Bezoek

Het is bijzonder dat sommige herinneringen je haarscherp bijblijven, terwijl je andere helemaal vergeet. De laatste tijd denk ik regelmatig terug aan bezoekjes die we brachten bij een oude tante. Ze was ruim in de tachtig, had een hersenbloeding gekregen en kon niet meer thuis wonen. Ze verhuisde naar een verpleeghuis, zo’n twintig kilometer verderop. Ik was een jaar of acht.

Er waren de glazen deuren, de beige linoleumvloer, de lift naar boven. Het rook er naar een mengeling van schoonmaakmiddelen en de geur van oude mensen. De gordijnen waren gelig. De vensterbank was plakkerig van een vergeten glas of een bloemenvaas met vuil water. De oude tante had een plek op een vierpersoonskamer, rechts in de hoek. Tegenover haar een mevrouw die veel op bed lag en regelmatig geluiden maakte. Een beetje eng vond ik dat. Tante zat vaak aan een tafeltje in haar rolstoel.

We namen haar mee haar kamer uit en gingen naar de gezamenlijke huiskamer. Er was er nog zo één, een eindje verder op de gang. Daar zaten vaak meerdere mensen, starend naar het testbeeld van de tv. In mijn herinnering was er niemand die een zender opzocht waar wel beeld was. Met een spraakzame dame, ook in een rolstoel, maakten we wel eens een wandeling buiten. Dat was best aardig vertier, vonden mijn broers en ik. Verder verkenden we het gebouw, ontdekten we de verbindingsgang met het naastgelegen ziekenhuis en wisten we precies in welke wachtkamer er een leesmap lag met populaire tijdschriften. Wij vermaakten ons wel.

Het was een wereld die zo ver afstond van het gewone leven. Oud zijn leek me moeilijk en niet fijn. Maar mijn herinnering is veranderd. Deze tante had geen kinderen, haar vier neven maakten een bezoekrooster voor elke dag. Dat hielden ze jaren vol. Was mijn vader in het weekend aan de beurt, dan gingen we met z’n allen.

We zijn inmiddels decennia verder. Er is veel verbeterd in verpleeghuizen: eenpersoonskamers, meer sfeer en privacy. Maar menselijke aandacht is iets anders. En opeens kijk ik terug met andere ogen. Misschien brachten we toch wel iets van troost in wat ik toen zo troosteloos vond.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen