Vriend van de synagoge

Voor mij lag deze weg lange tijd niet voor de hand. Ik ben opgegroeid met de vervangingstheologie en Israël was niet zo relevant. Dat dacht ik tenminste. Toen ik na de middelbare school een klein jaar in Nes Ammim in Israël woonde en tijdens een weekend in Jeruzalem verbleef, veranderde dat beeld drastisch.

Op een nazomerse vrijdagmiddag zat ik op een bankje dat uitkeek op de (toen nog) verwoeste Hurva-synagoge in het Joodse deel van de oude stad. Voor mijn ogen zag ik een vredig tafereel: jonge moeders met kinderwagens. Kleine jongens voetbalden en op andere bankjes rond het plein zaten senioren met een stok, omdat ze niet meer zo goed ter been waren. Plotseling trof het mij: Ik zie hier Zacharia 8 voor mijn ogen werkelijkheid worden. God heeft Zijn volk niet verstoten. Gods beloften zijn nog altijd geldig. Voor mij vormt deze ontdekking in Jeruzalem een van de grondtonen in mijn leven.

Leerhuis

Jaren later kreeg ik de kans om deel uit te maken van het leerhuis van rabbijn Raphael Evers in Amsterdam. Nooit zal ik vergeten hoe zijn moeder, Bloeme Evers, vertelde over haar tijd in Auschwitz. Hoe ze daar een profetische droom kreeg over haar bevrijding, een droom die daadwerkelijk is uitgekomen. Het was indrukwekkend hoe God sprak en om haar daarover te horen vertellen, met het getatoeëerde persoonsnummer zichtbaar op haar arm. Dit leerhuis vormde voor mij de inspiratie om dichter

Dit leerhuis vormde voor mij de inspiratie om dichter bij huis in Amersfoort een leerhuis te starten onder leiding van de plaatselijke rabbijn Shimon Evers. Ik had gemerkt dat we als christenen iets van Joden te leren hebben, iets over de God van Israël, Die in Christus ook onze Vader is. Door de jaren heen ontwikkelde zich een vertrouwensband met de familie Evers en met leden van de Joodse gemeenschap. Het meevieren met de Joodse feesten als Jom Kipoer en het Loofhuttenfeest ervaar ik als heel verrijkend. Het helpt mij om als predikant uit te leggen wat de betekenis van de bijbelse feesten is voor Israël en voor ons christenen.

Roeping

Toen mij de vraag werd gesteld of ik voorzitter zou willen worden van de stichting Vrienden van Synagoge Amersfoort ervoer ik dat als een roeping. Als bestuur proberen we onze achterban en de inwoners van Amersfoort ervan bewust te maken hoe bijzonder het is dat er in Amersfoort een levendige Joodse gemeente is. Tegelijk is die gemeente ook kwetsbaar en soms – zeker na 7 oktober vorig jaar – erg bang voor het oplaaiende antisemitisme: ‘Hebben we hier nog wel een toekomst?’

Altijd weer vind ik het mooi om hen te mogen bemoedigen. Soms doe ik dat door er gewoon te zijn en naar hen te luisteren. Soms gebeurt het ook concreet door materiële steun of door de organisatie van activiteiten die ik dan graag afsluit met: ‘Jullie hebben vrienden, vrienden van de synagoge!’

Synagoge Amersfoort

Ds. W.T. Koelewijn uit Bergschenhoek is voorzitter van de stichting Vrienden van Synagoge Amersfoort. Voor een hervormde predikant is dit niet direct een voor de hand liggende functie. Desgevraagd licht hij toe waarom hij ‘ja’ zei, toen hem gevraagd werd om zich op deze manier met het jodendom te verbinden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen