Waardeering voor het werk der nieuwe Synode

Van verschillende zijden kreeg ik brieven en courantenartikelen onder de oogen, waarin ik rechtstreeks of zijdelings er van werd beschuldigd geen waardeering genoeg te hebben voor de nieuwe Synode.

Men wijst er op, dat er in het heden veel werk door de Interim Synode wordt verricht. Door den Raad van Kerk en Gezin zijn 200 meisjes uitgezonden in de Betuwe en Zeeland om hulp te bieden. De kas voor onderlinge hulpverleening heeft bijna 8 ton uitgekeerd aan behoeftigen. En voor weduwen en weezen van oorlogsslachtoffers is een paar ton gekapitaliseerd voor pensioenen op 65-jarigen leeftijd. De Raad voor Kerk en Ziekenzorg heeft een open oog voor het opdringen van Rome op het terrein van de ziekenzorg. Deze Raad tracht ook te komen tot Protestantsche Ziekenverpleging. De Synode steunt arme Christelijke scholen in Roomsche streken. Voorts worden 60.000 binnenschippers pastoraal bewerkt.

Op deze en meerdere dingen werd ik gewezen. Laat ik onmiddellijk beginnen met te erkennen, dat deze interim Synode heel wat werk verricht. Ik zal de laatste zijn om dat niet te willen erkennen. Ja, ik wil zelfs nog verder gaan. Ik heb groot respect voor velerlei arbeid, die door de Kerk wordt verricht, maar het is met mijn waardeering van de Synode aan den anderen kant zóó gesteld, dat de waarheidsvraag mij toch het zwaarste weegt.

Ik heb in een van mijn gemeenten, die ik heb gediend, een mensch gekend, die ongeloovig was, maar die toch iemand was van buitengewoon netten levenswandel. Ik zou zeggen, dat er vele rechtzinnigen waren, die zich aan dezen man hebben kunnen spiegelen.

Maar met alle waardeering van 's mans netten levenswandel, kon ik mij toch met dezen man religieus onmogelijk vereenigen. Van een arm zondaar en een rijken Jezus wilde hij niet weten. En nu zou ik ook het werk van deze interim Synode beter kunnen waardeeren, indien het mij was gebleken, dat er in die Synode een strijd werd gevoerd om de waarheid.

Let wel, ik beweer niet, dat er in die Synode geen menschen zitten, die nog wenschen op te komen voor Gods Woord en de Belijdenis. Gelukkig wel!

Maar wat mij ten zeerste verwondert is dit, dat we in de nieuwe interim Synode wel telkens de term hooren gebruiken : in gehoorzaamheid aan de H. Schrift en op den bodem van de Belijdenis. Soms krijgen we den indruk, dat zelfs de vrijzinnigen het met dien term eens zijn.

In de oude Synode bemerkten we nog, dat er een kloof was tusschen rechtzinnigen en vrijzinnigen. Dat openbaarde zich ook duidelijk in de stemmingen.

Dan stonden de rechtschen tegenover de linkschen. Het kwam ook toen wel voor, dat er een predikant, die orthodox heette, met de vrijzinnigen meeging. Maar er was toch een antithese.

Is die antithese er nog ? Of is de uitdrukking „in gehoorzaamheid aan de H. Schrift en op den bodem van de Belijdenis gemeengoed geworden van rechtzinnigen en vrijzinnigen ?

Ook dat is niet iets nieuws. Ik heb eenige tientallen jaren geleden vrijzinnigen gekend, die zeiden, dat ze bereid waren om de Nederlandsche Geloofsbelijdenis te onderteekenen. Uit de benoemingen, die door de Synode gedaan zijn, is duidelijk gebleken dat er met die antithese niet is gerekend.

Hoe zou het anders mogelijk zijn, dat er ook vrijzinnigen werden benoemd.

Nu zal men mij tegenwerpen, dat er onder de vrijzinnigen verschuivingen naar rechts zijn te bespeuren. Dat dit bij sommigen onder de vrijzinnigen het geval is, zal ik niet betwisten. De tijd van de hypercritiek van de modernen is wel wat voorbij. Maar daarmee wordt het vrijzinnig beginsel niet minder gevaarlijk. Ik hoor iemand liever aankomen op zijn klompen. Dan kan men het tenminste duidelijk hooren. Als iemand nadert op zijn zachte kamerpantoffeltjes, dan hoort men het niet zoo gemakkelijk.

Ziehier, het groote punt, waar het op aankomt. Wij wenschen gaarne het meest milde standpunt tegenover de Synode in te nemen, als we maar wisten, dat de woorden „in gehoorzaamheid aan de H. Schrift en op den bodem der Belijdenis in orthodoxen zin worden genomen zonder eenige Umdeutung.

Laten degenen, die het niet eens zijn met de Belijdenis, het maar eerlijk uitspreken. Beter een heilige oorlog, dan een valsche vrede.

Dan weten we waar we aan toe zijn. Wat men ook bazelt van eenheid en van een staan op den bodem van Schrift en Belijdenis, feit is het, dat onze Hervormde Kerk bestaat uit een conglomeraat van elkaar bestrijdende richtingen. Een koninkrijk, dat tegen zichzelf verdeeld is, kan niet bestaan.

Daarom gaat er van onze kerk zoo weinig kracht uit. Op het terrein van organisatie legt de Synode groote activiteit aan den dag. Ik heb wel eens bij mijzelf gedacht: Wat zou dat een pracht-werk wezen, als al dat werk nu ook waarlijk gedragen werd door Schrift en Belijdenis. Veel, wat mij thans door de Synode wordt toegezonden, bevredigt mij dan ook allerminst. Het is vaak zóó opgesteld, dat een rechtzinnige, maar ook een vrijzinnige het zou kunnen gebruiken. Is het water, of is het melk ?

Alleen dan zullen we ons verheugen en verblijden, indien er in de Synode een meerderheid tot open­ baring komt, die wenscht terug te keeren tot de Wet en tot de Getuigenis. Alleen over dien wederkeer tot Hem kan de Heere Zijn onmisbaren zegen gebieden.

Maar van een opbouw van Gods Kerk, waarbij ook de vrijzinnigen met blijdschap worden begroet als gemeente-opbouwers, is naar onze meening geen verwachting.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen