UIT DE AFDEELINGEN

IN MEMORIAM J. SCHIPPERS — Ds. G.H. BEEKENKAMP.
»Er is maar één schrede tusschen ons en den dood«. De waarheid hiervan moesten we in de afgeloopen week weer erkennen, 't Heeft ons aangegrepen, die ontroerende doodstijdingen van onzen vriend en broeder, den heer J. SCHIPPERS en onzen voorzitter, Ds. G.H. BEEKENKAMP. Ja, we wisten 't wel dat eersgenoemde reeds eenigen tijd ongesteld was en dat hij om gezondheidsredenen als Custos aan de Universiteit ontslag had gevraagd, maar we hadden geen van allen zijn einde zoo nabij gedacht. Integendeel: nog slechts enkele maanden geleden hadden we hem gekozen als 2de voorzitter, voor welke functie hij toen om bovengenoemde redenen bedankte.
Vriend Schippers, die ook ouderling was, kenden allen in de gemeente als de vriendelijke en zachte man, die voor ieder een goed woord had. Dat maakte hem beminnelijk en geliefd. En nu kwam de dood, die niets en niemand ontziet, op 58-jarigen leeftijd een einde maken aan zijn leven en rukte hem weg uit zijn werk in de gemeente en uit het midden van hen, die hem dierbaar waren.
Woensdag 28 November hebben wij zijn stoffelijk overschot onder veel belangstelling uitgedragen, terwijl bij het graf troostrijke en vermanende woorden werden gesproken door ds. Hartwigsen en ds. Meeter.
Bij eerstgenoemde was broeder Schippers ouderling, vele jaren lang. Deze kende hem ook nog meer van nabij, we bedoelen het innerlijk verborgen leven. Wel mogen we gelooven, dat ook vriend Schippers iets wist voor eigen zieleleven van het worstelen ten bloede toe. Dat zijn weduwe — waar zij samen helaas zoo kort van de rust mochten genieten — zich nu moge troosten met het zekere weten, dat haar geliefde man thans eeuwig en volmaakt geniet, waarvan zijn geloof reeds hier gewaagde.
Nog onder de ontroering van het heengaan van onzen vriend en mede-lid, ging in den vroegen morgen van den 27sten November de droeve mare door onze veste: "Ds. Beekenkamp is gisteravond overleden".
't Was bij het vernemen van dat bericht of voor een oogenblik ons de moed ontzonk. Het drukte ons zwaar neer en toch was het ook maar een gedachte en een moeilijke werkelijkheid, dat we ds. Beekenkamps stem nooit meer zouden hooren, hem niet meer zouden zien en van zijn inleidingen op onze vergaderingen zouden genieten. „Een gedachte" te meer, waar we nog voor ons hebben liggen het optimistisch stukje, dat ds. Beekenkamp Woens dag 21 November schreef voor het Predikbeurtenblad d.d. 24 November, waarin we worden opgeroepen om Gods werk te doen. We vermoedden toen weinig, dat op den dag waarop het blad verscheen, wij zijn laatste stukje zouden lezen als een geloofswoord aan zijn gemeente, die hij zoo lief had. Ds. Beekenkamps altijd levendige en opgewekte toon voedde in niet geringe mate bij ons de stille hoop, dat Z.Eerw. nog wel weer zou „opknappen", al kwamen er dan ook van meer ingewijden verontrustende berichten. Helaas, deze berichten bleken maar al te zeer waarheid te zijn: de hoop werd beschaamd en veranderd in droefheid. En nu staren we op een ledige plaats, die zoo moeilijk door een ander zal kunnen worden ingenomen, omdat ds. Beekenkamp een persoonlijkheid was, van wien stuwkracht uitging, ook in ons vereenigingsleven. We zullen straks nog wel meer voelen dat we onzen voorzitter missen, vooral als we over eenige weken onze jaarvergadering zullen houden. Er is een wonde geslagen, die slechts uiterst langzaam genezen kan.
Onze troost is, dat we weten dat de poorten van het hemelsch Jeruzalem zich voor hem hebben ontsloten, en dat hij is ingegaan tot de woningen des Heeren om daar God te aanschouwen van aangezicht tot aangezicht. 
Het is evenwel nog een veel zwaardere slag voor de achtergebleven betrekkingen van ds. Beekenkamp. „God heeft hun veel ontnomen", maar mogen zij zich in dezen smartelijken weg met God verbonden weten, al blijft dan ook de strijd. Schenke Hij hun genade voor genade, opdat wanneer eenmaal de tijd van scheiden voor hen zal zijn aangebroken, zij voor God mogen verschijnen in Sion om met elkander aan te zitten aan de bruiloft des Lams. 
Onder enorme belangstelling is het stoffelijk overschot grafwaarts gedragen. Aan de geopende groeve werd gesproken door ds. Hartwigsen, terwijl de kinderen van „Voordorp", van welke Stichting de overledene voorzitter was, een lied zongen. Ds. Jongebreur, die ook den rouwdienst in het sterfhuis had geleid, sloot deze droeve plechtigheid met gebed. De oude zoon bedankte voor de eer, zijn vader bewezen.
Leden en Bestuur van den Gereform. Bond, Afdeeling Leiden.

Voor de afdeeling Haarlem van den Geref. Bond hoopt D.V. Woensdag 12 December des avonds 8 uur in de Kerk der Broedergemeente een lezing te houden de WelEerw. heer ds. L.J. Lammerink, van Delft.
Namens het Bestuur,
A. HOEFNAGEL, Secretaris.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen