STAAT EN MAATSCHAPPIJ

LEIDERS OF GELEIDEN.
Er is geen partij, die sterker van den wil der volksmassa afhankelijk is dan de Sociaal Democratische Arbeiders Partij.
De leiding in de party gaat niet van de voormannen der Sociaal Democraten uit, doch 't revolutionair opgevoede volk geeft de marschrichting aan, die de partij te volgen heeft.
Dit is onlangs nog zoo duidelijk te Amsterdam gebleken, toen drie bekwame Socialisten in den Gemeenteraad van de hoofdstad, die bij de salariskorting van het gemeente-personeel naar eigen overtuiging handelden, het veld moesten ruimen, omdat de Partij de salariskorting niet wilde. De heeren Albarda, Vliegen en meerdere kopstukken der Partij, mochten over dit heengaan der drie raadsleden hun ongenoegen betuigen, hun stemmen gingen verloren in het gejoel der volksmassa, die het anders had besloten.
Zelfs gaat het zoover, dat, terwijl de leiders der Socialisten heel goed weten, dat de crisis, waarin ons land zich bevindt, een wereldcrisis is, waaraan de regeering niets veranderen kan, de regeering toch door de Sociaal Democraten voor de gevolgen der crisis wordt verantwoordelijk gesteld. De leiders hebben de massa te volgen. En nu is het ontstellende van onzen tijd dit, dat zij, die voorgaan, geen ruggegraat genoeg bezitten om hun volgelingen het „halt" toe te roepen.
Daardoor groeit het revolutionaire sentiment.
De leiders zijn voor niets zoo bevreesd. dan om de klandizie bij het volk te verliezen.
De revolutionairen willen niets van loonsverlaging weten. De regeering mag er niet aan denken om b.v. de rijksnormen voor den werkloozensteun te verlagen. Er is toch geld genoeg om zelfs de steunuitkeeringen te verhoogen. Wil het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Een straatdemonstratie zal de regeering wel leeren wat 't volk wil. Het heet dan, dat de regeering het op een conflict aanstuurt.
De leiders zijn de onderdanige dienaren van het proletariaat.
Intusschen lachen de Communisten over al dit gedoe der Sociaal Democraten, die toch niet het vertrouwen bezitten van de echte revolutionaire volksmassa. De Communisten weten wel, dat de revolutionaire actie, die de Sociaal Democraten ontwikkelen, hun partij ten goede komt.
Dat blijkt wel in Duitschland, waar de stemmen der Sociaal Democraten overgaan niet alleen naar de Nationaal Socialisten, die door hun revolutionair woelen een sterke partij zijn geworden, maar ook naar de Communisten.
En dit zal ook bij ons gezien worden in het volgende jaar, wanneer de verkiezingen voor de Tweede Kamer zullen worden gehouden.
Voor hen, die zich voor God Almachtig buigen, is het noodig om zich terdege van deze dingen rekenschap te geven en daarbij te letten op de teekenen der tijden, die veel tot ons te zeggen hebben.
Het groote kwaad van onzen tijd is het losweken van het leven van het gezag van Gods Woord.
Dat Woord alleen kan ons den juisten weg aangeven, waarop ons volk heeft te wandelen en waarnaar het zijn leven heeft te richten.

ZIJN DE DAGEN DER VERVOLGING VOORBIJ ?
Dezer dagen schreef De Rotterdammer :
De ouderen onder ons herinneren zich nog wel, hoe ze soms gescholden werden als ze ter kerk gingen, of hoe de kinderen, die het voorrecht hadden een Christelijke School te bezoeken, werden gemolesteerd.
Die tijden zijn, Gode zij dank, voorbij. De kentering is gekomen. Ongestoord gaan wij op naar onze bedehuizen; alleen onbezonnen baldadigheid bezondigt zich nog een enkele maal aan onze schoolgebouwen, doch niemand neemt het in bescherming.
De dagen der vervolging zijn voorbij. Zou het waar zijn ? Laat de beschaving het niet meer toe ? Of blijft wellicht toch de oude vijandschap en zal zij zich nimmer in wisselende gedaante openbaren ? Werpt zij zich nu op de Kerk, dan op de School, straks op het sociale leven ?
De voorbeelden van het laatste zijn er reeds. De uitdrukking „rood of geen brood" kreeg menigmaal inhoud en kracht.
In tijden van revolutionaire woelingen moeten de Christen-arbeiders het vaak ontgelden.
Het terrorisme neemt toe. Zelfs de Sociaal Democraten klagen er over; al dienen zij te bedenken, dat hun opvoeding er toe moest leiden.
Voor ons ligt een brief van een vader, gericht tot het hoofd van een Christelijke School in Amsterdam.
De schrijver bekleedt 'n leidende functie in een bedrijf, waarin gestaakt wordt (of werd). Er werkt hoofdzakelijk vrouwelijk personeel.
Wat is het gevolg ? Dat de man en zijn huisgenooten niet onbeschermd op straat kunnen komen. Ze worden gemo­lesteerd en geplaagd, mishandeld, als 't niet belet wordt. Het blijft niet bij hinderlijk volgen, maar het is zoo erg, dat de man zijn kinderen bij familie moest brengen, omdat ze thuis niet veilig waren.
Een kind kon de school niet bezoeken. Dat deelt de vader aan het hoofd mee en hij vraagt tevens verlof voor nog enkele dagen. Want hij mag zijn kind er niet aan wagen.
Is dat niet verschrikkelijk in ons vrije Nederland ? Zóó leiden Communisten een staking. Ze pogen door mishandeling van onschuldigen hun strijd te winnen.
Wat kan de vader anders doen, dan zijn kinderen thuis te houden ? Doch hoe moet het hoofd der school dit verzuim melden ? Ieder voelt hoe hier een conflict van plichten ontstaat, waarin men vastraakt.
Maar ieder voelt oók, dat hier de haat werkt, de onbeteugelde vijandigheid. En de politie kan nu eenmaal alles niet voorkomen en beletten. Zij kan ingrijpen, als het vaak te laat is.
Maar bedenkelijk wordt zoo de toestand wel.
Inderdaad, het gaat weer aan op de vervolgingen.
Laat ons volk wakker zijn en toezien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen