De aanbieding in de prediking

Ik weet niet of het Reformatorisch Dagblad een juiste weergave gaf van wat ds. K. de Gier zei op de vergadering van de Vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs (meestal genoemd de Scholenbond). Hij zei, dat ds. G. H. Kersten een eigen scholenbond stichtte uit zorg voor het heil der zielen. Stelling moest worden genomen tegen de Kuyperiaanse leer van de veronderstelde wedergeboorte. En — zo vervolgt het verslag — ook nu moeten we in onze scholen afwijzen de leer, dat alle beloften voor iedereen zijn en we niet hebben te twijfelen aan de belovende God en Zijn beloften. Er is immers tweeërlei aanbieding des heils en er zijn tweeërlei kinderen des verbonds.

Over de veronderstelde wedergeboorte en de tweeërlei kinderen des verbonds gaat het mij niet, maar wel om wat daar tussen staat over de belovende God en zijn beloften. In de Wachter Sions, orgaan van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland, greep redacteur L. M. P. Scholten namelijk deze woorden van de voorzitter van de Scholenbond aan om zich daarmee te keren tegen een gastles van een zekere ds. K. aan de pedagogische academie De Driestar te Gouda over de uitverkiezing. De heer Scholten schrijft in de lijn van dr. Steenblok, die het algemene welmenende aanbod van genade aan allen die het Woord horen verwerpt. In die lijn ligt ook de acte van losmaking van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland. Die acte krijgt intussen al zo'n zwaar accent, dat voor een kort geleden binnen de kring van (o.a.) deze gemeenten opgerichte nieuwe scholenbond als grondslag werd genomen de Schrift, de Drie Formulieren van Enigheid èn de genoemde acte van vrijmaking. Een scholenbond dus gebaseerd op de overtuiging dat er geen algemeen welmenend aanbod van genade is. Hoe dat te rijmen is met de Drie Formulieren ontgaat me. Hoe je zo zending en evangelisatie zou kunnen bedrijven of hoe er nog gepreekt kan worden ontgaat me ook. Maar intussen worden de woorden van ds. K. de Gier in datzelfde straatje getrokken en, als het een juiste weergave is, niet zonder reden.

Maar daar zit ik dan ook mee. Zulke discussies over het al of niet 'welgemeende' van het aanbod van genade aan allen, die het Woord horen, hebben me altijd pijn gedaan. Ik geloof dat de eer van God, van de 'belovende God', van die God die het beloofd heeft en het ook dóen zal, in het geding is. Maar ook het heil van de mens is in het geding. Hoeveel mensen hebben niet tot hun doodsnik getwijfeld of ze wel staat mochten maken op Gods beloften omdat hét niet zeker was of ze ook wel voor hen waren, of God ook hen bedoelde met de aanbieding van Zijn genade. Hoeveel mensen zijn hierover ook vandaag niet in geestelijke nood, bewust of onbewust.

Ik ben me er diep van bewust — dat zij ook gezegd — dat het de eeuwen door voor alle rechtgeaarde predikers een worsteling is geweest hoe men Gods souvereiniteit voluit zou handhaven en hoe men anderzijds toch de menselijke verantwoordelijkheid voluit kon honoreren. Dat daarbij de een wel eens wat ruimer is dan de ander is het punt niet. Ik besef ook zeer wel dat men met het aannemen van de belofte een kant kan uitgaan, waardoor de noodzaak van bekering als mede de bevinding des geloofs wordt doodgedrukt. Maar waar we ook aan zouden twijfelen — allermeest wel aan onszelf — dan toch niet aan de welmenendheid, de getrouwheid van de belovende God in Zijn aanbieding van de genade aan allen, die het Woord horen. Zijn macht is groot, Zijn trouw zal nooit vergaan. Zou de zorg om het 'heil der zielen' niet moeten dringen tot het onverkort uitroepen van die trouw? Dat geeft ergernis bij onverschilligen en schijnvromen. Het evangelie roept minstens zoveel ergernis op als de wet. Mensen, die de wet(tische prediking) koesteren, kunnen protesterend in beweging komen wanneer het evangelie hen teveel nabij wordt gebracht. Het evangelie is niet naar de mens, , het is de Joden een ergernis en de Greken een dwaasheid.

Maar er zijn mensen, die zuchten onder de vraag of het heil wel voor hen is omdat ze altijd geleerd hebben dat dat niet zeker is. Daarom kan ik niet nalaten hier af te drukken enkele gedeelten uit het prachtige boek van de gebroeders Erskine en van J. Fisher, getiteld De kennis der zaligheid, de kleine catechismus van Westminster behandeld in vraag en antwoordvorm. Dat boek geeft klare, bijbelse taal en is gestempeld door de trouw, de betrouwbaarheid van de belovende God.

Hoe zou een prediker, zonder de welmenende aanbieding van het heil aan allen 'in de rug', nog tot een gemeente kunnen zeggen: ik ben vrij van uw bloed?

Uit 'De Kennis der Zaligheid' over 'de Waarheid Gods'.

Hoe geven wij God de eer voor Zijn waarheid en getrouwheid? Door het geloof, dat verzegelt, dat God waarachtig is. Joh. 3 : 33 en Hem, Die het beloofd heeft, getrouw acht, Hebr. 11:11.

Door welke zonde wordt deze eigenschap van God het meest onteerd? Door de zonde van het ongeloof, dat God tot een leugenaar maakt, omdat ze het getuigenis, dat God van Zijn Zoon geeft, niet gelooft, 1 Joh. 5 : 10.

Welk getuigenis geeft God yan Zijn Zoon?

1 Joh. 5 : 11: En dit is de getuigenis, namelijk, dat ons God het eeuwige leven gegeven heeft; en dit leven is in Zijn Zoon'.

Aan wie wordt dit getuigenis gegeven?

Aan allen, die het Evangelie horen, als-een grond voor het geloof. Mark. 16 : 15: Gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie aan alle kreaturen'. Hand. 2 : 39: Want u komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen, die daar verre zijn, zovelen als er de Heere, onze God, toe roepen zal'.

Waaruit blijkt, dat dit getuigenis aan allen, die het Evangelie horen, gegeven wordt als de grond voor het geloof?

Als dit niet zo was, zou het onmogelijk zijn, dat ongelovigen onder het Evangelie, God tot een leugenaar konden maken. Als dit getuigenis hen niet aanging en zij niet gehouden werden het met toepassing op zichzelf te geloven, zou hun verwerpen van dit getuigenis hun zonde niet kunnen zijn, omdat 'waar geen wet is daar is ook geen overtreding', Rom. 4 : 15.

Als het getuigenis, of de belofte van een God der waardigheid aan iedere hoorder van het Evangelie gedaan wordt, is Hij in dit geval dan niet verplicht ze aan iedereen te vervullen?

Zeer zeker niet, omdat de ongelovige moedwillig de belofte verwerpt en er geen voordeel van wil hebben, Ps. 81 : 11-13.

Welke voorbeelden uit Gods Woord kunnen dit bewijzen?

De belofte van Kanaan werd zonder onderscheid aan geheel Israël, dat uit Egypte kwam gegeven. Ex. 6 : 6-8; toch konden velen van hen niet ingaan vanwege hun ongeloof, Hebr. 3 : 19; zo wordt ook de belofte van het eeuwige leven aan al de hoorders van het Evangelie gedaan; toch ontgaat velen van hen die belofte, omdat het gepredikte Woord hen geen nut deed, daar het niet met het geloof gemengd was in hen, die het hoorden, Hebr. 4:1-2.

Uit 'De Kennis der Zaligheid', over 'de Besluiten van God'.

Zijn de verborgen besluiten van God betreffende de eeuwige staat van de mensen de regel van geloof en praktijk?

Neen, maar alleen de geopenbaarde wil van God, Deut. 29 : 29.

Beperkt deze leer van persoonlijke verkiezing en verwerping niet de algemene roeping van het Evangelie?

Neen, want Christus' opdracht aan Zijn apostelen is: door de gehele wereld te gaan en het Evangelie aan alle kreaturen te prediken. Markus 16 : 15; niet zoals ze verkoren of verworpen zijn, maar zoals ze verloren zondaren zijn van Adams geslacht, Matth. 9 : 13, daarom hebben allen, die het Evangelie horen een gelijke volmacht om te geloven, 1 Joh. 3:23. 

Heeft deze leer de bedoeling de mens zorgeloos te maken in het gebruik van de middelen tot zaligheid?

Neen, omdat God ons 'tot zaligheid verkoren heeft in heiligmaking des Geestes en geloof in de waarheid', 2 Thess. 2 : 13.

Behoren we de middelen tot zaligheid dan te gebruiken zonder rekening te houden met het besluit? Als het gaat om het geloof tot verkrijging van de zaligheid onzer zielen, behoren wij niet meer acht te geven op het besluit dan wanneer het gaat om eten, drinken, kopen en verkopen of enige andere gewone handelingen uit het dagelijks leven; want 'de verborgen dingen zijn voor de Heere, onze God, maar de geopenbaarde zijn voor ons en voor onze kinderen tot in eeuwigheid', Deut. 29 : 29.

Welk gebruik behoren wij te maken van de leer der onvoorwaardelijke verkiezing?

Wij behoren hierdoor 'aangemoedigd te worden in Christus te geloven, overwegende, dat de verkiezende liefde de voornaamste der zondaren op het oog heeft, Ez. 16 : 6, dat ze niet voortvloeit uit, noch gegrond is op enige voorwaarde, die door de mensen vervuld moet worden, Rom. 9 : 11, en dat ze in zich heeft alle dingen, die tot het leven en de godzaligheid behoren, 2 Petr. 1:3.

Uit de Dordtse Leerregels

Dat er velen, door de bediening des Evangelies geroepen zijnde, niet komen en niet bekeerd worden, daarvan is de schtdd niet in het Evangelie, noch in Christus, door het Evangelie aangeboden zijnde, noch in God, die door het Evangelie roept, en zelfs ook dien Hij roept, onderscheiden gaven mededeelt; maar in degenen, die geroepen worden; van dewelken sommigen, zorgeloos zijnde, het woord des levens niet aannemen; anderen nemen het wel aan, maar niet in het binnenste huns harten, en daarom is het, dat zij, na enige kortstondige blijdschap, van het tijdelijk geloof wederom terugwijken; anderen verstikken het zaad des woords door de doornen der zorgvuldigheden en wellusten der wereld, en brengen geen vruchten voort; hetwelk onze Zaligmaker leert in de gelijkenis van het zaad, (Matth. 13).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen