De Vredeskrant van het IKV over het Avondmaal (2)

Algemene verzoening

Tot de punten waarop het avondmaal door het IKV gezien wordt als een alternatief behoort ook de 'vijandschap'. Stelling 3 luidt namelijk: 'In de maaltijd van de Heer viert de gemeente het alternatief voor de vijandschap'. Hier is, aldus de krant, broederlijkheid, verzoening. Wij zeggen: accoord, want dat is gewis ook een aspekt van het heilig avondmaal! Evenwel: de Vredeskrant gaat het onmiddellijk politiek invullen. En dan wordt de broederschap universeel van karakter. Het avondmaal ziet men staan in het teken van een verzoening die algemeen is. Buitengeslotenen zijn er niet. Het avondmaal, zo staat er, stuurt aan op de ontmoeting en de verzoening van alle volkeren.

Om deze mening te staven verwijst men in dit artikel naar Matth. 22, 10, waar wij lezen dat de koning, in de gelijkenis van de koninklijke bruiloft, zijn dienaren uitzond op de wegen om allen te vergaderen, die zij maar konden, om ze te brengen in de bruiloftszaal.

Wij merken hierbij op: inderdaad is er een algemene nodiging. Maar die algemene nodiging geeft nog niet het recht om het te laten voorkomen dat er ook een algemene verzoening is. En uiteindelijk blijken er in deze gelijkenis wel degelijk 'uitgeslotenen' te zijn, want men behoeft maar één vers verder te lezen, vers 11, of men komt tegen de man zonder bruiloftskleed, én van hem leest men vervolgens dat hij werd buitengeworpen, aan handen en voeten gebonden, in de buitenste duisternis, waar wening is en knersing der tanden. Maar déze dingen worden in het artikel in de Vredeskrant weggelaten.

Verder, de Vredeskrant noemt het onbijbels om te spreken over 'geredden' en 'verlorenen'. Hier komt opnieuw het universalisme aan het woord. Maar bijbels is het zeker niet. Sprak niet de Heere Jezus zelf over 'verloren schapen'? En heeft hij niet gesproken over een 'verloren' zoon in de gelijkenis, die deze naam zelfs gekregen heeft? En spreekt Paulus niet over mensen die verloren gaan (Rom. 2, 12)? En dat zijn dan nog maar enkele teksten. Hier ziet men tot welke dwaasheid men komt als men alle uitspraken van de Schrift gaat verpolitiseren. Dan komt men er toe precies het tegenovergestelde van wat er geschreven staat, te beweren.

Vrede

De Vredeskrant bepleit - dat is duidelijk - vrede! Op zichzelf genomen zal niemand daar bezwaar tegen kunnen hebben. Wat is begeerlijker dan vrede!

Zou deze krant ermee volstaan de ijver voor de vrede, ook de vrede onder de volkeren aan te wakkeren, wij zouden ons er graag achter stellen. Zou men in de Vredeskrant de moeite nemen om een zö breed mogelijke voorlichting te geven omtrent de moeilijke vraagstukken, die met de vrede samenhangen, en b.v. de kwestie van de kernbewapening aan een waarlijk christelijke bezinning te onderwerpen, waarbij diverse aspecten naar voren zouden moeten worden gebracht, dan konden wij ons daar niet tegen verzetten. Maar het is helaas alles zo geheel anders. Er wordt maar gekeken naar één kant. Er is niet de minste notie van de diep geestelijke betekenis van het woord 'vrede' in de Schrift, en het ontbreekt dan ook aan het trekken van zuivere lijnen van deze bijbelse spreekwijze over vrede naar de politiek toe.

Wat hier bepleit wordt is in feite géén vrede. Het is het uitlokken van oorlog. En in het laten slagen van dit afschuwelijk bedrijfis het IKV, dat zich breed gemaakt heeft onder ons volk, al ver gevorderd.

Met de vrede, die het IKV voorstaat, bant men geen oorlog weg. De communistische landen, die ook onderling elkaar beoorlogen, kunnen het ons leren. Het IKV leeft en spreekt bij de gratie van de door haarzelf zo verfoeide bewapening van het Westen. Of misschien niet? Is de 'vrede', die het IKV voorstaat, misschien toch 'oorlog', en dan een oorlog, waarin het Westen ondergaat!

Als men hoort hoe de gereformeerde (oud-generaal) Van Meyenfeldt, lid van het IKV, het voor de terreur van de Swapo opneemt, dan geeft de bazuin geen onhelder geluid. Meer dan erg is het, dat de praeses van de gereformeerde synode, ds. Hofland, zoals ik hoorde in een interview, dat de heer Knevel hem voor de E.O. afnam, dat alles in verdediging durft nemen. Blijkbaar durft ook hij het bloed van de onschuldigen van het Swapo-geweld op zijn geweten te nemen.

Men predikt in het IKV vrede, maar als het er op aankomt kiest men voor de oorlog en het geweld. Het is maar een schijn-vrede, die men voorstaat.

Gerechtigheid

In alles wat over Christus' dood en het herdenken daarvan in het heilig avondmaal door de Vredeskrant gezegd wordt, ontbreken alle juridische termen. Zo krijgt men dan een vlak, moraliserend evangelie; een aftreksel van het ware Evangelie.

Wilde men weten van 'gerechtigheid' dan zou men ook positiever spreken over de overheden. En niet hen allen doodverven als machthebbers en autoriteiten. De Schrift maakt onderscheid. Naast tyrannen zijn er ook wettige overheden. En hun taak is recht en gerechtigheid te beoefenen. Dat is hun goddelijk ambt. Maar dat alles ligt ver buiten het gezichtsveld van de schrijvers van de Vredeskrant.

Het is in feite de verzoeningsleer van Wiersinga die hier, per IKV, aan de man wordt gebracht.

De gereformeerde synode mag nóg zo vroom praten en zeggen het met Wiersinga niet eens te zijn, maar bij monde van haar voorzitter, neemt zij het dan toch maar voor de konsekwenties van deze verzoeningsleer op.

En helaas, ook de Hervormde Kerk participeert in het Vredesberaad. Het is een grote schuld, die drukt ook op onze eigen kerk. Zij werkt aldus mee aan de geestelijke en politieke vergiftiging van ons arme volk. Men lijkt met blindheid geslagen te zijn.

Toekomst

Nog één keer komen wij terug op het toekomstbeeld dat ons in dit artikel in de Vredeskrant voog ogen wordt gesteld.

Men knoopt aan, dat is het bedriegelijke, bij Jezus' eigen Woord: 'Totdat Ik kom'. Óf zoals Paulus het heeft geformuleerd: 'verkondigt de dood des Heeren, totdat Hij komt'.

Het avondmaal heeft, om het met een vreemd woord te zeggen, een eschatologische dimensie, het ziet op hetgeen komende is, beter gezegd: op Hém die komt.

Wie aan het avondmaal deelneemt heeft Christus voor ogen, die gekomen is en die komt, en wiens komst de voltooiing zal zijn van het rijk Gods.

Vindt men dat nu ook in de Vredeskrant? De woorden: Hij komt, worden omgebogen in de richting van: het komt, en dat 'het' is dan het toekomstbeeld van de IKV zelf. Het is die wereld van gelijkheid en broederschap. Het is die wereld, waarin de kapitalistische landen ten onder zullen gegaan zijn. Die wereld, waarin wij geen last meer zullen hebben van de westerse machthebbers en autoriteiten.

Opvallend is dat in het artikel van de Vredeskrant bewust aangesloten wordt, helemaal aan het eind, aan de jóódse toekomstverwachting. Welnu, die is altijd chiliastisch, aards geweest. Wilde men niet zelfs van Jezus een aards koning maken? Wat Hij nu juist niet heeft willen zijn!

Dit is die afschuwelijke verjudaisering van het christelijk geloof en met name van de christelijke toekomstverwachting in onze dagen! Daar zal meer dan ooit op gewezen moeten worden, want zij grijpt breed om zich heen. Velen lijken zich bijkans te schamen een christen te zijn en te leven uit de christelijke hoop en christelijke toekomstverwachting.

Het is de joodse toekomstverwachting, die ten grondslag ligt aan de ideologie van het marxisme en van de bevrijdingstheologie. En die in een blad als de Vredeskrant verwoord wordt.

Zij ondermijnt het christelijk geloof, maar ook de christelijke hoop. En in haar politieke konsekwenties betekent zij de ondergang van onze vrijheid. Zij heeft nu ook een greep gedaan naar het avondmaal. Naar de intieme maaltijd, waaraan de Heere zelf gemeenschap oefent met de zijnen. Niets blijft vrij voor haar schennende hand. Het IKV doet een greep zelfs naar de zielen der gelovigen. Hier staat gploof tegenover een zich in de mantel van het 'geloof' hullende ideologie. Die al wereldwijd om zich heen gegrepen heeft, en in naam van de 'vrede' een geweld oefent als nooit tevoren.

Zullen wij de moed verliezen? In de christelijke toekomstverwachting wordt ook gerekend met machten als in het IKV aan het woord komen.

Ook tegenover déze macht belijden wij, dat onze Heere gegeven is alle macht, in hemel en op aarde. Maar voor zijn dienaren betekent dat strijden. Strijden tegen alle onvrede en oorlog die er in de wereld is, maar ook tegen de 'vrede' van het Vredesberaad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen