FEUILLETON

SCHETSEN UIT HET FRIESCHE DORPSLEVEN
— DOOR IDSARDI —
52)
„Of zij nu weer bij hare ouders thuis was, " — vroeg hij, waarop zij antwoordde, dat de zaak tot hiertoe door haar met een meesterknecht gedreven werd, doch dat het in hare bedoeling lag om haar van de hand te doen, omdat het niet mee viel met vreemd volk te werken, en er zooveel bezwaren aan verbonden waren, vooral voor een vrouw. Bij de ouders in leek haar echter ook niet, — men wist wel hoe dat ging als oud en jong bij elkaar waren — maar zoodra de gelegenheid daartoe bestond, zou zij een huisje zien te krijgen om daar stil te leven. Zij had gelukkig een lief kind, dat gezelligheid en afleiding bracht. Een grooten steun had zij aan dominé gehad, die gedurende de ziekte van Bertus hem meermalen had opgezocht en ook daarna haar op al­lerlei wijze terzijde stond. Dat had haar onwillekeurig naar de kerk gebracht. Maar dat was in 't geheel niet naar den smaak der ouders. Jasper wist ook wel hoe men thuis bij haar over die dingen dacht, en hoe scherp in het geheele dorp de partijen tegenover elkaar stonden. Zoodat het aanstonds bekend was niet alleen wanneer iemand tot de zoogenaamde dominees-partij behoorde, maar dat zoo één dan ook geteekend was. Dat bracht dan ook mee, dat zij liever op zichzelf ging wonen; zij was dan eigen heer en meester, en kon doen en laten wat zij wilde. 't Was beter in vrede van elkaar, dan met ruzie bij elkaar. Zij vond dat over den godsdienst in het geheel niet getwist moest worden. Hier behoorde elk volkomen vrij in te blijven. Er toe gedwongen worden leek haar niets, maar er in belet te worden, evenmin.
Met groote belangstelling had Jasper naar deze woorden geluisterd, al liet hij ook niets blijken. 't Was hier niet de plaats om daar verder over te spreken, maar bij het afscheid nemen had hij haar wel zooveel laten gevoelen, dat het hem niet onverschillig was, van tijd tot tijd iets van haar te vernemen.
Zoodra hij bij Sander kwam, wist deze natuurlijk ook wat er voorgevallen was. Een ondeugende glimlach speelde er over zijn goedig gelaat, en toen Jasper alles verteld had, zei hij: „wil ik je eens wat zeggen, oude jongen? Eer een jaar verstreken is, zijn jullui een paar".
En ook hier leek hij wel weer een profeet, want het kwam uit. In den beginne liep het niet zoo hard van stapel. Jasper had veel geleerd, doch wilde boven alles verzekerd zijn, dat hij hierbij in den weg des Heeren was. 't Was geen kleinigheid een vrouw te nemen. Hij zag er nu veel meer tegen op dan een jaar of wat geleden en 't ging voor het leven. Bovendien was het de vraag, of Griet, die zoo weinig huiselijk geluk gekend had, den moed zou hebben voor de tweede maal een huwelijk aan te gaan. Daarbij wenschte hij den indruk te vermijden dat het hem om haar fortuin te doen was, iets wat de menschen wellicht spoedig zouden denken. Zoo kwam het dat er weken verliepen voor hij zelf iets naders van Griet hoorde.
Tot op een avond, toen Sander en hij weer samen waren, deze tegen hem zeggen ging, dat hij een groetenis had over te brengen van een oude bekende. Hij was dien dag met zijn pak in een nieuwe contrije geweest. De toenemende concurrentie dwong hem om te zien naar breeder afzetgebied en meerdere klanten, te meer waar hij nog altijd plan had met der tijd eens een ge­schikt pand te koopen om daar een winkel te openen. Hij behoefde dan niet meer zooveel te reizen en hoopte de menschen bij zich in de zaak te zien. Zoo had hij ook een tocht naar Jaspers geboorteplaats ondernomen.
Zonder erg had Jasper toen gevraagd wie dat zijn mocht, waarop Sander heel geheimzinnig ging antwoorden, dat het iemand was, die ten opzichte van hem groote belangstelling aan den dag had gelegd, getuige de wijze waarop zij naar hem vroeg. Toen heeft Jasper een kleur gekregen. Vanzelf begreep hij nu aanstonds wie het was en liep het gesprek over Griet. Sander was ook aan hare deur gekomen. „Niet noodig koopman", — had zij gezegd, maar daarop was hij natuurlijk niet heengegaan. „Of zij niet eens zien moest, geschikte lappen voor billijken prijs. Prachtige gordijnen had hij bij zich; in Zorgvliet verkocht hij d'r veel van."
De naam Zorgvliet had haar getroffen. Weldra was hij in de kamer, en toen haalde het eene woord 't andere er uit. Spoedig begreep zij iemand voor zich te hebben, die te vertrouwen was. 't Gesprek liep over de leidingen des levens, die zoo verschillend konden zijn, maar een mensch ook wel eens tot inkeer brachten. Zij had ook nog kennis in Zorgvliet, misschien kende de koop­man hem wel; 't was de knecht van een zekeren Rijpkema. „Of ik Jasper ken" — heeft Sander geantwoord, en daarop heeft hij zooveel verteld als hij meende dat noodig was.
„En nu heb ik je maar één ding meer te zeggen — aldus besloot hij zijn mededeelingen — je moet haar tot je vrouw nemen, want jullie bent voor elkaar geknipt".
't Had de aandacht van de huisgenooten getrokken, dat Jasper kort daarop om pen en inkt had gevraagd. Wat zou er nu gebeuren! 't Was de eerste keer, zoolang hij hier woonde, dat hij schrijven ging. Hij kon beter met de hooivork en den stalbezem omgaan dan met de pen. Zoo'n klein ding tusschen de vingers — 't was om de kramp te krijgen!
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen