonder baat te vinden, nemen nogal eens de toevlucht tot de magnetiseur. Mensen, die de 'gave' van het magnetiseren bezitten, komen overigens uit allerlei kringen, kerkelijk en onkerkelijk. Zij, die zich tot de magnetiseur wenden, om van hun kwalen af te komen, komen eveneens uit allerlei kringen, vaak ook uit zeer orthodox kerkelijke kringen. Als we er hier dan ook iets over schrijven beseffen we dat we een gevoelig terrein betreden. Mensen, die het hiervolgende lezen, kunnen voor zich­ zelf immers de idee hebben baat gevonden te hebben bij een magnetiseur. Is het verder ook niet geweldig als een mens de gave heeft pijnen te verzachten of weg te nemen, kwalen te stillen of te verlichten? Zulke gaven kunnen toch van God zijn? Of kunnen het ook machten zijn, die niét uit God zijn? Daarover gaat het in het hiervolgende. We hadden een gesprek met Gerbert Slokker en zijn vrouw.

Ze wonen in Huizen en hebben afgerekend met de 'gave' van het magnetisme, die Slok-ker kennelijk bezat. Voor hen is het geen vraag meer of het om door God gegeven krachten gaat of om demonische machten. We zouden het intussen op prijs stellen als lezers zouden willen reageren op wat hier volgt. Het gaat toch om uiterst belangrijke zaken.

Occult belast

Gerbert Slokker móét zijn verhaal kwijt. In de 'Ronduitkrant' van de E.O. heeft al summier gestaan hoe hij het ervaren heeft. Aan het slot van dat stukje wordt gezegd, dat het veel meer op de kansel, in de prediking aan de orde zou moeten komen. Slokker komt uit een geslacht, dat bijzondere gaven had. Grootmoeder kon in de toekomst zien. Een broer wilde dokter worden, las ook allerlei doktersboeken.

Die broer hield duiven en ving op een bepaalde dag duiven op van een Utrechtse dokter. Toen hij deze terug bracht in Utrecht mocht hij uit de 500 duiven van die dokter er twee uitkiezen. Per gratie mocht hij ook het laatste hok bezien, waar de beste duiven in zaten. Hij koos uit dat hok de twee beste van de twaalf: 'ik zie het in de ogen'. De dokter zei, als je zo in de ogen van duiven kunt kijken, dan kun je ook mensen genezen. Het uiteindelijke resultaat was: een florerende praktijk. Tot vandaag komen mensen uit allerlei streken van het land en uit allerlei delen van de wereld naar Huizen. Slokker heeft de gave van iriscopie en magnetisme. Mensen vinden er baat.

Gerbert Slokker bleek dezelfde gaven te hebben. Als hij ergens was waar pijn was, kwam zijn lichaam 'onder stroom'. Door 'strijken' kon hij de pijn overnemen. Hij vertelt daarvan onthullende dingen. Hij zit in de kerk achter iemand en ervaart, dat de persoon pijn heeft. Hij gaat 's avonds ergens op bezoek en weet vóóraf, dat er iets aan de hand is. Legt zijn hand dan op de rugleuning van de 'patient' en deze ervaart, dat er iets gebeurt. Fietst over straat en passeert twee mensen, waarvan hij weet, dat één van de twee binnen enkele dagen overleden zal zijn. Zegt tegen een dokter, die sceptisch tegenover één en ander staat, dat hij binnen veertien dagen een blindedarmoperatie zal hebben. Het komt inderdaad ook uit. Ervaart bij een baby van drie maanden, dat het kind klachten heeft aan de dikke darm. Wanneer hij er tien maanden later wéér komt strekt het kind de handen naar hem uit. Het heeft dan oorontsteking. Het strijken, de eerste keer, was nog niet vergeten.

Praktiserend

Hoewel Gerbert Slokker niet voor de verzoeking bezweek intrek te nemen in de praktijk van zijn broer praktiseerde hij intussen wel. Onder andere in zijn eigen gezin, bij zijn dochter. Maar, al gaande op deze weg, werd hij een opgejaagd mens. Hij kreeg de pijnen van anderen naar zich toe maar kreeg zelf de onrust óver zich. Hij ging nachten rijden in de auto en riskeerde ongeluk op ongeluk. Maar het belangrijkste: prediking, avondmaal, ze bestonden niet meer. Langzaam maar zeker werd het zó, dat God dood was. Het gebedsleven was er niet meer. De kerkgang ging tenslotte helemaal over.

De onrust werd intussen ook gesignaleerd bij mensen, die 'behandeld' waren; tot in het gezin toe. Dat leidde uiteindelijk tot de vraag of de gave van het magnetiseren wel uit God was. Kon het ook niet een macht uit de afgrond zijn? In 1976 werd het onomwonden gezegd: het werk, waarmee je bezig bent, is zonde. Het is niet uit God. We roven Zijn eer. Maar, als je het zélf nog niet zo ervaren hebt, ga je er verder mee.

Alles wat occult belast is trekt de mensen bij God vandaan, was een keer in een T.V.-uitzending gezegd. Dat was ook de praktijk bij Slokker. Het gezin werd óók belast. Maar het duurde tot 1979 toen één en ander duidelijk werd. Een ervaring in het ziekenhuis: het geloof kwam weer boven toen tegen een ongeneeslijke medepatiënt getuigd moest worden. Daarna - we stippen het maar kort aan - werd radicaal gebroken met de praktijk van het magnetiseren. Niet alleen het praktiseren werd nagelaten, ook de 'gave' zelf werd uitgebannen. Door de kracht van het gebed! De pijnen van anderen worden nu niet meer ervaren. Hij heeft het gevoeld, dat deze 'macht' uit hem ging. De kerkgang is er weer, ook het avondmaal. 'Mijn vrede geef ik u, niet gelijkerwijs de wereld hem geeft geef ik hem u. Gijlieden gelooft in God, geloof ook in Mij.' De harmonie is terug. De diepten van Satan zijn ervaren. Maar te duidelijker is nu ervaren, dat het bloed aan de deurpost is, waardoor de verderf engel voorbijgaat.

Boodschap

We hebben hier heel summier weergegeven hoe de familie Slokker door een diepe worsteling is heengegaan om tot klaarheid en oplossing te komen van een vraagstuk wat als het ware hen op het lijf geschreven stond. Zowel toen het magnetisme gepraktiseerd werd als nu er mee gebroken is wordt kritiek evenwel ondervonden. Éérst van mensen, die vonden dat het praktiseren van het magnetisme niet in de weg des Heeren kan zijn. Nu van mensen, die er in meerdere of mindere mate zelf in betrokken zijn, hetzij doordat ze het uitoefenen, hetzij doordat ze zelf behandeld zijn, en soms met resultaat.

Toch willen we hier graag de boodschap van Slokker doorgeven. 'Als het in ons leven te doen is om de eer van God, dan moet je spreken', zegt hij. Wat wij graag willen - bv. verzachten van pijn, met welke middelen dan ook - is dat allemaal goed? Wat baat het de mens als hij de hele wereld gewint en schade lijdt aan zijn ziel? Zo is het in alle diepte ervaren. Dat mag onbevangen worden doorgegeven.

We begonnen met te zeggen, dat we met dit onderwerp een gevoelig terrein betreden. Juist ook omdat er binnen de gemeente velen zijn, die zich op deze wegen begeven of hebben begeven. Toch moet één en ander eerlijk besproken (kunnen) worden. Er zijn ongetwijfeld gaven en krachten, die uit God zijn, waarmee mensen van allerlei ontwikkeling begiftigd zijn. Maar waar is sprake van machten, die een mens bezetten, zodat hij in plaats van de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, een diepe onvrede met God en zijn omgeving gaat voelen? Slokker ziet directe lijnen lopen van iriscopie naar magnetisme. De iriscopist ziet in feite niet in de ogen, zegt hij. Hij ervaart de ander, door hem bv. in de ogen te zien. Hij kijkt door de mensen heen. Daarin ligt een 'macht', die niet uit God is. Het magnetisme is daarvan een consequentie. Over dit laatste is het laatste woord nog niet gezegd. Maar zéker is, dat mensen over gaven kunnen beschikken, die met de macht van de vorst der duisternis te maken hebben.

Zonen van Sceva

In Handelingen 19 staat het verhaal van de zonen van Sceva, nadat eerst gesproken is over de 'ongewone krachten', die door de handen van Paulus gedaan waren, waardoor ziekten en boze geesten geweken waren. De zonen van Sceva hebben ook boze geesten bezworen in de Naam van Jezus. Maar de geest in een mens, die bezworen was, zei wél Jezus te kennen: 'maar gijlieden, wie zijt gij? ' Die mens overmeesterde de bezweerders en de Naam van Jezus werd verheerlijkt. En velen van hen, die 'ijdele kunsten gepleegd hadden', brachten de boeken bijeen en verbrandden ze in aller tegenwoordigheid. Ook al ging het om een bedrag van vijftigduizend 'zilveren penningen'. En het Woord des Heeren wies en had de overhand!

Paulus mocht, in het bijzonder daartoe geroepen, krachten doen in de naam van Jezus. De zonen van Sceva stonden met hun magische bezweringen echter in dienst van de duivel. De gemeente des Heeren kan ook in vreemde handen komen, in de ban van occulte machten. Wanneer men zich echter met zulke machten verzwagert zal de doorwerking van het Woord des Heeren worden tegengestaan. De man, die we hierboven aan het woord lieten, heeft zijn gave van helderziendheid duidelijk als occulte macht onderkend, met alle gevaren van dien.

Reacties op zijn ontboezemingen zijn welkom. Het gaat om zaken van het grootste belang.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen