FEUILLETON

Kleine Luijden
SCHETSEN UIT HET FRIESCHE DORPSLEVEN
32)
De ontvangst werd werkelijk plechtig aandoenlijk, toen na het uitstappen, meester naar voren trad, met zijn hoed een teeken maakte dat allen stil moesten zijn, en toen temidden van een aandachtig luisterend publiek, namens al de aanwezigen, hartelijke woorden van welkom sprak. Tot den dominé, die gelukkig weer behouden en wél in de gemeente was teruggekeerd, en niet minder tot mevrouw, van wie men hoopte, dat zij zich spoedig in de gemeente mocht thuis gevoelen. Precies als de dominé.
En toen was het nog niet uit. Toen had meester het publiek eerst nog verzocht om te zingen Psalm 103: 1: „Loof, loof den Heer, mijn ziel met alle krachten", waarbij vooral door de jongeren werd uitgehaald, dat het in de avondstilte ver over de vlakke velden klonk, zoodat de bewoners van het naburige dorp later vertelden, dat zij duidelijk hadden kunnen hooren wat er gezongen werd. En toen, na een kort woordje van een ouderling, die niet zoo voor de vuist en voor zooveel menschen spreken kon, allerminst in het Hollandsch, maar die toch eventjes zeggen wou, dat men „danig" ingenomen was met dit huwelijk van den dominé, toen werd nog gezongen:
Vader sla hen steeds in liefde gade,
Zoon des Vaders, schenk hun Uw genade,
Uw gemeenschap Geest van God,
Amen zij hun eeuwig lot!
Geen wonder dat dit oogenblik voor allen onvergeeflijk bleef. Mevrouw kreeg het bijna te kwaad en dominé was ook diep geroerd. Zoo iets was hem nog nooit overkomen. De hulde was zoo eenvoudig, maar echt. In korte woorden dankte hij voor deze verrassende ontvangst, die zoo getuigde van de aanhankelijkheid der gemeente, en toen zij samen daarop door den kerkeraad en kerkvoogden de geheel gerestaureerde pastorie werden binnengeleid, klom de verbazing ten top bij het zien van zooveel, dat als bewijzen van liefde en hoogachting was bijeengebracht. Het een was al mooier dan het andere, en de armsten hadden zich niet onbetuigd gelaten.
Nog lang heerschte op straat een gezellige drukte, maar 't was ook bij menschenheugenis niet gebeurd dat hier op het dorp een dominé trouwde. Zelfs de veldwachter kneep een oogje toe als hier of daar plotseling eenig klein vuurwerk werd afgestoken, tot groot vermaak van de jeugd, die dit nog nooit gezien had, en tot schrik van Syke, die zooiets nu juist geschikt achtte om het een mensch op de zenuwen te doen krijgen.
Spoedig kwam het uit, dat ds. Randwijk zich in de keuze zijner vrouw niet vergist had. In elk opzicht bleek zij een hulpe voor hem te zijn. Weldra wist zij door hare vriendelijkheid en hulpvaardigheid de harten der gemeenteleden voor zich te winnen. Nog meer dan tot nog toe kwam de kerk in het middelpunt van het dorpsleven te staan. Zorgvliet kreeg in de kerkelijke wereld een bekendheid als nooit te voren. Geen gebeurtenis van eenige beteekenis had er plaats of ds. Randwijk was er bij betrokken. Bij blijde en droeve voorvallen, bij geboren worden en sterven, bij bruiloften en begrafenissen, zelfs bij het deelen van een erfenis was hij niet zelden de man, die begeerd werd om door zijn woord of daad hulp en raad te verschaffen. Elk had ontzag voor hem. Niemand die zeggen kon ooit in hem te zijn teleurgesteld.
Maar nu is het dus begrijpelijk, dat indertijd de komst van Sien alhier op dien somberen winteravond en hetgeen daarop gevolgd was, niet aan ds. Randwijk voorbij was gegaan. Tevens zal het nu duidelijk zijn, hoe hij, niet rusten kon vóór hij wist dat zij een goed onderdak had, dank zij de vriendelijke zorg van de familie Rijpkema.
Hij beschouwde zulke gevallen altijd uit dit oogpunt, dat zij hem voor de voeten gelegd werden en hij zich aan deze niet onttrekken mocht. Bovendien was hier iets — hij kon het zelf niet verklaren wat — dat hem telkens tot deze verschovene heen trok. Daarom was hij blij dat zij op „de Viersprong" een veilige wijkplaats had gekregen. Dat zij geen slechte vrouw was, stond bij hem vast, al hing er ook voor hem een nevel over haar verleden. Wellicht, dat de tijd de oplossing geven zou.
Maar nu zal het ook niemand meer verwonderen, dat Jantje van Doede Gerkema en Klaske van Johannes Douma, die zoo gezellig een buurpraatje hielden, handig maakten dat zij weg kwamen, toen de rijzige gestalte van ds. Randwijk plotseling in de dorpsstraat zichtbaar werd.
Wat zou dominé wel zeggen, als hij hen zoo hoorde kakelen!

Hoofdstuk V.
SANDER DE PROFEET.
Niet ver van „de Viersprong" woont Sander, bijgenaamd „de Profeet", en onder al de gemeenteleden van ds. Randwijk is er niet één, met wien de dominé zoo over de geestelijke dingen kan spreken, dan met hem. Ja, daar zijn er ook enkele dorpelingen, maar 't zijn de besten niet, die hem Sander „de gek" noemen, maar dat doen zij dan om daardoor hun vijandschap jegens hem te openbaren en omdat zij bang voor hem zijn. Kleine Symen b.v. moet niets van hem hebben. Hij loopt hem vast mis, als hij den koopman (want Sander handelt in manufacturen) ziet aankomen, omdat deze hem meer dan eens iets gezegd heeft wat hij liever niet hoort. Hoe of men d'r bijkomt, hem „den Profeet" te nemen?
Niet omdat hij op eenigerlei wijze aanleiding zou hebben gegeven om te doen denken dat hij het vermogen bezit in de toekomst te lezen, nog veel minder omdat hij de zwarte kunst beoefende, zooals er ten plattenlande hier en daar nog al eens gevonden worden.
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen