Hier en Heden

ook bij u?

In het orgaan van de vrijgemaakten in de drie noordelijke provincies 'Kerkelijk Leven' schreef ds. D. van Dijk in het oktobernummer over het geestelijk leven in de gemeenten van de artikel 31-kerk. Hij begon met de gebruikelijke conclusie: Wij staan daar als de ware kerk. Deze pretentie ergert velen. Men heeft er in de kring van de vrijgemaakten echter niet zoveel moeite mee. Het artikel vervolgt: 'Maar, als ik geheel overzie van ons leven, dan bekruipt mij de vrees voor inzinking en verwereldlijking. Al die dingen die God ons gaf gaan op de duur zelf hun glans en hun ongereptheid verliezen. De oorzaak is gebrek aan waarachtig leven uit het geloof'.

De kerk waar ds. Van Dijk toe behoort was voor ons een kerk om u tegen te zeggen. Vanwege de pretentie, dat deze kerk immers voorgeeft de enig ware te zijn. Na kennisneming van boven aangehaalde ontboezeming rijst de vraag: Ach, komt dat toch ook bij u? Inzinking en verwereldlijking. Hoelang kunnen wij hiermee toch de ware kerk blijven? Als het waarachtige geloofsleven gaat ontbreken, wordt het wel moeilijk. Eerste liefde en eerste werken zijn verlaten. Ds. Van Dijk heeft stellig bedoeld te schrijven: Bekeer u, en doe de eerste werken en zo niet. Ik zal u haastelijk bijkomen, en zal uw kandelaar van zijn plaats weren, indien u zich niet bekeert.

Ook bij u? Het is geen leedvermaak, dat niet, wanneer wij constateren dat kwaden van inzinking en verwereldlijking zich melden in deze zo jonge kerk. Nu ja, jonge kerk. Men wil voortzetting zijn van de aloude. Wellicht kan deze ontwikkeling binnen eigen gemeente deze belijders weerhouden om vaardig andere minder ware of mogelijk zelfs vals genoemde kerken en gelovigen te veroordelen. Zijn wij uitnemender moeten zij zich maar eens afvragen.

stad Gods zonder God

In het Vaticaan maken de leiders zich zware zorgen over verkiezingen, die in het voorjaar van 1976 in Rome plaats vinden. Gelet op recente verkiezingsuitslagen in Italië zou in de diocees van het hoofd van de Rooms-katholieke kerk best eens een linkse lees communistische meerderheid aan het bewind kunnen komen. Met andere woorden zou de stad van God de stad zonder God worden. Marx heerser in de stad van de paus. Van de christen-democraten in Italië valt niet veel te verwachten. Deze partij is door vele jaren machtsuitoefening corrupt en in vele belangen verstrikt. Een jongerenbeweging van jongeren vooral van studenten en middelbare scholieren in de Democrazia Cristiana een geestelijke injectie te geven is niet gelukt. Althans niet naar de smaak van het Vaticaan. De jongeren mikken op een derde weg tussen marxisme en kapitalisme in. Het Vaticaan is blijkens een redevoering van de vicaris van de paus op 31 oktober j.l. zelf het strijdperk ingetreden. Een confrontatie van Vaticaan en communisme. Haast vloeide uit de pen: Een botsing van Vaticaan en Kremlin. Wij realiseren ons wel dat er wel verschillen over gewenste tactiek bestaan tussen de machthebbers in Moskou en de communistische partijen in het Westen. De Portugese methode gaat niet in gelijke pas met de Italiaanse. Uiteindelijk zal in weerwil van deze interne taxatieverschillen het Kremlin wel garen spinnen. Al met al ziet het er in Europa en in het bijzonder in Zuid-Europa niet rooskleurig uit. Stad van God tegenover stad zonder God. Suggestief uitgedrukt. Dat wel. Critische vragen mogen niet gemeden. Kan de wijze waarop de stad meende stad van God te moeten zijn aanleiding en reden opgeleverd hebben om stad zonder God te worden? Mensen zeggen gauw en herhalen vlot: Des Heeren tempel zijn wij! Het is ons niet ontgaan dat de vicaris van de paus zijn oorlogsverklarende redevoering hield op 31 oktober. Die datum had hem wel iets kunnen leren. Niet valt uit te sluiten dat de Zuid-Europese landen met-de Reformatie iets gemist hebben. Het lijkt een absolute tegenstelling, die tussen vrienden van God en van vijanden van God. Immers men kan hoe tegenstrijdig het voorkomt op principieel dezelfde manier vriend of vijand wezen. Ik bedoel dat de beslissende factor hier is of men als vijand met God is verzoend. Het evangelie van de wedergeboorte moet de doorslag geven. Veranderende genade maakt anders en draagt zorg dat wij van de Andere worden.

Dit belangrijk aspect behoren wij in het geding te brengen wanneer wij de actuele discussie aansnijden tussen christendom en marxisme. In een recente publicatie klonk de waarschuwing, dat de christelijke theologie als een ibis de ranke hals steekt in de muil van een krokodil. Immers het gevaar is groot dat de heersende theologie met zijn opvatting dat het Koninkrijk Gods hier en nu op aarde zich op dezelfde lijn waant als het neo-marxisme met zijn gerechtigheidsideologie en maatschappij - vernieuwings-idealen.

Theologie aan de hand van Gods Woord dat alle tijden zeker is zal nooit mogen vergeten, dat Christus zelf heeft gezegd dat Zijn Koninkrijk niet van deze wereld is. Anders zouden Zijn dienaren de strijd hebben aangeboden. Anders zouden Zijn dienaren daarvoor moeten strijden. Weliswaar behoren zij te strijden. Zij moeten strijden tegen de duivel en zijn ganse rijk. Tegen zijn wereld en tegen hun vlees. Al blijft gelukkig waar dat de ganse aarde en hare volheid van de Heere is en van Hem blijft. Ook mag geen ware theoloog vergeten dat een mens zonder wedergeboorte het Koninkrijk Gods nimmer kan ingaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen