Negentig jaar en... nog fit [3]

In voorgaande artikelen is duidelijk gemaakt dat jeugdwerk niet hetzelfde is als catechese. Catechese mag de leerschool van de kerk zijn. Jeugdwerk richt zich op de levensterreinen waarop jongeren zich bewegen. De vragen die zich dan voordoen mogen dan besproken worden. Om elkaar te bemoedigen, maar ook om toegerust te worden.
In de vorige bijdrage is aangetoond dat die toerusting in al die negentig jaren aanwezig is geweest. Ook in het huidige beleid van de HGJB komt tot uiting dat we jongeren willen toerusten voor het leven (citaat van ds. H. Veldhuizen in een van de advertenties voor werving van donateurs). Om dat nu heel kort te duiden zeggen we dat we jongeren 'weerbaar' willen maken. Maar dreigt het gevaar dan niet dat je zo gericht bent op de vragen van jongeren in dit leven, dat je niet toekomt aan de persoonlijke heilsvragen van jongeren? Dat gevaar dreigt wanneer we het geestelijke heil en het welzijn hier en nu bezien als aparte terreinen. Binnen de HGJB zijn we van mening dat de persoonlijke heilsvragen alles te maken hebben met de identiteitsvragen van jongeren. Jongeren in de groei houden zich bewust of onbewust bezig met de vraag: Wie ben ik? Ook geestelijk gezien is dit een cruciale vraag. Wie ben ik? Ben ik van mezelf? Ben ik van onze Heere Jezus Christus?
Wie ben ik als christen in de wereld van vandaag?
Wie bezig is met de persoonlijke identiteitsvragen of met de maatschappelijke vragen van jongeren, komt terecht bij de vraag van de Heidelbergse Catechismus, vraag en antwoord 1. Troost, houvast hebben, niet meer van jezelf te hoeven zijn, werkt door in het leven van elke dag.
Dat duiden we dan gemakshalve met het woord 'weerbaar'. Bij de evaluatie van onze werkzaamheden vragen we ons af: Heeft het meegeholpen jongeren weerbaar te maken? Hebben jongeren 'bagage' meegekregen in 'hun rugzak'? Op welke wijze dan?
Wanneer jongeren enigszins weerbaar zijn, hebben ze ontdekt dat ze leven voor Gods aangezicht, dat Hij recht heeft op hun leven en dat staande midden in de samenleving van vandaag. Ze hebben geleerd te vertellen waarom en wat ze geloven, waarom ze een keus maken zoals ze die maken. Ze hebben ook geleerd dat op een eenvoudige en sympathieke manier te vertellen. Op die manier lukt het hun met niet-christelijke medemensen te communiceren. Weerbare jongeren hebben geleerd hun hart rein te bewaren en tegelijk vuile handen te maken in deze wereld. Vuile handen maken om anderen te helpen, om op te komen voor de zwakken in de samenleving en mensen die in de knel geraakt zijn, om te strijden voor recht en gerechtigheid. Zo proberen we binnen het HGJB-werk van nu die lijnen (de relatie met God én de relatie met de wereld om ons heen) bij elkaar te houden en te laten kruisen. Op deze wijze blijkt telkens dat het HGJB-werk zeer relevant is voor jongeren: voor hun persoonlijke ontwikkeling én voor hun staan in de samenleving. En... dat houdt je als 'negentigjarige' fit!

N. BELO, DIRECTEUR HGJB

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen