In de schaduw van de islam

Jullie waren de eerste GZB’ers die uitgezonden werden naar Bosnië-Herzegovina. Hoe zijn jullie daar terechtgekomen?

‘Na een periode van januari 1992 tot half 1998 als zendingswerkers naar Kenia uitgezonden te zijn geweest, hielden wij altijd het verlangen om nog een keer uitgezonden te worden. We wilden echter eerst onze kinderen de gelegenheid geven om te studeren en na hun studie werk te vinden. Daarna kwam er een fase in ons leven waarin er voor Marja een taak was weggelegd om intensieve mantelzorg op te pakken voor haar ouders.

Na deze periode hebben we de stap gezet om te informeren bij de GZB naar mogelijkheden voor een tweede uitzending.’

Wonderlijk

‘Tijdens het sollicitatietraject kwamen verschillende dingen wonderlijk bij elkaar die ons in Bosnië en Herzegovina brachten. In een van de gesprekken werd gevraagd: ‘Wat zie je voor je als zendingswerker?’

We vertelden over een voorganger van een kleine protestantse gemeente in BiH, die Adré jaarlijks bezocht namens Stichting Hulp Oost-Europa. Deze man was ontmoedigd, omdat de kerken steeds kleiner werden en hij zo weinig mensen tot geloof zag komen. Adré gaf aan dat deze situatie zijn hart had geraakt en hem bezighield, en dat hij daar wel bemoedigend en toerustend aanwezig zou willen zijn. Ons verhaal over BiH viel samen met een verzoek dat drie weken daarvoor bij de GZB was binnengekomen: een onderzoek om zendingswerkers daarheen te zenden; hoe wonderlijk!

Zo kwam voor de GZB van twee kanten Bosnië-Herzegovina in beeld: door een verzoek vanuit de regio en de genoemde ervaringen in BiH. Na verder onderzoek is besloten om ons uit te zenden.’

Kunnen jullie aangeven wat de kern van jullie taak was?

‘In eerste instantie werden we lid van een gemeente om het kerkelijk leven en de cultuur meer te leren kennen. In de tweede plaats hadden we als taak om te pionieren door bezoeken af te leggen aan andere gemeenten. We mochten daarnaast de protestantse beweging enigszins in kaart brengen en kerkleiders leren kennen en aan hun vragen waar ze mee geholpen zouden kunnen worden in toerusting en met het oog op de uitbreiding van hun kleine gemeenten. We spreken dan over 400 à 500 protestantse christenen in dertig gemeenten, verspreid over het hele land (2,8 miljoen mensen).’

Hoe kijken jullie naar de identiteit van de kerk in Bosnië?

‘Tijdens onze bezoeken aan diverse gemeenten viel het ons op dat de lokale kerkleiders allemaal een sterk roepingsbesef hebben. De meesten van hen zijn tot geloof gekomen rond de oorlog van 1992-1995. Bijna allemaal hebben ze een bijzonder getuigenis over een leven ver bij God vandaan, tot een overgave aan Zijn roeping. Voor de meesten van hen werd de persoon van wie ze het Evangelie voor het eerst hoorden, ook de persoon die hen verder tot Jezus heeft geleid. Die persoonlijke toerusting in discipelschap is bepalend geweest voor de positie die nu wordt ingenomen in de kerkelijke situatie. We spreken over de eerste generatie protestantse gelovigen, die leidinggeeft aan een kleine groep gelovigen of zelf een kerk stichtte.’

Opwekking

‘De theologische achtergrond kun je best divers noemen. In gesprekken met verschillende kerkelijke leiders was nogal eens de verrassing merkbaar dat wij als GZB-zendingswerkers vanuit een volkskerk uit Nederland ons werk kwamen doen. Hun ervaringen in hun ‘grote kerken’ (rooms-katholiek en Servisch-Orthodox) waren niet altijd positief. Dat geldt ook voor de houding van die kerken tegenover de protestantse beweging.

Het is mooi hoe we elkaar altijd vonden in onze diepste identiteit, namelijk het ‘van Christus zijn’. Zo ontdooiden contacten en kwamen gesprekken op een ander niveau terecht. De herkenning in Hem gaf de ruimte om gezamenlijk voor de kerk te bidden; te bidden voor een opwekking zoals die er was tot tien jaar na de oorlog.’

Leeft de kerk in de schaduw van een dominantere islam?

‘Onze gemeente in Tuzla leeft zeker in de schaduw van een dominante islam. Er zijn bijvoorbeeld veel moskeeën. Je religie bepaalt je etniciteit en andersom. In andere steden is de Servisch-Orthodoxe Kerk dominant en in het zuidwesten van het land is dat de Rooms-Katholieke Kerk.

De ervaring van de oorlog maakt dat in een stad als Tuzla de protestantse kerken terughoudend zijn geworden in het openlijk evangeliseren. Vaak kregen we de vraag waar we vandaan kwamen en wat ons in BiH had gebracht. Het gaf ruimte om te vertellen dat we verbonden zijn met een baptistenkerk. De reactie was dan: ‘Heel goed, we hebben allemaal dezelfde God en geloof is erg belangrijk. We moeten als een goed mens leven.’ Deze reactie kan geïnterpreteerd worden als: ‘Prima dat jij baptist bent, maar we praten er niet meer over; klaar.’ Intussen wordt de protestantse beweging in het rijtje sekten geplaatst, naast Jehova’s getuigen en mormonen.’

In hoeverre heeft deze nieuwe uitzending jullie leven verrijkt?

‘Het was een voorrecht om getuigenissen te horen van broeders en zusters die in een andere cultuur en context, God persoonlijk hebben leren kennen. God gaat Zijn soevereine en wonderlijke weg in het uitbreiden van Zijn Koninkrijk. Je gaat meer relativeren. Je krijgt iets mee van Gods wereldkerk in haar veelkleurigheid. Deze uitzending heeft ons – meer dan de periode in Kenia – leren zien dat we alleen maar hoeven te zaaien. Zendingswerk is Gods werk en dat geeft ontspanning. Wat je overhoudt, is bidden en wachten; hoewel wachten misschien wel het moeilijkste is voor ons.

Terugkijkend kunnen we zeggen dat er meer plaats en tijd is gekomen voor gebed: voor allerlei mensen die we ontmoet hebben, voor hen die naast ons woonden. Dat proberen we vast te houden in Nederland.’

Reageer eens op deze uitspraak: ‘Gebed is onder ons onderschat als dragende grond onder zendingswerk.’

‘Gebed geeft kracht om vol te houden. We merkten dat er individueel werd gebeden voor het zendingswerk. In onze achterban kregen meer dan 200 mensen wekelijks een concreet gebedspunt aangereikt. In Bosnië-Herzegovina werden het afgelopen jaar maandelijks gebedsdagen gehouden. Of het een vast onderdeel van het gebed in onze erediensten is? Dat zou weleens een aandachtspunt kunnen zijn. In de tijd waarin we nu leven, met alles wat gaande is in de wereld, merken we dat er meer gesproken wordt over de wederkomst. Zou het gebed voor zending en evangelisatie dan niet geïntensiveerd moeten worden in de gemeente van Christus, om iedereen het goede nieuws van redding te vertellen?’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen