Dr. E. J. de Roo

In memoriam:

Op zeventigjarige leeftijd, is 16 november 1997 te Abbotsford, Canada, overleden Egon Johan de Roo. Met name de leden van de Gereformeerde Bond uit de noordelijke provincies zullen zich zijn markante persoonlijkheid uit vroeger tijden herinneren.

Egon de Roo heeft enthousiast meegewerkt aan het verspreiden van de gereformeerde beginselen binnen de Hervormde Kerk. Maar zowel zijn kerkelijke locatie (Zuidlaren) als zijn laatste maatschappelijke positie in Nederland (medewerker aan de faculteit der rechten van de Rijksuniversiteit van Groningen) boden hem weinig ruimte om aan zijn gedachten gestalte te geven en hij ondervond veel tegenwerking. Hij trok zich uit de wereld van de universiteit terug en ging emigreren naar Canada met vrouw en kinderen. Daar heeft de gemeente van dr. L. W. Bilkes hen allerhartelijkst ontvangen en opgenomen in de Free Church, een christelijke gereformeerde kerk.

Zijn nieuwe kerkelijke omgeving heeft ertoe bijgedragen dat dr. De Roo een soort 'lerend ouderling', misschien beter vertaald: een predikant zonder vaste standplaats werd. En in deze positie heeft hij zich al predikend een paar jaren mogen verheugen. Toen kwam de vreselijke kwaal, waar hij ten langen leste aan bezweken is. Zijn echtgenote en kinderen, aan wie hij veel te danken had, lieten boven de rouwkaart plaatsen dat hij in Christus ontslapen is.

Naast een trouw vriend en een liefhebbend echtgenoot en vader was dr. De Roo een eminent geleerde. In 1970 promoveerde hij op een proefschrift over godslastering aan de Rijksuniversiteit van Groningen. Hij gaf er de ondertitel aan mee van een rechtsvergelijkende studie over blasfemie en andere religiedelicten. Opvallend is dat hij het boek beëindigt met de constatering, dat de niet-gelovigen het rechtsgoed van de Godgelovigen missen.

In 1989 promoveerde De Roo opnieuw, dit keer aan een theologische faculteit. De Evangelische Theologische Faculteit te Leuven, op een kritische bespreking van de strafrechtshistorische beschouwingen van Leo Polak in het licht van de wijsbegeerte van Gerard Heymans. Hij gaf het proefschrift de titel mee 'In het spoor van de meester' en liet het passen in het vak godsdienstwijsbegeerte.

Telde zijn eerste dissertatie 237 bladzijden, het laatste proefschrift naderde de 700 pagina's. Dat hij het aandurfde om de discussie met twee neokantianen aan te gaan op een - zeker aan het slot - zuiver godsdienstige wijze, bewijst dé moed die De Roo bezielde.

We missen in De Roo een christen die niet slechts voor zichzelf overtuigd was van de zaken aangaande God, Christus en zijn ziel, maar die ook. een open oog had voor de noden van deze wereld en erop inging op een manier, het Woord van God waardig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen