WAT DE PERS ER VAN ZEGT

„VREDES-ZONDAG”.
In „Kerkblaadje" schrijft dr. Locher, van Leiden, het volgende artikel :
’t Is nu twintig jaar geleden, dat de oorlog is uitgebroken, dat een gruwel der verwoesting over bloeiende landstreken is gegaan, dat de menschen werden opgezweept tot een verschrikkelijken haat tegen elkander, dat millioenen krachtige levens vóór den natuurlijken tijd zijn weggenomen ; dat zooveel, wat waarde had, is verwoest. We zijn de gevolgen nog lang niet te boven. In eene eeuw zullen wij ze nog wel niet te boven zijn. Het is eene wonde, waaraan het menschdom nog lang, lang zal lijden. Op maatschappelijk gebied ontzaglijke schade, vooral zedelijke verwildering, ach, wie zal de gevolgen tellen ?
Is het menschdom wijzer geworden ? Wie zal het zeggen ? Tot den nieuwen oorlog rust men zich toe. Ontwapeningsconferenties mislukken. Niemand zegt een oorlog te willen, ieder doet zich voor als vredelievend. „Als de ander maar óok zoo was." Er wordt gestookt door nationalisten, door belanghebbenden bij wapenindustrie. De wapenen zullen nog vreeselijker worden, nu de vliegtuigen meedoen. En men kan er maar niet afkomen.
Heeft het menschdom geleerd ? Toch wel zij, die met alle kracht naar ontwapening, naar vrede sturen ? Och, als men dat doet uit geloof in den mensch, als wij denken, dat wij menschen het zoover kunnen brengen, hebben wij nog niets geleerd.
Vóór den oorlog dacht ook menigeen, dat het menschdom te goed was en te verlicht, om nu nog tot zulke verschrikkelijke dingen over te gaan. Neen, we hadden het zóó ver gebracht! En daar kwam de vreeselijke oorlog en toonde aan, dat een mensch wel in den oorlog moedig kan zijn, maar dat zijn hart geneigd is tot alle kwaad, dat men wie weet hoeveel verschrikkelijke dingen kan doen, als het hek eenmaal van den dam is. We weten niet, hoe vreeselijk het met ons, menschen, is. Zij, die lachten met het getuigenis van de Schrift, dat het gedichtsel der gedachten van 's menschen hart te allen dage alleenlijk boos is, moesten nu erkennen, dat het daar toch wel heel veel op begon te gelijken. Niet het geloof in God heeft den zwaarsten slag geliregen, maar het geloof in den mensch. Als men het maar wilde weten !
God heeft Zich niet geheel teruggetrokken, al heeft de mensch Hem genegeerd. Ook toen de hel los was, drong tot in de loopgraven door het Evangelie van Gods ontferming in Christus Jezus. Menigeen werd daarmee staande gehouden, om niet geheel in wanhoop weg te zinken.
En ook temidden van de na-oorlogsweeën weerklinkt het Evangelie des kruises. Al wil de communist het doen verstommen, al vervalscht een ander het en maakt er een helden-verheerlijking van, het Woord zal doen wat den Heere behaagt.
Wat wil de Heere ? Moet het onderscheid tusschen de natiën wegvallen, moet het oordeel na den torenbouw van Babel weggenomen - worden ? Dat niet, maar wij allen, ook als volken, hebben ons te stellen onder het oordeel van den levenden God ! Ariërs, Semieten, Mongolen, Indianen, Negers, wij allen staan onder hetzelfde oordeel en kunnen slechts behouden worden door Jezus Christus, dfen Gekruiste. Hij alleen is het Die den waarachtigen vrede aanbrengt. Hij is onze vrede. Daar moeten we heen ! Anders is alle ellende van tijdens of na den oorlog toch nog tevergeefs geleden. Laat ons zóó de dagen herdenken, rampspoedig ook voor de neutralen maar vreeselijk voor de oorlogvoerenden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen