DE HOFNAR VAN GELRE

   Hierop heffen enkelen hun kroezen omhoog en zingen, als om alle ernstige en sombere gedachten te verdrijven, 't welbekende liedje:

„Nog een glacie Na de gracie
Naar de les van Bonifacie !"

   De pater Cellarius is terstond bereid om aan dit verzoek te voldoen, temeer, daar hij ziet dat de prior over de moedwil der zangers maar glimlachend het hoofd schudt.
   Bernardus staat ontzet over dit toppunt van goddeloosheid. Heilige toorn doet zijn geelbleek gezicht rood worden; de aderen op zijn voorhoofd zwellen, en met schrijnende stem, nu inderdaad als een boetgezant, roept hij : „Vreselijk! Vreselijk! Wacharme! Zou God zich zó laten bespotten!? "
   Daarop ijlt hij als een waanzinnige de zaal uit. Hij voelt zich een schuldige, medeplichtig met heri daar! Voelt zich als voortgejaagd door Gods toorn, als voortgezweept door de roede des Almachtigen Voelt zich door een benauwing van bovenaardse angst aangegrepen tussen deze muren van vervloeking. Voelt ...........................

Maar voort jaagt hij .................. voort.....................

   Hol en als sarrend klinkt zijn wilde stap in de gangen op 't Is af er achter hem gelachen wordt, of hij boze geesten om zich heen voelt, die spotten, en hem vloeken.
   Zo komt hij hijgend en benauwd, en zwetend als een afgebeuld karrepaard, aan de voorpoort.
   Bij het fletse schijnsel van een ongesnoten ongelkaars, die in een nis staat te flikkeren, ziet hij even als schuw, doch ook spottend op naar dat schrift aan de overzijde, die bekende uitspraak van de heilige Bernardus, zijn naam genoot. Hoe menigmaal heeft hij dat prachtige Gothische schrift niet gelezen en dat Latijn bij zichzelf vertaald:
 
„Het is goed hier te zijn ;
Want de mens leeft hier reiner ;
Hij rust veiliger ; Hij valt zeldzamer ;
Hij staat gemakkelijker weer op ;
Hij wandelt voorzichtiger ;
Hij sterft met groter betrouwen;
Hij wordt spoediger gereinigd ;
Hij verwerft overvloediger loon".

   „Lacy! Neen, neen, dat 's alles onwaar­heid!" mompelt hij gejaagd, nog eens een vluchtige blik op deze lofrede werpend. Zó is het niet! Hier — geen rust; althans niet voor mij!"
   Haastig opent hij de poort en komt buiten. Als de zware deur achter hem dichtvalt, is het hern of hij voorgoed met zijn kloosterbroeders en het kloosterleven gebroken heeft. Waarheen thans? Plotseling gaat hem een licht op. O ja, dat, 't is waar ook: alsof 't zo moest wezen!
   Deze morgen heeft het zoontje van de waard uit „De Blauwe Hen", een neefje van broeder Bernulf, hem een briefje in de hand gestopt, waarin niets anders stond, dan dat „een goed vriend" hem verzocht zo spoedig mogelijk in de taveerne op de Grote Markt te komen, teneinde gewichtige zaken te horen. Met verontwaardiging heeft hij het libelletje verscheurd en de snippers weggeworpen, in de mening dat de een of andere spotboef met hem een grap wilde uithalen; want wie toch zou hem, de arme, jonge monnik, over zaken van enig belang hebben te spreken? Bovendien, had hij niet de wereld vaarwel gezegd, om voor immer voor de Hemel te leven? En zo men hem wilde spreken, waarom dan niet in het klooster?

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen