FEUILLETON

Kleine Luijden
SCHETSEN UIT HET FRIESCHE DORPSLEVEN
— DOOR IDSARDI. —
80)
» Bij Jetze en Froukje was dat heel iets anders. Vooreerst omdat hij een heel ander man was dan Sjerp. Jetze leefde mee met zijn tijd. Hij las veel. Op allerlei gebied. Zoodat hij spreken kon over dingen, waarvan een ander afblijven moest. In de Heilige Schrift was hij thuis. De Bijbel was voor hem het levensboek, waaruit hij dagelijks geestelijk voedsel haalde. Op het boekenrek stond in keurige banden de Bijbelverklaring van Dachsel door de Jongelings Vereeniging hem ten geschenke gegeven, wier leider hij was. De jongelui van Zorgvliet hadden het erg met hem op, omdat hij zoo precies den toon wist te treffen om de harten te winnen en voor velen hunner was hij een goede gids en leidsman op den levensweg. Als er eens iets op touw gezet moest worden voor het een of ander christelijk doel, dan was Jetze gewoonlijk de vraagbaak, en als dezen 't te kras mocht zijn, dan werd met Sander overleg gepleegd, dan kon men tevens zeker zijn dat het in orde kwam. Hij was directeur van het gemengde Zangkoor, en toen ook hier een muziekkorps werd opgericht, was vanzelf hij de man, die den maatstok in handen kreeg. En zoo ging het op alle terrein; Zoowel de Kerk als de School, de Zending als de politiek, had hem onder de vóór-mannen en Sander heeft wel eens tegen Jasper gezegd: ik zie Jetze nog eens lid van den gemeenteraad worden, als hij niet lid van de Tweede Kamer wordt,
't Was voor Froukje niet altijd even aangenaam dat haar man in al die Vereenigingen zat. Uit den aard der zaak was zij veel alleen, en toen dan ook die sociale beweging aan de orde kwam, heeft zij al vooruit gezegd: „'k hoop niet, dat je daar nu ook weer bij ingehaald wordt, want dan ben je langer nooit meer thuis". Maar voor de rest ging Froukje volkomen op in de dingen, die haar man lief waren. Vandaar, dat zij hare levendige belangstelling toonde in alles wat het geestelijk leven betrof. Als 's avonds de kinderen aan kant waren, was het haar grootste genot zich in een of ander boek, of plaatwerk te verdiepen of de bladen te lezen, die haar man geregeld ontving, en zóó zijn thuiskomst af te wachten, waarop dan gewoonlijk een kort verslag volgde van hetgeen besproken was. Maar zoo kwam het, dat hier in huis een heel andere geest heerschte dan bij Sjerp en Minke. Men zag wat verder. Men leefde wat hooger. Daardoor leefde men ook meer.
Zoo sprak het dus ook vanzelf, dat de indrukken, die deze beide mannen op die volksvergadering gekregen hadden, ook zeer verschillend waren.
„Die man zei anders een boel dingen, die waar zijn, vindt je ook niet?" aldus begon Sjerp weer.
„Natuurlijk; 't zou ook al heel bar geweest zijn, als hij in 't geheel geen goeds gezegd had, — maar de zaak waar het om ging, en die hij hier tot stand wil brengen, deugt niet".
„'t Leek mij anders niet zoo verkeerd toe, Jetze".
„Wat niet?"
,,0m eens met elkaar aan het deelen te gaan en het daardoor wat beter te krijgen".
„Heb je recht op dat deelen?"
„Nou, dat weet ik niet, maar waarom moeten wij soort lui nu altijd ploeteren, ons heele leven lang, terwijl anderen zoo gemakkelijk door de wereld komen? Je zult zien, straks komt de schirnmel weer voor de tilbury of misschien wel het tweespan, en dan gaan de boer en de vrouw weer mooi uit rijden naar de weekmarkt, terwijl wij hen kunnen nakijken".
„Maar weet je wel, dat er óók gevonden worden die ons nakijken?"
„Wat bedoel je?"
,,Die bij zichzelven zullen denken: wat zijn die Sjerp en Jetze toch rijk, dat zij elken morgen zoo gezond en frisch. den weg langs loopen om tot den avond toe hun werk te verrichten, en die o zoo graag wilden dat zij 't ook konden doen".
„Je bedoelt de zieken?"
„Ja, zooals bijv. Mulders Bet. Denk je dat zoo'n meisje ook niet graag, zooals anderen van haar leeftijd, als 't kon, van het leven zou willen genieten? Of daar heb je Sjoukje van den klopperboer. Wat is die stakkerd door die toevallen vreeselijk bezocht! Ik denk, als ik haar zie, altijd aan het dochtertje van de Kananeesche vrouw, die den Heiland zoo dringend bad om de genezing van haar kind. Gister hoorde ik ze nog in den appelhof schreeuwen als een dier, en eenige onverstaanbare klanken uitstooten. Soms zijn ze met haar verlegen en weten bijna niet op welke wijze haar te moeten kalmeeren, en dan ligt zij er soms meer bewusteloos heen als er opnieuw een hevige toeval geweest is. Wat zijn wij met onze kinderen dan gezegend!"
„Nu ja, maar die menschen zijn ziek".
„Zeker, maar wij hebben de gezondheid toch óok niet als een recht, 'k Wil maar zeggen, dat er alles aan gelegen is, dat wij een oog hebben voor de voorrechten, die wij boven duizenden bezitten, en dankbaar zijn voor het ontelbaar vele dat God ons geeft".
„Je hebt goed praten; jullie bent bijna altijd gezond, maar wat heb ik met Minke ook wel wat afgedokterd".
„Dat is waar, maar ik weet er toch ook wel wat van. Wat heeft Froukje het ook eens op den dood afgehaald, en wat zijn onze beide vrouwen tegenwoordig flink. Ik geloof dat elk mensch op de plaats waar hij gesteld wordt, gelukkig wezen kan, als hij maar mag opmerken wat hem daar geschonken wordt en het rechte gebruik weet te maken van de middelen, die onder zijn bereik liggen, om voor zichzelf en anderen ten zegen te zijn".
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen