Uit de Pers.

Een eeresaluut.

Met de Nieuw Amsterdam is ook Mej. O, M. E. Kuyper overgekomen. Ze kon den smaad, door Amerika onze vlag aangedaan, niet verkroppen, zoo schrgft ze in de Standaard. En het was haar goed, zich met al de „Schippers en elters" (om met Bontekoe té spreken) van onze handelsvloot in te schepen. Er waren 63 kapiteins en 1100 officieren en bemanning aan boord, voor 250 was geen plaats meer. En dan vertelt ze als volgt: „Een dag lagen wij stil aan den wal.

Donderdag 28 Maart om 4 uur des namiddags, nadat de laatste Amerikaansche officier het schip verlaten had, werden de ankers gelicht. Zoodra het schip zich in beweging zette, kwam er verandering in menig hart. Ik was blij, dat het volle zeemansgemoed, dat zich zoolang niet had kunnen uiten, nu het eindelijk de vrijheid, kreeg, op zulk een hoogstaande wijze lucht gaf aan zijn gevoelens. Een luid „Wien Neêrlandsch bloed" werd gezongen, gevolgd door menig hoera ! hoera! waarin iets trilde, dat niet onder woorden kan worden gebracht en dat mij een gevoel van een prop in de keel gaf en mijn oogen vochtig deden worden. Daarna klonk het Wilhelmus met volle tonen en nogmaals hoera! hoera!

Amerika heeft gehoord, dat lied van al die vrge, stoere zeelieden, dat lied, dat een fiere vreugde vertolktej te kunnen ontvlieden de plaats waar Holland's driekleur vernederd is geworden, waar de broodwinning honderden werd ontnomen.

Laten wij ze hoog in eere houden, dat volk van de zee, dat zich niet heeft laten ; knechten. Die heldhaftig zelfs groote sommen gouds afgeslagen hebben, en niet in dienst wilden treden bij hen, die onze vlag smaadheid hebben aangedaan.  Tot de som van 25000 dollars per jaar! is sommigen aangeboden, doch zij hebben door daden getoond, dat al de dollars van.onrecht Nederland aangedaan nooit kunnen goedmaken.

Ik breng een eeresaluut aan al de kapiteins, officieren en manschappen. Ze zijn Nederlands helden!

Ik heb dikwijls met verschillende gezagvoerders gepraat over al hetgebeuren der laatste dagen. Ik ben trotschopden Hollandschen zeeman. En voor wg henzelf 't hooren vertellen, kunnen wij niet beseffen, wat door het hart van velen dier forsche, kranige mannen gegaan is , bij het verlaten van het schip, dat hun 'ontnomen werd, hun schip, waarop zq soms meer dan twintig jaren gevaren hebben, waarmee zij gevochten hebben met de woeste golven, waarop ze de vrachten huistoe brachten over peillooze diepten der Oceanen. Hun schip is hun tweede „thuis, " De zee deelt hun liefde met moeder de vrouw.

Ge voelt dit ook, aJs ge hoort, hoe een hunner zegt: „Mijn hart is vol — ik heb mij moeten inhouden, maar ik had ér wel op los willen ranselen, toen ze mgn schip afpakten, maar dat mocht ik niet. En nu, nu voel ik — zeide hg met een eigenaardige kraak van wrevel gemengd met diepe droefheid — alsof .emand, die ik liefhad, gestorven is en in Amerika begraven ligt."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen