MEDITATIE

In de leerschool van Christus gaat het net als in de school des dagelijkschen levens en deze is weer niet anders dan de school, waar we in onze jeugd onderwezen werden. Wie daar hardleersch bleek, moet ook in de maatschappij dikwijls veel leergeld geven en wie hier door het impulsieve van zijn karakter zich zelf vaak in moeite brengt, zal in de school van Christus de waarheid ervaren van het woord: „dat wij door vele verdrukkingen moeten ingaan in het Koninkrijk Gods." En zooals het er nu maar op aankomt hetgeen we in vaak harde leerschool geleerd hebben voor het vervolg in praktijk te brengen, zoo is ook de eisch tot beoefening van hetgeen in de leerschool van Christus door den H. Geest geleerd wordt, onafwijsbaar. Dat is ook de bedoeling van Petrus, wanneer hij in ons teksthoofdstuk de huisknechten vermaant door het verdragen van ten onrechte geleden leed, in de voetstappen, van Christus te wandelen en aldus te toonen, dat zij genade bij God gevonden hebben. En nu mogen de sociale verhoudingen zich sindsdien in menig opzicht gewijzigd hebben, nog altijd komt het voor dat iemand, die weldoet, daarover lijdt.
Hoe we ons daaronder houden — of we opstuiven dan wel mokkend blijven wrokken over het aangedane onrecht, al naar onzen aard, dan dat we ons zelf verloochenende, om des gewetens wil voor God zwarigheid verdragen — zie dat hangt er nu maar van af hoe onze verhouding is tegenover Jezus: of we wandelen in de voetstappen van Hem die, als Hij gescholden werd, niet wederschold en als Hij leed, niet dreigde.
Wat dunkt u van den Christus? Het antwoord op die vraag vergt geen breedvoerige belijdenis allereerst over Zijn persoon en Zijn werk, geen diepzinnig getuigenis over Zijn ambten en staten vervolgens, immers uit kracht van opvoeding en onderwijs zou uw antwoord dan onberispelijk kunnen zijn, geheel conform de belijdenis onzer gereformeerde vaderen, terwijl ge door handel en wandel u zoudt kunnen openbaren als dwalende schapen, nog niet bekeerd tot den Herder en Opziener uwer zielen.
De persoonlijke verhouding tot Christus, daarop komt het voor een ieder mensch toch maar aan, of we in Hem hebben leeren kennen den schuldovernemenden Borg, die voor ons geleden heeft, die zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout; opdat wij, der zonden afgestorven zijnde, der gerechtigheid leven zouden.
De apostel Petrus is ons zulk een sprekend bewijs van wat wederbarende en hartveranderende genade vermag tot stand te brengen. Wat zal het voor dien vurigen, door dadendrang bezielden man een oogenschijnlijk onmogelijke zaak geweest zijn: zichzelf te verloochenen en zijn kruis op zich te nemen, Jezus volgende. Wat een zielesmart zal hij niet doorstaan moeten hebben in een weg van ontdekking aan eigen machteloosheid eer hij met David kon getuigen: door Uw verootmoedigen hebt Gij mij groot gemaakt, — eer ook hij vrede gevonden had door het bloed des kruises! Het kruis is immers voor niemand aannemelijk en begeerlijk als de weg tot de kroon! Maar God, die door verkiezende genade bewogen, hem in aanraking gebracht had met Jezus, — Hij had, door het wonder der wedergeboorte, zijn hart vernieuwd en nieuwe begeerten waren in hem gewekt, zooals nieuwe inzichten hem gewerden door de werking des H. Geestes. Waar hij eertijds een afkeer van had, dat prees hij nu aan als het eenige middel tot die heiligmaking, zonder welke niemand God zien zal. Door het geloof in Jezus als den eenigen Zaligmaker, die — zelf zonder zonde — voor de Zijnen geleden had, die de helsche pijnen verduurd had van den eeuwigen dood om voor zondaren het eeuwige leven te verwerven, — door dat geloof, dat een kracht Gods is tot zaligheid, kan Petrus nu, ziende op het voorbeeld dat Hij, de Opperste Leidsman en Voleinder des geloofs, den Zijnen nagelaten heeft, in Zijne voetstappen volgen in den weg van zelfverloochening en dooding van het vleesch.
Is dat geloof ook het onze? Door genade? Want genade is het, vrije, verkiezende genade Gods, wanneer een van nature op zelfbehoud bedachte mensch zóó verbrijzeld wordt, dat ge ais een dood-en doemwaardige, tot alle waarachtig goed onbekwame zondaar in den weg van afsterving aan uzelf, in Christus' kruisdood meegekruisigd en ten derden dage met Hem opgestaan om te wandelen in nieuwheid des levens, Zijne voetstappen navolgen moogt.
Wat vrucht zal onze lijdensoverdenking in deze weken afwerpen als we niet door het geloof in de verzoenende kracht van het offer van Christus, onze zonden voor het eerst of bij vernieuwing Hem belijden, opdat we met toepassing op onszelf het straks van Golgotha's kruis weer zullen hooren: het is volbracht.
„Aan de vruchten wordt de boom gekend." „Een geloof zonder de werken is een dood geloof." Dat de beschouwing van het geduldige lijden van den onschuldigen Jezus allen, die door het gelgof gerechtvaardigd zijn, meer indachtig make aan het exempel dat Hij heeft nagelaten opdat in het besef onzer roeping: in de wereld verdrukt te worden, goeddoende onrecht te lijden, wij Zijne voetstappen mogen navolgen, gedachtig aan Zijn woord: „Hebt goeden moed. Ik heb de wereld overwonnen."
Moog ons de weg vermoeien,
oneffen zijn de baan,
waar scherpe distels groeien
en telkens kruisen staan;
daar is geen and're weg!
Wij volgen, altijd verder,
Als schapen onzen Herder,
door struiken heen en heg.
V.                                                                                                                                                                                                       v. W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen