FEUILLETON

Kleine Luijden
SCHETSEN UIT HET FRIESCHE DORPSLEVEN
— DOOR IDSARDI. —
72)
Het einde van de geschiedenis werd, dat men besloot aan Stevens te vragen of hij voor dien nacht in ,,Koopmans Welvaren" kon blijven. Hij behoefde dan na afloop van de vergadering ook niet ver te loopen en kon den volgenden morgen zoo vroeg vertrekken als hij wilde. Als 't dan niet anders kon, dan zouden Symen en Sjoerd voor de kosten staan, wat echter een strikt geheim voor Syke moest blijven. Omdat er anders voor hem wat op zat.
Eindelijk was het zoover. AI vroeg had Symen zijn werkpak uitgetrokken en voor het Zondagsche pak verwisseld. Want hij moest bij de deur staan om de dubbeltjes te ontvangen. Sjoerd had beter gevonden dat hij dit deed, omdat Symen zich dan met dien mijnheer kon bezig houden en de ver­gadering kon openen als de klok acht uur geslagen had, maar Symen vond het voor ditmaal wel zoo goed dat hij zich een weinig achteruit hield. Ook had Dut zich aangeboden om ,,bij de deur" te gaan zitten, maar Sjoerd had Symen stiekum aangestooten en gezegd, dat dit geen mode was. Heimelijk was hij bevreesd dat de dubbeltjes dan in een verkeerden zak kwamen, omdat wel eens gefluisterd werd dat Dut het met den eigendom van een ander nu al niet zoo nauw nam. Zoo kwam het dus dat Symen voor dezen avond de gelden ontving.
't Was hem thuis wel aan te zien, dat hij niets op zijn gemak was, en wat op zijn hart had. Dan was hij weer in de kamer, dan weer in de gang; dan weer vóór, dan weer achter. Herhaaldelijk werd 't horloge geraadpleegd en aan het oor gefluisterd of dat ding wel ging. 't Liep van avond zoo traag, veel langzamer dan gewoon. Dat kindergeschrei was ook een ellende in huis! Die vervelende jongen had nu ook altijd den mond open te schreeuwen. Syke moest hem dat afleeren en anders maar eens laten voelen.
,,De barometer staat niet gunstig", dacht Syke.
Toch scheen hij haar blik te ontwijken, als vreesde hij, dat er iets komen zou het­ welk hij liever niet hoorde. Hij kon 't doen, met hetgeen hij de laatste dagen had moeten hooren.
Toen het eindelijk zeven uur sloeg, moest hij weg. Want acht uur begon het en hij mocht er óok wel een uur voor den tijd wezen. Zonder spreken ging hij naar de kast en zocht iets, maar werd teleurgesteld. Aanstonds begreep hij. „Waar is je Bijbel?" — klonk 't op boozen toon.
„De deur uit".
„Waarom?" „Omdat, — en hier leeken haar anders zoo zachte oogen wel vuurvonken te worden — ,,omdat mijns vaders Bijbel vanavond in de kroeg niet ontheiligd zal worden".
„Waar is hij ? " — klonk het nog eens dreigend.
„Waar jou hem nooit zult weghalen!" Een oogenblik stond Symen besluiteloos. Wat zou hij doen? Herrie maken? Hij gevoelde neiging om alles kort en klein te slaan, maar wie had hij daar meer mee dan zichzelf! Van Syke zou hij wel afblijven. Die stond daar vóór hem zoo fier, dat hem alle moed ontzonk om tegen haar op te treden.
„Wacht je dan maar voor de geyolgen" — heeft hij nog gezegd, en is toen de deur uitgestormd, deze met een smak achter zich dicht werpend, zoodat de ramen in hun sponningen rinkelden.
Toch was Symen niet de eerste. Reeds verdrongen zich eenige jongelui voor den ingang van de herberg, die zeker bang waren geen plaats te zullen krijgen en daartoe vroegtijdig van huis waren gegaan. Voor deze gelegenheid was de tap gesloten met een groen gordijntje, en stonden dichte rijen stoelen, waar anders eenige tafeltjes tot een zitje uitnoodigden. Een paar groote petroleumlampen verlichtten 't lage vertrek. Aan de wanden hingen eenige reclameplaten voor likeuren of ,,oude klare" of „Sina", terwijl in een hoek der zaal, vlak naast 't buffet, een carillon stond dat voor een cent het een of ander liedje ten beste gaf.
„Wij moesten maar een mopje hebben" — zei een der opgeschoten knapen, die de vooraanzittingen had, en reeds werd de beurs te voorschijn gehaald, maar aanstonds kwam Symen zeggen, dat dit vanavond niet ging, met 't oog op den spreker.
„We mogen toch eerst wel eens zingen, niet? Dat gebeurt toch óók in de kerk" — hebben zij gezegd, maar Symen heeft geantwoord, dat dit hier vanavond niet ging en daarom dat speelding ook op slot zat. Nou, vanzelf, dan was 't uit.
Langzamerhand groeide de menigte aan. Jonge menschen, maar ook mannen met baarden, de pijp in een der mondhoeken, de handen in de diepe broekzakken. Sommigen de pet scheef op 't hoofd. 'n Heel enkele had zich voor dezen avond de weelde veroorloofd een boord om te doen en een sigaar aan te steken. De meesten waren „verkleed", wat zooveel beteekende, dat zij een jas en broek hadden aangetrokken, die het midden hield tusschen het werkpak en het Zondagsgewaad.
Met een vergenoegd gelaat beurde Symen de dubbeltjes, 't Ging goed. Ver boven verwachting. Nog een kwartier voor den tijd, en de zaal was reeds bijna bezet. Als het zoo dóórging, werd het propvol en bleef er misschien ook nog wat over voor die andere onkosten, 't Lag niet in zijn bedoeling er wat voor zichzelf uit te halen, als er maar niet behoefde bijgepast en Syke mee betalen moest.
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen