Met gebogen hoofd de weg terug

Hij had er zijn moeite over uitgesproken. Moest dat nou zó?

Natuurlijk, evangelisatiewerk was de roeping van de christelijke gemeente. Dat was het punt niet. Maar moest daar nou zo nodig een tent voor worden opgezet bij de kerk? En moest daar nu ook een zanggroep voor worden uitgenodigd?

Nee, het hóefde voor hem allemaal niet zo. Hij vond het maar een stuk verwatering en aanpassing aan de moderne mens die van God en Zijn Woord niet weten wil. 'Het gaat om het Woord', had hij gezegd, 'en daar hoeft verder niets bij'. De rest vond hij maar franje. En daardoor worden de mensen alleen maar misleid. Als ze daar op af komen, kunnen ze beter weg blijven.

Het was allemaal toch doorgegaan. Er verrees een tent naast de kerk. En er werd een zanggroep uitgenodigd. Jammer dat de eigen dominee er ook nog zijn medewerking aan gaf. Wat viel dat tégen van hem...

'Je moet er zelf eens heengaan', had een broeder uit de gemeente (en lid van de evangelisatiecommissie) tegen hem gezegd. 'Nooit van mijn leven', had hij geantwoord. Het had hem echter niet losgelaten. Wat deed hij zelf aan evangelisatiewerk? Sprak hij zelf met anderen over het geloof? Had hij zelf tegenover zijn collega's weleens een goed woord over de Heere Jezus gesproken?

Die avond zat hij in de tent.

Hij was er toch heengegaan. Zeer tegen zijn zin overigens. Hij had het gevoel dat hij zichzelf geweld had aangedaan... dat hij een nederlaag had geleden. Hij durfde niet om zich heen te kijken. Anderen konden hem maar beter niet zien.

Waarom hij toch gegaan was? Wel, hij was toch een trouw en meelevend lid van de gemeente en hij wilde van zijn belangstelling blijk geven.

Nee, nou zat hij zichzelf maar wat wijs te maken. Hij was gegaan omdat die broeder had gezegd: ' Je moet er zelf eens heengaan'. Hij had de uitdaging in die woorden gehoord en was die niet uit de weg gegaan. Was dat het?

Hij wist zelf eigenlijk niet waarom hij daar nu vol tegenzin in die tent zat. Hij voelde zich er helemaal niet thuis. Volgens hem zouden in zo'n tent met al die poespas nooit mensen tot bekering komen.

Het werd stil. De voorzitter van de evangelisatiecommissie heette alle aanwezigen hartelijk welkom. Hij gaf een lied op. En na een kort gebed kwam de zanggroep het podium op.

Na het eerste couplet had hij er schoon genoeg van. Hij hield het niet langer uit. Inwendig kookte hij. Resoluut stond hij op en met grote stappen liep hij naar de uitgang van de tent.

Toen hij achterin de tent gekomen was, viel zijn oog op iemand die vlakbij de tentopening zat. Helemaal op de achterste rij. Op het hoekje.

Er ging een schok door hem heen. Hij werd erdoor in zijn vaart gestuit. Hij stond stil. Als aan de grond genageld. Hij keek in de ogen van... ...zijn zoon.

Zijn zoon kwam nooit meer in de kerk. Had afscheid genomen van alles wat met de Bijbel te maken heeft. Er waren harde woorden over gevallen. Jarenlang was er een gespannen sfeer in huis. Een gesprek was niet meer mogelijk. De communicatie bestond slechts uit grommen, snauwen en zwijgen. En zodra er maar iets over het geloof gezegd werd, sloeg de vlam in de pan. Het had geen zin meer...

En nu zat hij daar. Zijn zoon! Hij kon zijn ogen haast niet geloven. Allerlei conflictsituaties ontrolden zich als in een snelle film voor de ogen. De luide woorden klonken hem nog in de oren...

Zijn zoon zat daar echt. Een ogenblik aarzelde hij nog en toen keerde hij zich langzaam om. En met gebogen hoofd ging hij terug naar zijn plaats. Die avond kwam zijn zoon tot geloof. Vader én zoon kwamen anders de tent uit dan ze er ingegaan waren.

Mensen worden op allerlei manieren door God getrokken. Iemand zei eens tegen mij dat hij niet van plan was ooit nog één voet in de kerk te zetten. Op een goede dag zag ik hem tot mijn verbazing en dankbaarheid toch onder het gehoor van het Woord zitten. Later vertelde hij me: 'Ik kón niet anders, ik móest naar de kerk. Het was alsof er een touwtje om mijn nek zat waaraan getrokken werd'.

Dat was natuurlijk het 'touwtje' van de Heilige Geest. Dat was hetzelfde touwtje als waarmee die vader en die zoon naar die tent waren getrokken.

De zoon heeft die avond veel geleerd. Hij heeft van genade leren leven. Hij heeft ontdekt wat het betekent dat het bloed van Jezus Christus van alle zonde reinigt. Die avond werd zijn leven radicaal veranderd. De vader heeft die avond ook veel geleerd. Hij heeft geleerd dat het geen verwatering en aanpassing van het Evangelie hoeft te zijn, als er bepaalde middelen of methoden gebruikt worden om rand- en buitenkerkelijken met het Evangelie te benaderen. Op het moment waarop hij zijn zoon in de ogen keek, heeft hij zich gerealiseerd: misschien is God wel met hem bezig. En daar boog hij voor. Uiteindelijk ging het hem om het heil van zijn kind.

Het is best moeilijk om als oudere of als vader en moeder te aanvaarden dat bepaalde dingen soms anders verlopen dan vroeger. Dat is zeker zo als je hoopt dat je kinderen de wegen gaan die je vertrouwd zijn en die je zelf ook gegaan bent. Maar concentreren wij ons wat die vertrouwde wegen betreft op bepaalde middelen, methoden en vormen of op het Woord?

Zouden wij - met het oog op onze kinderen, de jongeren van de gemeente en buitenstaanders - niet vaak met gebogen hoofd een weg terug hebben te gaan in de erkenning van het soevereine en veelkleurige werk van de Heilige Geest? Is er niet alle reden om God ervoor te danken dat Hij op Zijn manier mensen naar Zich toetrekt?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen