Geheimenis en teken

Elk hoofdstukje in dit boek begint met een korte bijbelstudie, waarna twaalf thema’s besproken worden. Het start met het indrukwekkende levensverhaal van een Messiasbelijdende Jood, Asaf Pelled, verzorgd door P.J. Vergunst. Asaf, die geboren is in een kibboets, maar nu in Nederland woont, bevraagt ons christenen waar onze pijn is omdat de oudste zoon uit de gelijkenis nog steeds niet binnen is.

Israëls verkiezing

Ds. E. van den Noort staat stil bij de verkiezing van Israël. Aan de hand van Romeinen 11 passeren waardevolle opmerkingen over de vraag of de verkiezing van Israël nog steeds van kracht is. Ds. J.J. ten Brinke gaat daarna vanuit Jeremia 13 in op het verbond met Israël, dat God, ook dwars door het oordeel heen, in stand houdt. Dat verbond is aan de ene kant uniek, maar niet exclusief.

In het volgende hoofdstuk neemt ds. N.M. Tramper ons via een ‘meditatieve leesoefening’ en de rabbijnse traditie mee naar enkele teksten uit het boek Genesis, over de belofte aan Israël om tot zegen te zijn voor de volken. Helaas verwerpen de volken die zegen, waardoor Gods verkiezing onnoemelijk veel lijden voor Zijn volk met zich meebracht. Maar God focuste Zijn heilsplan op één Mens, Die Hij verkoos: het Licht voor de volken, de Knecht van de Heere.

Smaddertje

Ds. C.J. Overeem laat overtuigend zien dat een onterechte uitleg van bepaalde teksten nogal eens heeft bijgedragen aan de zogenaamde vervangingstheologie, met alle kwalijke gevolgen van dien. Uiteraard kon het ‘tot jaloersheid verwekken’ ook niet achterblijven. Ds. J. Snaterse wijst er terecht op dat we onze kerkhistorie hierin niet meehebben. In het verleden werd er – vanuit oprechte bewogenheid om hen niet verloren te laten gaan – wel zending bedreven onder de Joden. Na de Tweede Wereldoorlog kwam de kerk echter tot de nodige bezinning. Maar volgens rabbijn Binyomin Jacobs zit er nog steeds wel eens een ‘smaddertje onder het gras’. Het woord ‘smadden’ betekent ‘bekeren’.

Houdbaarheidsdatum

Aan de hand van het lied van Mozes uit Deuteronomium 32 wijst ds. Snaterse ons erop dat de Heere Zijn volk uiteindelijk jaloers zal maken. Maar zijn opmerking dat ‘tot jaloersheid verwekken’ daarom geen roeping van de kerk zou zijn, wordt mijns ziens terecht later in het boek niet overgenomen.

Achtereenvolgens gaat ds. D. Hoolwerf in op de voorrang en het voorrecht van Israël. Hij stelt dat dit onderscheid in de komst van Jezus niet is opgeheven. Ze zijn wel beide één in Christus, maar in die eenheid wordt het onderscheid niet opgeheven. Met het beeld van de olijfboom verduidelijkt hij dat het onderscheid zowel binnen, als óók (dit woordje wordt gemist op pagina 88 halverwege) buiten de gemeente blijft bestaan. Terecht wordt opgemerkt dat de wilde takken in Romeinen 11:17 niet geënt zijn ‘in hun plaats’, maar ‘tussen hen in’.

Hoofdstuk 8, ‘Wonen in het beloofde land: gave en opgave’, van drs. Albert Groothedde, heb ik met veel instemming gelezen. Mooi dat ook ingegaan wordt op de houdbaarheidsdatum van de landbelofte en op de vraag in hoeverre de stichting van de staat Israël in 1948 een werk van God was. Hopelijk klopt de bewering van de auteur dat de bonders momenteel over het algemeen goed uit de voeten kunnen met de gedegen synodale handreiking van de Nederlandse Hervormde Kerk uit 1970. Persoonlijk ben ik er niet helemaal gerust op. Helaas denk ik dat hij gelijk heeft als hij opmerkt dat in veel andere sectoren van de Protestantse Kerk veelal het bijbelse spreken van ‘Israël, volk, land en staat’ intussen is ingeruild voor een kleurloze, of soms ronduit kritische visie op de staat Israël. We zijn gewaarschuwd.

Joodse feesten imiteren

Het hoofdstuk van ds. P.G.I. van den Berg over Israëls invloed op de kerk kwam bij mij wat inconsequent over. Aan de ene kant houdt hij een vurig pleidooi voor de herwaardering van de Joodse traditie zoals die nog leefde bij de eerste christenen. Bij hen zag je nog een brede invloed van de Thora op het leven. Velen waren ‘ijveraars voor de wet’. Met geen woord wordt gerept over Paulus’ waarschuwing tegen de invloed van de zogenaamde judaïsten in de christelijke gemeente. Aan de andere kant acht ds. Van den Berg het echter niet realistisch en nodig om die Joodse traditie vervolgens in de kerk in te voeren. Dat geldt volgens hem ook voor de Joodse feesten, want die zijn door Christus vervuld. ‘We hoeven en moeten het Joodse volk niet gaan imiteren’, aldus de auteur. Ik vraag me ook af of je het hard kunt maken dat er geen enkele bijbelse basis is voor de invoering van de zondag in de plaats van de sabbat. Dan is onze zondagsviering wel heel ketters.

Dr. C.P. de Boer gaat in op Israël en Gods Koninkrijk. Het herstel van het Koninkrijk aan Israël breekt volgens hem aan als het Evangelie terugkeert naar Jeruzalem. Die beweging laat echter nog op zich wachten.

Toekomst

Met veel instemming las ik de bijdrage van ds. G.H. Molenaar over de toekomst van Israël. Wat een toekomst gaan de ‘volheid van de heidenen’ en ‘heel Israël’ uit Romeinen 11 tegemoet. Waardevol vond ik ook de oproep van ds. J.C. Schuurman om in het gebed voor Israël niet in algemeenheden te blijven steken. Voor voorgangers, die steeds weer de voorbeden hebben te verzorgen, een leerzaam hoofdstuk met concrete aandachtspunten. Het geheel wordt afgesloten met een indringende bijdrage van P.J. Vergunst over Israël als geheimenis, musterion, maar ook als teken.

Het mag duidelijk zijn dat ik deze bundel, ondanks de enkele doublures en de paar kritische opmerkingen, allerhartelijkst aanbeveel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen