GRETSKE „DE FREULE"

Met toestemming van den Uitgever J. H. Kok, Kampen
Dat had hem tóén machtig aangegrepen. Dat zoo'n jong leven, 't welk onder zulke treurige omstandigheden wreed werd afgebroken, toch nog zóó kalm en gerust kon zijn en van alles kon afzien, met het oog op hetgeen komen zou. „Hoe was dat mogelijk" — zoo had hij gedacht, en toen hij, na den laatsten snik, haar gebroken oog gesloten had, om daarna de diep bedroefde betrekkingen te condoleeren met dit smartelijk verlies, was het hem weer opgevallen hoe deze menschen in hun diepgaand leed een troost vonden in de gedachte, dat zij, die was heengegaan, niet dood was, maar juichte voor den troon van God in het leven der eeuwigheid, waar alle lijden had afgedaan. Neen, hij had dit geloof niet. 't Leek hem zelfs onmogelijk toe het ooit te zullen krijgen, maar die het had, was er gelukkig mee, en het te mogen bezitten leek hem een zeer begeerlijk goed. Men had er wat aan. Het gaf den mensch iets voor het leven, en óók voor de toekomst. De wereld liet hem innerlijk leeg. Hare vreugde was vaak zoo hol en van zoo 'korten duur. Hare schatten lieten koud en konden het hart niet bevredigen, en hare heerlijkheid ging ras voorbij. Zoo zag hij het hij anderen, zoo had hij het zélf meermalen diep gevoeld, maar daarom juist trok hem de echtheid van het waarachtige leven des geloofs aan.
Het ontging den zieleherder niet welk een strijd innerlijk bij den geleerde plaats had. Hij geloofde, dat ook hier, evenals bij Nicodemus, den leeraar onder Israël, het licht Gods bezig was zich een baan te breken door de donkerheid van het natuurlijk leven, en ook hier zou het woord vervuld worden : Die de waarheid doet, komt tot het licht". Doch niet minder zeker was hij er van overtuigd, dat deze doorbreking niet kunstmatig moest worden gewerkt, doch haar tijd moest hebben. Vandaar dat hij begreep, niet te moeten forceeren, en allerminst den indruk te moeten geven van te willen opdringen, wat toch tenslotte alleen als een genadegave Gods door den Heiligen Geest kon geschonken worden. Daarom brak hij plotseling dit onderwerp af door te roepen : „Maar daar zou ik waarlijk haast mijn heele boodschap vergeten ! Ik kom hier eigenlijk, om uw raad en hulp in te roepen".
In korte woorden vertelde dominé daarop wat hij dien morgen bij Gretske beleefd had en met welk eene verrassing hij was thuis gekomen. „Wat moet ik daar nu toch mee beginnen ? " — aldus besloot hij zijn verhaal.
Met klimmende belangstelling hoorde de dokter deze mededeelingen aan. Dat was óók weer zoo iets wonderlijks, wat een gewoon mensch nooit dóen zou. Zélf in allen eenvoud leven, zonder eenige eischen. Van den morgen tot den avond werken in groote getrouwheid, als iemand die weet rekenschap te moeten afleggen, en dan tenslotte van al het zijne afstand doen, niet gedwongen, maar met groote blijmoedigheid, om zoo voor een ander ten zegen te zijn. Zie, dat kon een mensch niet van zich zélf; dat moest hem gegeven worden.
„Ik wil u wel zeggen, dat dit dingen zijn, waar ik niet bij kan. Die oude stakkerd is mij de laatste jaren altijd een zeer sympathieke figuur geweest, die velen beschaamd maakt, maar zóó iets had ik in het geheel niet bij haar gezocht. En wat voelt dat mensch teer, om juist voor arme weeskinderen iets te willen doen, omdat zij zélf vroegtijdig wees werd".
„'t Zelfde wat ik u altijd gezegd heb, dokter; zulke eenvoudige menschen leven menigmaal veel dieper dan men zou denken. Daarom juist moet getracht worden hen óp te halen en de hand ter redding hun toe te steken".
„'k Moet eerlijk bekennen, dat ik geloof begin te krijgen in uw succes op Lombok. Natuurlijk verliest een vos zijn streken niet opeens, en halve heiligen zullen ze daar wel nooit worden, maar dat zijn het hier ook niet. Voor het uitwendige is het daar echter een hééle verbetering geworden, en dat is in elk geval de vrucht van uw werk".
„Neen, maar zóó bedoel ik het niet" — zei de predikant.
„Maar zoo bedoel ik het wél" — was het antwoord van den dokter, en hij vervolgde : „Als ik een dood-zieke patiënt mag beter maken, dan ben ik daar blij mee, en dan kan ik soms wel zingen, hoewel Martha altijd gezegd heeft, dat ik niet muzikaal ben en geen wijs kan houden, maar nu denk ik óók zoo over u. Al die menschen, daar ginder, zijn geestelijk ziek, door overerving en degeneratie en besmetting en ik weet niet wat, en nu hebt u daar een prachtig stuk werk gedaan om die zieketekiemen uit te roeien, waarvan de gevolgen niet zullen uitblijven".
„Dat hebt u óók mee gedaan door uw steun aan mijn voorstel te geven, en voor de rest weet u hoe ik altijd gezegd heb, dat de restauratie van binnen geen menschenwerk is. Wat wij hier bij Gretske gevonden hébben, gaat daarom ook vér boven alle menschenwerk uit. Doch hoe zullen wij daarmee. 'kHeb haar beloofd met u en met Grondsma hier nader over te zullen besluiten".
Die vraag was gemakkelijker te doen dan te beantwoorden. Veertien honderd gulden was een groote som, gezien vanwaar zij kwam en hoe zeldzaam dergelijke giften geschonken worden, maar toch niet toereikend om daar iets van belang mee te doen voor onverzorgde weeskinderen.
„'k Weet wel wat het beste was" — zei de dokter na eenigen tijd van ernstig nadenken.
„En dat zou zijn ? "
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen