Liefde-mensen in Antakya

Meer dan 50.000 doden, weggevaagde stadswijken en het historische centrum van Antakya, het vroegere Antiochië, is volledig verwoest. Talloze daklozen, ontheemde en zwaar getraumatiseerde mensen die alles kwijt zijn. Hulp van overheidswege komt heel langzaam op gang. ‘Er is de periode voor de aardbeving en de periode erna’, zo klinkt het uit de mond van mijn Turkse gesprekspartners in Antakya.

Opmerkelijk genoeg zijn het juist de kleine christelijke gemeenten uit Ankara, Istanbul, Izmir en andere kleinere plaatsen die te hulp schieten met voedsel, dekens, schoon drinkwater, kleding en helpen met onderdak. Met een luisterend oor en een arm om de schouder zijn ze troostend nabij in de nood en het verdriet van de ander. Ze helpen waar geen helper is. Relatief klein in omvang, zijn ze toch veelbetekenend.

Getraumatiseerd

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. In de stad ligt nog overal puin, mensen zijn gehuisvest in een soort containerwoningen of vertrokken naar familieleden elders in het land. Hier en daar vindt nieuwbouw plaats. Bij de huizen die zijn blijven staan, staat vaak een tent in de tuin. De bewoners durven ’s nachts niet in hun eigen huis te slapen: de angst voor een nieuwe beving zit er nog te diep in. Veel mensen zijn getraumatiseerd. Het geheel biedt een troosteloze indruk.

Hier gebeurt wat

In deze context is de kleine christelijke gemeente van Antiochië actief. ‘Voor de aardbeving waren we een kleine gemeente met op zondag ongeveer 25 mensen in de kerk, nu zijn het er meer dan 125’, vertelt de voorganger, ‘en iedere zondag zijn het er meer.’ Dat hij niet overdrijft, zie ik met eigen ogen de volgende zondag: het kleine gebouwtje puilt uit, er moeten zelfs stoelen bij gezet worden. Er wordt uit volle borst gezongen, vurig gebeden en de Bijbel gaat open: ‘Hierin is de liefde, niet dat wij God hebben lief gekregen, maar dat Hij ons liefhad en Zijn Zoon zond als verzoening voor onze zonden’ en ‘Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.’ Je proeft: hier gebeurt wat, hier wordt gezaaid. Hier wordt niet alleen hulp, maar ook Hoop geboden.

Harten geopend

Het overgrote gedeelte van de mensen in de kerk is nog moslim, zo vertelt de voorganger. Zijn vrouw en hijzelf zijn al vele jaren geleden tot geloof gekomen en zijn nu volgelingen van Jezus. ‘Jarenlang hebben we hiervoor gebeden, maar de grond was hard en we zagen nauwelijks vrucht. Dwars door de verschrikkelijke aardbeving heen is alles anders geworden: de aarde heeft zich geopend en nu worden de harten van de mensen geopend. We doen wat onze hand vindt om te doen om te helpen en we willen er zijn voor de vele slachtoffers. We kunnen niet alles, maar het belangrijkste is toch liefde geven en de mensen naar Jezus brengen. Hij alleen kan echt redding en uitkomst geven.’

Ik hoor dat de christenen in Antakya door moslims ‘liefde-mensen’ worden genoemd. Veelbetekenend dat juist hier, in Antiochië, 2000 jaar geleden de discipelen van Jezus voor het eerst christenen werden genoemd. Bemoedigend en hoopgevend ook dat een kerk die bijna verdwenen was, weer tot bloei komt – dwars door een diepe crisis heen.

Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid. De Opgestane leeft en Zijn Geest waait nog steeds waarheen Hij wil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen